Poezi nga Janaq Pani

HUMB NJË JETË NË HIMARË - Elegji mallkimi

Lajm të hidhur sot kam marrë

dhimbjen mezi e kam mbartur,

humb një jetë në Himarë

djalë i ri nga një i çartur.

S'di se mendjen kush ia ngriti

kët' urrejtje kush e solli,

por e nëm: " Iu thaftë shpirti!"

asaj dore që e mbolli.

Atë dorë e ndjektë nëma

hap më hap si re e zezë

të mos i gëzojë zemra

zjarr në vatrë të mos ndezë.

Kush hedh gurin e mërisë

e më fshihet s'di se ku

veshtë vetë robën e zisë

e të qajë me ku...ku.

BISEDË E HAPUR ME LEXUESIN E VOGËL - poemth

Diploma katedrash

më janë privuar,

veç shkolla e jetës

 më pati "zdruguar".

Për vite me rradhë

ngado që jam endur

të gjithë librarët

miq më janë gjendur.

Çdo libër të bukur

që përcillte vlerë

nga "poshtë banakut"

me mik e kam blerë.

Mëngjesi pastaj

më gjente mbi libër

pranverë e verë

vjeshtë apo dimër.

Në vlug emocionesh

dhe shënime mbaja,

për fate heronjsh

qeshja apo qaja.

Eh, sa ëndrra lindën

n'atë moshë me vlerë

ëndrrat u përndritën

veshur me ylberë.

Me këshilla t'urta

libri m'u bë prind,

nga qiejt e ëndërrt

një krijues u lind.

Eca këmbadoras

duke shkelur vitet

e një ditë veten

e pashë të rritet.

       * * *

Thesari i popullit

i tjerrur aq hollë

ka qenë në vite

shkollë e mbi shkollë.

Dhimbjes e gëzimit

me afsh përvëlues

këndoi anonimi

me pathos krijues.

E fjalën e mençur

e fjalën nektar

ma bëri dhuratë

ky popull bujar.

Me shprehjet e urta

ninullat e djepit

u vesh gjelbërim

udha e poetit.

Me njerzit e thjeshtë

u ula pa qibër

t'u lëçit mendimin

ashtu si në libër.

Nëpër rrjedha vitesh

emocionet mbarten

si lumi me prurjet

që e zgjeron shtratin.

       * * *

Në vite durimi

mësova sekretin,

te fjala e gdhendur

do ta gjesh poetin.

Fjala gdhend vetveten

po gdhend edhe gurin,

sendërton fëmijën

sendërton dhe burrin.

E fjala e mençur

ka peshë e metër

të urtë mendimin

ta gdhendë në letër..

    * * *

Në pemën e jetës

fruta lidhin vitet,

një i pret të bien

tjetri lart i ngjitet.

Kush guxon e ngjitet

më tej do provojë

dhe në qiej ëndrrash

që të fluturojë.

Gjithkush uron veten

shqiponjë të ngjajë,

shumë mbeten rrugës,

ngjiten pak në majë.

Në majat s'i ngjite

mos shih me zili,

që përbrenda shpirtit

të mbetesh njeri.

    * * *

Me këtë devizë

Driteroi bujar

n'armatë krijuesish

më rreshtoi ushtar.

Një kafe të pish

me njerëz të zgjuar

minuta e orë

rrjedhin pa kuptuar.

E me kokën mbas

do ndahesh prej tyre,

një hare e gas

të ndrit në fytyrë...

     * * *

Sa rrëfeva sot

them do kenë vlera

dhe fjalën e shkruar

nuk e fshin dot era.

Kjo ishte receta

që më dha ca vlerë,

vogëlush lexoje

në dorë kur të t'bjerë.

Toronto gusht 2010