Baze: Takimi me Fatos Nanon në burg

____________

Baze: Bizneset e Liri Berishës dhe kontrolli mbi Saliun

"Gruaja e tij është njeriu që ka më shumë se kushdo tjetër ndikim mbi të dhe ka një pushtet të padukshëm për publikun, por shumë kapilar. Pas vitit 2005 ka dhe frenat e pushtetit, dhe kontrollon si me magji gjithë satelitët rreth pushtetit të tij". Mero Baze e thotë hapur se ish-miku i tij Sali Berisha është për të tashmë një gënjeshtër e madhe, por ana më e dhimbshme dhe që ka koston reale për vendin është fakti se kryeministri komandohet në çdo vendimarrje nga bashkëshortja e tij, Liri Berisha. Në një intervistë me gazetarin Mustafa Nano për blogun e ri Respublica, Baze flet për librin e sapohedhur në treg "Viti '97, prapaskenat e krizës që rrënuan shtetin", duke u ndalur sidomos te ana e panjohur e pushtetit të Sali Berishës. "Ka filluar të spekullojë me një sëmundje të dhimbshme e shumë të përhapur tek fëmijët, siç është autizmi, ku një seancë këshillimi kushton 30 mijë lekë, dhe ndalon me dorë të hekurt çdo iniciativë paralele në këtë drejtim. Kjo është nyja e panjohur e pushtetit të frikshëm të Berishës"-thotë mes të tjerave Baze, duke rrëfyer procesin e krijimit të librit me të panjohurat e viteve 1996-1997.


Mero, ç'po më dëgjojnë veshët? Do dilni prapë me Temën?
Nesër shpresoj të jemi në treg.


E njëjta gazetë? Me të njëjtin format?
Po, e njëjta gazetë, i njëjti titull, i njëjti ekip.


Dikush që kish lexuar librin tuaj, që sapo ka dalë, mbi vitin 1997 më tha: Sa mirë që ia prishën gazetën Meros, pasi u shtrua të bëjë një libër të fortë.
Është mirë, kur tek çdo e keqe shikon një të mirë, por kjo nuk është arsyeja pse unë e shkruajta atë libër.


Në libër thoni se nuk ju është dashur shumë kohë për ta shkruar.
Ai ishte një libër, të cilin e kisha shkruar pak nga pak; muajt e fundit thjesht u ula, dhe e hodha në letër.


Sa kohë ju është dashur saktësisht?
Brenda muajit qershor e kam shkruar dhe sistemuar të tërin. Unë kur ulem të shkruaj, rri gjatë. Kam punuar deri më 2 të natës, dhe pa ndërprerje, për shkak të nevojës për t'i krijuar vetes atmosferën e librit


Doni të nënvizoni faktin, që libri ka atmosferën e territ, të natës?
Të tilla ishin ato kohë përpjekjet e shumicës për të eksportuar krizën elektorale në krizë të opozitës, apo përpjekjet për të bllokuar median, zërat kritikë, dhe për të futur sërish vendin në spiralen e raporteve negative me perëndimin


Po si ju lindi ideja për ta bërë këtë libër? Mund ta kishit bërë më parë, mund ta linit edhe për më vonë. Apo jo?
E kam menduar prej kohësh. Një pjesë të tij e kam shkruar në vitin 2000. E kam fjalën për pjesën e parë, ku flitet për raportet Meta-Berisha. Bile, disa pjesë i kam botuar në gazetën Tema në vitin 2001, por kanë kaluar pa vëmendje. Ndërsa vendimin për të bërë një libër të plotë për krizën e vitit '96 -'97, natyrisht, e mora këtë pranverë, kur në të vërtetë po shikoja se shumë nga simptomat e asaj krize po rishfaqeshin.


Dy "personazhet negativë" të librit janë Berisha e Meta. Nuk keni frikë se do ta marrin për një mesazh të kërkuar, si një tendencë tuajën në kontekstin e sotëm politik?
Nuk janë vetëm ata të dy negativë. Vende-vende jam dhe unë, dhe kolegë të mij.


Do kthehem tek "ju dhe kolegët" ..., por le të ndalemi dhe tek një "personazh i madh negativ", fjala vjen, tek Genc Pollo, i cili zë shumë vend në libër. Ç'është ky personazh?
Një "identitet" interesant i pluralizmit, një grim i fasadës së pagdhendur të Berishës, i cili nuk është se ia ka dalë ta trukojë plotësisht atë.


