Poezi azerbajxhanase - Elchin Iskenderzade

Poezi azerbajxhanase

Elchin Iskenderzade

 

PËLLUMBAT E ADIL MIRESID-IT

(Fragmente)

 

I.

 

Ja, kjo është mrekullia e Zotit:

Në dritaren e poetit –

Një liman pëllumbash.

Një djep prej druri

Si një shpresë e fundit.

Nga fluturimi i tij  zbresin atje;

Në gjuhën e tir bëlbëzojnë,

Me dashsmiërsi, melodikisht,

Si do zemra të zjarrta.

Në dritaren e vetmuar, e trishtë,

Si në një qeli,

A cfilitur nga mundimet,

Digjet kandili i shpresës,

Të falënderoj, Zot, edhe për kaq!

Murmuron Adili përmes ditëve të zeza,

Duke shkëputur një qosh nga kafshata e bukës,

Duke zbutur në verën e kuqe të kanës,

Me sytë e lartësuar nga qielli.

Hei, ju pëllumbat, pëllumbesha

Me flatra të bardha si dëbora,

Si lule pëllumbi në jakë,

Me mahrama të hedhura pas shpine!

Këputet zemra

Nga fjalët që s’lidhin kuptim.

Bërthamat e zeza flatrojnë

Nëpër errësirë.

Ndoshta pëllumbat i kërkojnë vitet,

Ndoshta degdisen pa gjurmë në zbrazëti.

O, më kot ai po shqetsohet,

Më kot –

Duke shikuar drejt në sytë e pëllumbave,

Don të dërgojë mbi detra një lajm,

Tejmatanë qiellit të shtatë.

Duhet në detyrë të jem, por jam këtu.

Dheu nuk duhet të mbetet pa poetë,

Dheu i artë,

I përjeshmi, i shenjti

Atdhe...

 

II.

 

Ekziston nevoja së paku për një poet në detyrë këtu,

Nga zemra ime të ushqej pëllumbat,

Të vesëroj me gjakun tim

Edhe shpresën e Dashurisë së posafanitur.

Ndoshta Zoti do të na falë

Madje edhe për një çast

Në të cilin poeti,

I rënë përtoke,

Lartëson lutje drejt qiellit

Dhe në ditën e tij të zezë

Dhe në natën e skëterrës,

Për të kaluar tejmatanë tmerrit të shkretëtirës,

Kështu derisa shpirti të na mbushet

Me fanitjen e shenjtë në shëmbëlltyrë

Të Krijuesit.

 

III.

 

Deri në tëhuajësim të flatrojë,

Deri në Paris,

Çerdhe të bëjë në Montmartre

Strehave të shtëpisë.

Pëllumbat e Mirsedit.

Ata fluturojnë drejt Shushës,

Në drejtim të Gidir Diuzu-it,

Drejt brigjeve të vendlindjes,

Duke qarë

Nga dhembja e huaj,

Pëllumbat e Mirseid-it.

 

Ik, zhduku, mundim yni,

Degdisu!

 

Amin!

 

(Prill 1999)

 

LORKA DHE HËNA E ZEZË

-Në kujtim të mikut tim, Aydin Nizami-

 

Motto: Gëzimi më i trishtë është të jesh poet.

Asgjë tjetër më të rëndësishme nuk ekziston.

As vdekja së paku.

(Federico Garcia Lorka)

 

I.

 

... Ëndërroj –

Në mëngjez nga ora gjashtë

Apo, ndoshta, në qindi të mbrëmjes –

Ushtarët më çojnë të më pushkatojnë,

Sërish me murmurimë: jo, nuk duhet.

 

II.

 

Jeta nuk mundet

Të ndërpritet.

Kur jeta

Ushqehet me vargje,

Kur në shtëpi pozat e femrës së dashur

Rrinë në një pritje të pafund.

 

III.

 

Por, Lorka,

Shikon nga qielli,

Atje ku fytyra e hënës,

Si një limon,

Ne e përkujton ndarjen.

Kështu, duke ndenjur e varur,

Duke e e derdhur përgjërimin,

Dashuria

Noton horizontit mbi një re të bardhë.

Ngadalë, në rrymat e shpirtit,

Vallëzon në truallin e revoltuar,

Vallëzon dheu eretik.

 

IV.

 

Padyshim që do të qëllojnë

Dhe në dhe do të bie,

Nënë një pemë apo në fushë.

Poezia e fundit në

Xhepin e majtë do rrijë

Dhe në gjak do të notojë.

 

 

Ah, Lorka,

Zambaku të lulëzon në shpirt

Me një shenjë të ndarjes.

Ku mund të shëtisë Dali,

Ku gjendet vallë Salvadori?

 

 

V.

 

E kam patur në Gjenxhe mik

Nizami Ajdinin.

Nga goja e tij nuk mungonte emri yt.

Thuase ishte fjalë e shenjtë.

Shumë kohë ky fakt e flatërzonte,

Duke i dhënë dritë.

 

Shembull në jetë e kishte

Shembullin tënd prej njeriu e poeti.

 

Madje dhe në botën e huaj,

Për dashuri bisedonte me hënën.

Lulëzonte trandafili i shpresësë,

Por shpirti i tij degdisej mjegullave të natës.

 

Nga larg, kohë të vjetra, në mua jeton

Vaji i kitarës andaluziane

Që si një stuhi e çel

Plagën e trupit tim.

         

              Shqipëroi: Baki Ymeri