Poezi nga Delvina Kërluku

Delvina Kërluku

Të zhdukurve -kosovar

Dhe s'kthehet prapë vallë më?!

Ja morrën kurorën, jetën e gjithçka ç'pat

N'mënyrë barbare vdekja e tij

varrimi-tinës

Dhe unë ende se gjej dhe (ku je) s'e di?!

As shpatë s'pat

as helmetë,  as dekorat

as krisma nderimi

që ra martiri

as lutje e rrite...

Bërtet shpirti i tij

që nga qielli e gjer në dhe:

-Dua dritë

Dhe unë dot se gjej

e gjallë përmbi dhe.

Shqiptar i Maqedonisë

Ishim si nuse e pritme

e Kosovës dhe Shqipërisë

Ku ne prisnim me siguri

të hipnim në kulm të lumturisë

e të lavdisë

Por fati ynë brutal

u rrokullis tatëpjetë

në mjerim

në marrëzi

e në varr.

Ne ishim si nuse e pritme

e Kosovës dhe Shqipërisë

dy miq

Por koha shkëmbinj në mes na vurri

Kriminelët gryejnë drejtësinë

blejnë ligjin, vodhën tokën

vatrën e nanës loke

Egjaku mu nxeh mu bë vrer e pikë.

Sepse edhe miqtë mu bën armiq

As nuk canë shkëmb e male

dhe më lanë mua këtu në halle…

Qenia ime këtu u bë e panatyrë

shpirti e gjuha flakë mu ndez

Ku je mik?

Në tokën tënde vjen një armik

si e le nusen të të ik?

Unë jam në pritje tënde

Kosov e Shqipëri

besën ta kam dhënë

për t'u bashkuar

andaj, të pres

dhe nukë vdes

e bashkuar pa ty.