Ka dhe të tjerë si Pollo....
Jo, nuk besoj se ka shumë si ai. Por pakica nuk është gjithmonë e artë, dhe as gjithmonë e keqe. Thjesht është. Pollo ka imituar në karrierën e tij politike Berishën me të mirat dhe të këqijat. Ka imituar atë që Berisha u ka bërë kundërshtarëve në parti dhe kundërshtarëve politikë përballë. Dhe në fund janë prapë bashkë.


E di, Mero? Gjatë kohës që lexoja librin nuk më shqitej asosacjoni, se po lexoja ngjarjet që ndodhin në një fshat të çmendur. Po të ish për mua, do ta titulloja librin "Fshati i çmendur në një vit të cmendur".
Në të vërtetë, kur historia e një vendi ngushtohet tek aq pak njerëz, tek aq pak personazhe, tek aq pak aktorë publikë, për shkak të reduktimit të lirive dhe shanseve, i je afruar realisht kufijve të çmendurisë. Dhe kur kjo ndodh në një krizë aq të fortë sa kriza që kaluam në atë vit, duhen shumë aktorë dhe përvojë demokracie që të bëjnë të mundur kalimin e krizës pa trauma. Kriza e vitit '97 ishte në thelb një krizë e demokracisë në Shqipëri. U degraduan, jo vetëm standardet e demokracisë, por dhe personalitetet e njerëzve, dhe fatet e tyre fizike dhe politike


Është e ndryshme Shqipëria e sotme? Mua më duket, shpesh e në shumë drejtime, e njëjtë me atë "fshatin e çmendur". Apo është një paranojë e imja?
Për fat të keq aktorët janë të njëjtë, por Shqipëria ka ndryshuar. Ka më pak liri për të bërë çmendurira si në vitin 1997. Për fatin tonë të mirë tani nuk jemi vetëm ne që vuajmë disa mungesa lirie për të qënë qytetarë dinjitozë, por dhe Berisha, Meta, Rama, Nano, etj, vuajnë lirinë për të bërë atë që kanë bërë në vitin 1997.


Jeni i sigurtë që nuk e kanë lirinë për të bërë dëme? Unë vetë nuk jam aq i sigurtë
Kemi disa institucione më shumë, kemi një institucion presidenti, disa gjykata dhe institucione të tjera drejtësie që janë një hap para. Sipas meje, nuk e kanë atë liri që kanë pasur, por e frikshme është se po punojnë shumë, dhe po arrijnë suksese, për ta ripasur atë liri. Ky do ishte fundi


Keni përfundimisht një ide të qartë mbi Berishën? Dua të them se e dini mirë më në fund, se kush është, se ç'motivacione ka, se ç'qëllime?
Sali Berisha është një gënjeshtër.


Dua që të jeni pak më konkret. Unë vetë, në instancë të fundit, e kam parë si një njeri të marrosur pas pushtetit. Mirëpo ju në libër bëni ndonjë aluzion, sipas të cilit ai del dhe njeri që punon për kauza të tjera.
Po, ai çdo gjë e ka në funksion të pushtetit. Ajo është dashuria e vetme; dhe pasioni i vetëm i tij. Edhe kur bën luftë apo paqe me perëndimin, me fqinjët, me muxhahedinët, me familjen e tij, me miqtë dhe fëmijët e vet, ai ka parasysh pushtetin. Ndaj them që më ngjan me një Gënjeshtër të Madhe


Ka patur ndonjë moment të caktuar, në të cilin ju ka lindur dyshimi i parë serioz mbi të? Apo dyshimi mbi të ju është krijuar e rritur ngadalë-ngadalë?
Ka shumë momente të raporteve të mija personale të mbushura me dyshime. Por tek unë ka ekzistuar një indoktrinim sa i përket idesë së pamundësisë që ai ka pasur për të bërë diçka në politikë. Kisha idenë pra, se atë nuk e lanë të tregonte se ç'qe i zoti të bënte në politikë. Rikthimi i tij në pushtet qe zhgënjimi i madh, dhe fundi i iluzioneve


E keni menduar ndonjëherë, se çfarë mund të mendojë Berisha për ju sot?
Jo, se nuk rroj për të.


