Ndue Ukaj: Tundimi

Ndue Ukaj

TUNDIMI

Koka e rraskapitur tundet vend e pa vend,

Zoti im sa vështirë e kam ta mbaj drejt

Era e heshtjes e luhat si një fletë qershie

Bota qesh mistershëm

Unë nuk çaj kokën engjëllushja ime

Përkundem në tundimin tim

Aty ku rrëshqet dheu nën këmbë,

Mundësia për të mbajtur boshtin drejt

Është më e vogël si një zero e madhe

Tundimi mban peng kokën time

Rrëmujës së përplasjeve tokë e qiell

Për fjalën e ambël si gjini i nënës

Për shkronjat e emrit tim që i përpiu Liqeni i Shkodrës

Mori krimbash të qelbur ushqyer nga dromcat e vjella nga alkooli

Rrëzë Kalasë së Rozafatit u kryqëzua një grua

Dhe dymbëdhjetë meshkuj dhanë betime të rreme

Tridhjetë e tri shishe të zbrazura

Tridhjetë e tri të mbushura i cakërroj përnjëherë

Pëlcet pikëllimi dhe bërtet:

Sa i mirë është të mos lexosh poezi -

kjo domethënë, thjesht, të mos vrasësh kokën për asgjë,

Vetëm poetët, vetmitarë dinë të duan,

Të duan e të duan pakufi,

Të kapin diellin në shuplakë dore,

E të përqafojnë detin në gji

Vetëm poetët dinë t’i numërojnë

Heshtjet tua të dhimbshme

Të lavdishme, o Shkodra jonë,

Të puthurat e përgjakshme nga Kosova,

Dardania Antike e maja e Stubllës së kryqëzuar

Dhe një emër i përbashkët:

Të vdesësh për të rrëfyer mistere të përjetshme

***

Si të mësohet te shkruhet ardhmëria në dheun

Që rrëshqiti nën këmbët tona elastike,

Ikën frikshëm, sa çel e mshel sytë ikën si era

Ku ta vjedh një pikë uji ta shumëzoj si Krishti,

Ta shumëzoj e det ta bëj

Për pastrim të pluhuri të mykur ka etje

Dhe mendimet e burgosura të lirohen

Lëkura e gjarprit të nemur, O Zoti im

Ngre kokën mbrëmje e mëngjes

Zvarritur tokës së cilës i zihet fryma

Dhe një kope zvarranikësh të dehur

E një mollë e mbjellë pa dëshirë

Në oborrin tonë rrethuar pa dashje

Nga pluhuri dhe merimangat

ehu, po si të digjet pa tym e zjarr...