Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

TRADHTIA NË MENDJE

Gruan e kam gjithnjë

brenda trurit,

ku vjen përqark

si nikoqire e mendjes sime.

Aty ankohet për ndonjë

gjakndezje burri.           

Qesh e më trazon

gatimet në mendime.

Fshin pluhurin cerebral

me ëndrra kotësie.

Shkund mendësitë

e pa barabarta.

Kur harroj ia mbaj

të mbyllura dyert,

ajo troket aq fort,

sa më tundet kafka.

Dyshon mos ndoshta

ndonjë grua tjetër,

më ka hyrë brenda trurit

nga dritaret e syve.

Ndonëse e di

që më ka besnik të vjetër,

bëhet merak sidomos  

nga bëmat e fqinjëve.

Tek punoja në bibliotekën

e trurit të vogël

më gjeti një ditë

me një topolake të njomë,

që kish hyrë lakuriq

nga televizori i dhomës

dhe me kërcime seksi

tundte belin e hollë.

Shtypi pultin ma nxori

nga truri pa vonesë

dhe për impulse maniake

më bëri vërejtje.

Tha: “Si gjithë burrat,

edhe ti ke tru të pabesë,

me kuçkat e botës

tradhton në mendje.

S’ka si të mos e dish

që këtë postulat,

Krishti e ka thënë

para dymijë vjetëve!“...

B U K U R I A

Bukuria sa vjen

sytë po na rrëmben.

Gjithnjë e më tepër

po na shton magjinë.

Kot thonë,

mashkulli bëhet si qen,

përderisa femra i rrit

magnetit fuqinë.

Bukuria shkul

nga trupi pleqërinë,

bën të ndjehesh befas

banor në tropik.

Të ngjall dëshirën,

të shton energjinë,

të deh papritmas

me avujt erotik.

Syri që bredh kudo

pa kufizimin e lirisë,

zhvesh në rrugë femrën

më të paarritshme,

shijon format e linjës,

të përsosmërisë

dhe bëhet në çast

më uri të përbindshme.

Por vetëdija e mban lidhur

si qenin me zinxhirë.

Shyqyr, o zot,

ky shpëtim, shyqyr!...