Po mirë, po jua bëj unë si pyetje: çfarë mendon ai për ju sot?
Besoj, se mendon thjesht për të më hequr qafe nga skena mediatike, dhe për të më mbyllur gojën. Nuk besoj se ka ndonjë zhgënjim apo diçka të ngjashme, pasi shihet qartë se nuk është njeri që i ka mbetur ndonjë mik në jetë. Nuk ka trajtuar askënd si të tillë.


Ju vetë e keni parë si mik ndonjëherë?
Po. Dhe nuk jam i penduar pasi, nëse nuk do ta shikoja si mik, nuk do kisha asnjë arsye të isha me të. Interesant në këtë raport është gruaja e tij.


Gruaja? Liria? Pse?
Ajo duket se ia njeh mirë mungesën e sensit për miqtë, dhe në momente të vështira të jetës së tij politike, përpiqej t'i forconte idenë, se unë isha një mik, bile një mik i vetëm i tyre. Gruaja e tij është njeriu që ka më shumë se kushdo tjetër ndikim mbi të. ka një pushtet të padukshëm për publikun, por shumë kapilar. Pas vitit 2005 ka dhe frenat e pushtetit, dhe kontrollon si me magji gjithë satelitët rreth pushtetit të tij. Është paksa tribale, bazohet tek fisi dhe familja, dhe nuk i beson askujt


Duket sikur po i jepni një rol më të madh, se sa e ka në të vërtetë..
Aspak. Praktikisht, ajo është Ministrja e Shëndetësisë prej 5 vitesh, ka një veprimtari të frikshme korruptive sa i përket fondacionit që drejton, ku grumbullon miliona, dhe s'i jep llogari askujt. Ka filluar të spekullojë me një sëmundje të dhimbshme e shumë të përhapur tek fëmijët, siç është autizmi, ku një seancë këshillimi kushton 30 mijë lekë, dhe ndalon me dorë të hekurt cdo iniciativë paralele në këtë drejtim. Është nyja e panjohur e pushtetit të frikshëm të Berishës


Në fakt, nga jashtë nuk duket se është kështu. Ajo edhe sikur s'ta mbush mendjen, ngaqë duket një gjë e urtë, e ndrojtur, e bindur, e thyeshme, e komandueshme ...
Ky është kujdesi që ajo bën për të fshehur pushtetin. Por ajo është e padrejtë dhe në ndarjen e pushtetit brenda familjes. Nëse i hedh një sy, e shikon se dhe brenda familjes së tyre, njerëzit e fisit të gruas janë njerëzit në pushtet, ndërsa njerëzit e Berishës janë pak dhe thuajse rrugëve. Frenat e biznesit, kapitalet bankare, televizionet, shendetësinë, real estate, etj, i ka ajo. Berisha ka dy nipa në punë të rëndomta, që vuajnë pasojat e të qenit nipa të tij. Ajo dhe vajzën e kushëririt të 5-të e ka drejtoreshë. Unë, që e njoh nga afër, kam dhjetëra detaje që tregojnë se ajo kështu ka qënë gjithmonë, edhe kur Berisha ishte në opozitë


Kjo që po thoni duhet të jetë një gjë e re për publikun.
Por është një gjë e prekshme dhe e verifikueshme shumë lehtë. Ju jeni një nga gazetarët e parë, ndoshta i vetmi, që e keni kapur me intuitë falsitetin e saj. Keni shkruar para ca kohësh një shkrim për të. Mos gaboj keni shkruar një shkrim me titull "Pushoni, po flet Nexhmije Berisha".


Po, më kujtohet. Është një shkrim që e kam bërë pas Gërdecit. Ishte momenti kur ajo shkoi në një familje të lënduar (me viktima) nga tragjedia, dhe u tha "Saliu dhe unë vetëm tek ju e kemi mendjen". M'u duk frikshmërisht shtinjake.
Po, tamam. Një herë foli, dhe tregoi dhëmbët, hipokrizinë, dhe prirjen për të pasur pushtet. Duket larg pushtetit, ngaqë rri larg media-s. Por herë pas here e tradhton veten. Shikoni poshtërimin që i bën kunatit të vrarë, shikoni deklaratat e kundërta me ato të motrës së saj. Asnjë femër në botë s'mund të shkelë mbi motrën për hir të pushtetit, ashtu si ajo. Vetëm pushteti i saj e ka bërë Berishën të shtiret sikur nuk e ka njohur baxhanakun e tij. Vetëm pushteti i një gruaje mund të trasformojë kështu një njeri.


