Poezi nga Janaq Pani

Janaq Pani

NË TOKËN E TË PARËVE

Desha ta përkëdhel thjesht me një vështrim

baltën që shkel e s'jam më unë i zoti,

po thellë shpirti ndjeu sëmbim

e qerpiku nuk mundi ta ndalë lotin,

do plaste zemra mos qe ai shfrim.

HIJA

Na ish dikur një "prind" zemërak

shpirtkazëm i lindur me marrëzitë,

gradienti i dashurisë pak e nga pak

fundosej tek të tijët përditë.

Dhe ishte thanë nga tjetër gjak

e i pa shpirt qe prej natyre,

në shpirt të njerëzve përditë nga pak

urrejtja bënte vend në mes tyre.

Ky "prind" i mbrapshtë bënte aktorin

me buzqeshjen karafil mbirë në buzë,

sa ish në këmbë mbolli terrorin,

kur qafën theu la pas tërkuzë

hijen e tij te çdo lloj horri.

Ky ëndrravrasës pa anë e kufij

edhe pse balta do e ketë tretë,

na endet kudo fryma e keqe e tij,

nuk dashka jo, të na lerë të qetë.

MEDITIM PARA NJË PEISAZHI NË QEPARO

Nga lartësia e Mbetjeve Antike

përmbi Karos e Shën Thanas

të shfaqet një bukuri magjike

sa zemra në gjoks ngre tallaz,

ku vemi, e kë lemë pas?

KUR SHUHET NJË MIK POET

Përse këto lajme të trishta, përse

na bëjnë të mbajmë frymën,

e nuk dimë për kë lotojmë ne

më parë, për kë të vemë ulërimën

për miqtë që shuhen,

a për TY ATDHE,

që dot nuk e ndal rrokullimën.

NATË DURRSAKE

Shtroi hëna plafin

e artë mbi det,

Durrësi - gur zmeraldi

me gjuhë dritash flet.

Pa ngrihet puhiza

nga deti me valë,

pallate, shtëpiza

përkëdhel ngadalë.

Drita zbret prej yjesh

e drita fanarësh,

përkundje anijesh

këngë peshkatarësh.

Pa puthen e ndahen

dhe valët me brigjet,

një yll që këputet

hapësirash digjet.

Kjo natë e ëndërrt

po na fton: "Guxoni

nën krahët e mia

mund të ëndërroni."