Dhe një gjë të fundit për të shoqin e saj. Si e mendoni ikjen e tij nga politika? Me probleme për të? Me probleme për vendin? Me probleme për PD? Apo një ikje normale?
Tek dikush që s'ka pasur asgjë normale në jetë, s'mund të jetë normale ikja. Besoj se do ikë me probleme për vendin. Sa për PD-në, ajo tani nuk është më problem i shqiptarëve, por problem i Berishës që ikën bashkë me të.


Para se të fillonim këtë chat së bashku, po lexoja një lajm nga jeta politike italiane. Bersani, shefi i së majtës, ka thënë sot, që "mos e mendoni të kollajtë ikjen e Berlusconi-t; do bëjë dëme ai para se të ikë". Nga kjo ngjarje mora shkak që ju pyeta. Kur e thonë për Berlusconin në Itali, ku ka një qerre me institucione të forta e të pavarura e një ushtri të madhe me opozitë e me shoqëri civile, përfytyroni se ç'duhet të themi ne për Berlusconi-n tonë!
Nuk duhet të kemi frikë të pranojmë, se do kemi probleme nga ikja e tij. Por është një betejë që duhet ta përballojmë.


Do ikë shpejt? Apo pas 36 vitesh? Më duket, se kaq, 36 vjet, e ka parashikuar mandatin e dytë si me të qeshur.....
Nuk do ikë aq shpejt sa duam ne, por nuk do jetë aq gjatë sa do ai.


I keni thënë të gjitha në libër? Ka gjëra të tjera pa thënë?
Për ato vite, po. Dhe për Berishën e atyre viteve. Tani do të filloj punën për një libër shterues për të, për rikthimin në pushtet, dhe përsëritjen e historisë. Ndoshta pas një viti.


Keni një përgjigje për ata që thonë, se "Mero Baze motivohet goxhá në gjërat që thotë sot edhe nga një zemërim e animozitet personal, që i vjen nga një marrëdhënie e dështuar dhe e prishur, politike e humane, e prandaj nuk duhet besuar deri në fund për gjërat që thotë"?
Nuk kam përgjigje për ata që duan të mos flas, dhe që shpikin arsye që unë të mos flas. Por është e vërtetë, se pasioni dominon shpesh punën time si gazetar i angazhuar. Besoj se në këtë vend bëjnë më shumë dëm ata që nuk flasin nga frika, se sa ata që angazhohen nga pasioni. E kam thënë nesër (të dielën) në një editorial të gazetës Tema, se në vendin tonë, ka mbërritur dita, që intelektualët, në vend të dijeve, shesin heshtjen. Kjo është poshtëruese


Në libër thoni se, me këtë libër, ju po i paguani dhe një borxh profesionit të gazetarit? I keni akoma borxhe?
Borxhet në profesion nuk janë sasi, po cilësi. Dhe kur them se po i kthej një borxh, kam parasysh faktin që kam qenë gazetar i angazhuar në kauza që i besoja, dhe që kam dështuar. Nuk ka rëndësi nëse unë e kam bërë dy herë, apo katër, atë gabim. Është një lloj gabimi që s'duhet të përsëritet.


Ju uroj suksese me gazetën Tema! Jam vecantërisht i sinqertë kur ju uroj suksese në këtë mes, ngaqë po shoh se po vdes media opozitare dhe po pakësohen në numur gazetarët opozitarë. Supozoj se Tema do jetë në binarë të opozitës. Shqipëria ka nevojë për opozitë. Ka nevojë, jo domosdoshmërisht për t'u rreshtuar me opozitën, por për të bërë opozitë.
Faleminderit!. Suksese dhe juve në sprovën e gazetarisë ne ëeb. Ndoshta po hapni një dritare shprese kundër prangave të parave, që na duhen për të botuar artikujt tanë.
********


Pjesë nga libri "Viti '97": Nisja e trazira në Lushnjë dhe fillimi i kaosit të shtetit piramidal

Tritan Shehu, peng i turmave në Lushnjë 

(Vijon nga numri i kaluar)
Kishin marrë peng Tritan Shehun. Zëvendëskryeministri dhe kryetari i Partisë Demokratike ishte ulur në një fushë politike të minuar. Në stadiumin e Lushnjës, ku ishin mbledhur protestuesit, tri ditë pasi ishte shpallur falimentimi i skemave piramidale "Xhaferri" dhe "Populli", zemërimi dhe manipulimi i turmës arritën të krijonin simbolin e poshtërimit të shtetit dhe të rënies së tij. Zëvendëskryeministri, i cili, me siguri që gjithë jetën s'do ia shpjegojë dot vetes se çfarë do të sqaronte me turmat, u ul aty së bashku me ministrin e Drejtësisë, Kristofor Peçin, dhe u mor peng për disa orë nga protestuesit, të cilët ishin irrituar nga arrestimet e dy ditëve të fundit në Lushnjë. Lajmi mbërriti me shpejtësi në Tiranë dhe masat që mund të merreshin ishin të pakta. 
Unë kisha qenë dy ditë më parë në Lushnjë, kur ishte djegur qyteti dhe kur kishin bllokuar rrugën në Plug . E kisha parasysh fare mirë sa banale ishte situata me turmat e zemëruara, por nuk arrija të kuptoja se ç'kërkonte atje, madje pa asnjë mision të njëmendtë, figura simbol e grumbullimit forrnal të pushtetit të PD-së.


Në ditën e parë të bllokimit të rrugës në Lushnjë, më 24 janar, isha nisur aty bashkë me Lutfi Dervishin, me makinën time të vogël Golf. Pengesa e parë ishte në Dushk të Madh, ku rruga devijonte rrëzë kodrës, poshtë shinave të trenit. Forcat speciale ishin rreshtuar në formacion luftimi në anën e poshtme të rrugës, kurse mbi hekurudhë, një tufë e madhe fëmijësh dhe adoleshentësh i qëllonin me gurë. Ushtarët rrinin të strukur pas mburojave të tejdukshme. Ishte një situatë e paqartë nëse duhej të kaloje ose jo. Ndalova makinën dhe pyeta dikë nga djemtë sipër hekurudhës.
- A të kaloj unë, se jam për në Jug, - u thashë.?
- Kalo, kalo ti, e kemi me këta të Saliut ne. Nuk i lëmë ne të ikin këta...
Kalova me shpejtësi dhe, falë Zotit, nja dy gurë të vegjël që u përplasën në makinë, nuk bënë ndonjë dëm. Sa kalova rrezikun, ndalova. Nxora mikrofonin, me shpresë se mos kapte thirrjet e tyre, por ishin pak larg. Një oficer që drejtonte forcat speciale, m'u afrua dhe më foli në emër.
- Pse ndaloni prej këtyre? - e pyeta. - Kaq rrezik është?
- S'jemi të qartë se ku do të shkojmë. Ky është rrezik i vogël. Po presim urdhër se ç'të bëjmë.
Tunda kokën në shenjë ngushëllimi. Në fakt, oficeri diçka donte të më thoshte më shumë, sikur të më lutej që të lidhesha me ndonjë nga shefat e tij lart. Ishte i dëshpëruar dhe krejt i pamotivuar për punën e tij. Pamjet e ushtarëve të strukur nën gurët e adoleshentëve, ishin një inkurajim i madh kundër fuqisë së shtetit. Kërkesat e protestuesve ishin nga më të çuditshmet. Në qendër të tyre ishte Rrapush Xhaferri, kreu i Fondacionit "Populli". Ata besonin se ai i kishte paratë e tyre, por se qeveria e kishte arrestuar që t'ia merrte ato. Kërkonin që urgjent ai të vinte aty me helikopter dhe pastaj çdo gjë zgjidhej. Të tjerë pak më tutje mbanin gazetën "Koha Jonë" në dorë dhe puthnin portretin e Rrapushit. Ishte një histeri e papërballueshme.


Në rrugë ishin vendosur disa tuba hekuri dhe makina e kishte të pamundur të vazhdonte më tej. Dy djem më ndihmuan dhe më tregun një rrugë përmes fushës, ku kalonte zetori i jonxhës. I mora në makinë dhe ia dolëm pas 500 metrash. Nuk më ndaloi më askush deri te kthesa e Plugut, ku kishin ngritur barrikadën. Djemtë që kisha me vete më ndihmuan që njerëzit e tjerë mos ishin armiqësorë me mua. Hipën sipër makinës si roje, ndërsa unë nga brenda transmetova për "Zërin e Amerikës" direkt, duke parë nga larg qytetin dhe duke përshkruar turmën. Këmbët e tyre të varura mbi xhamin e makinës dhe zgjatja herë pas here e kokës për të kuptuar se çfarë po bëja me telefonin, ishin bezdia e vetme që kisha.


Transmetimi im nga kthesa e Plugut ishte një problem më vete. Shihja vetëm qytetin e Lushnjës dhe disa shtëllunga tymi që dilnin sipër tij. Nuk kisha askënd që ta pyesja se ç'ndodhte në qytet. Telefoni celular aty kapte vetëm në disa pika afër postës dhe thuajse asnjë nuk kishte celular në qytet. Pyeta dikë nga ata që kishin bllokuar rrugën, që të merrja vesh se nga dilte tymi.
-Kanë djegur Bashkinë, - tha ai. - Do t'u vëmë zjarrin të gjithave: Bashkisë, Komitetit... ç'të jetë.
Më erdhi për të qeshur, pasi Bashkia në të vërtetë ishte pasardhësja e Komitetit Ekzekutiv, por në mendjen e djalit asgjë nuk kishte ndryshuar. Në raportin tim e përshkrova situatën të rëndë dhe citova protestuesit të thoshin se po digjej Bashkia. Në të vërtetë, ishin djegur zyrat e Hipotekës dhe disa zyra të Tatim-Taksave të Lushnjës.
Kur mbarova, dola jashtë dhe i përshëndeta. Shumica ishin 17 - 20 vjeçarë.
- Çfarë kërkoni tamam? - u thashë. - Pse e keni zënë rrugën?
-Na ka vjedh Saliu lekët, ere!
-Ku i keni pasur lekët?
-Te "Xhaferri" i kishim, ere. E ka arrestuar Saliu, që t'ia marrë lekët dhe na gënjen neve. Thotë që është piramidë. Po e hamë ne atë, ere? Ta nxjerrë Xhaferrin, që ta thotë vetë...
-Po e nxori, ere, - u thashë unë. - A nuk ishte Xhaferri ai që doli dje në televizion dhe tha që s'kishte lekë?
Një natë më parë, në një kamerë bardhë e zi, nga ato që regjistronin në qeli, TVSh-ja kishte dhënë pamje në qeli nga intervista e prokurorit me Rrapush Xhaferrin. Pamja e tij e shfytyruar dhe filmi bardhë e zi e kishin zhburrëruar "gjeneralin" në sytë e idhujve të vet, por ata nuk donin ta pranonin që ai ishte "gjenerali i tyre".
-Jo, ere, jo. Ai ishte Pali Miska. Ne do të na e hedhë Saliu, e? Jo, ere, duam Xhaferrin ne. Ka lekë ai, ka sa të duash. Por ia ka marrë Saliu, ai qeni!
Ndërsa debatoja me kalamajtë që më kishin rrethuar, zëdhënësi i Ministrisë së Brendshme, Ndrekë Gjini, i alarmuar, më mori në telefon:
-Ç'bëre në radio?
- Pse, çfarë ka ndodhur? - e pyeta.
Kur po flisje ti në radio, s'kishte marrë flakë ende, tani po e djegin. Më duket se dëgjuan radion, kur the "po djegin Bashkinë" dhe kanë shkuar aty.
U trondita nga arsyetimi i tij.
- Je i sigurt që ata shkuan pasi dëgjuan radion? - i thashë. - Unë s'kam dhjetë minuta që raportova. Ata s'besoj se kanë radio dore me vete.
- Ohu, unë të them kështu, ti s'do, - tha. - Nji tash kanë hy në Bashki.

E mbylla telefonin, por shqetësimi nuk më iku. Nuk jam ende fort i sigurt për atë që ka ndodhur, por ishte një leksion i egër i përgjegjshmërisë që duhet të ketë një gazetar kur raporton nga trazirat. Përvoja jonë në këtë drejtim ishte zero. Rrethanat ishin po ashtu shumë spekulative. Gjithçka më bëri të ndihesha keq, ndërsa udhëtoja drejt Tiranës. I lashë dy fëmijët në Dushk dhe ndërkohë, një grua e re, së bashku me burrin, kërkuan të vinin deri në Tiranë me mua. I mora, sepse ndihesha keq vetëm. Nuk fola thuajse fare me ta gjithë rrugës, përveç pesë minutave të para, kur ata më shpjeguan se do të shkonin tek motra e asaj gruas, që të rrinin ca kohë, deri sa të mbaronin rrëmujat. Kishte nisur ikja nga zona e "luftës".