Vullnet Mato: Ndonëse tani jam burrë

Vullnet Mato

NDONËSE TANI JAM BURRË

Ndonëse jam burrë i rritur tani,

po kur vjen vjeshta

e zverdhen portokallat,

kur rëndohen

kopshtiet e vendlindjes së artë,

më pushtojnë lotët

për vjeshtrat e para

që lashë pa shijuar

shumë vite larg.

Sepse kur vjen vjeshta

e di çdo më thotë:

për fëmijërinë dhe nënockën

që më rriti me halle,

me thërrime varfërie

të çukitura si zog,

që më lëngëzohej goja

për një portokalle.

Dilja i trishtuar

të shihja ato zverdhje vjeshte

dhe me thëngjij

vizatoja një zog te porta.

“Ç’është ai zog? “

nëna më pyeste,

“Jemi vëllezër të dy“, i thosha.

Ndonëse tani

jam burrë i kapërcyer

dhe gjurmoj

në shumë vjeshtra më vonë,

ato vjeshtra me çukitje urie,

do i kujtoj

me hidhërim gjithmonë...

Si të mos lotoj

për dënimin e pamerituar,

kur na hoqën triskat e bukës në vjeshtë,

kur nëna qante

që s’kish gjë në duar,

kur më gërryente

dhe komunizmi donte të qeshë?...

Eh !... Vetëm nëse

më mbarohen lotët,

për kohërat

me ato të hidhura vjeshtra,

do më duhet t’i them

lamtumirë botës,

se me siguri do më ketë ardhur vdekja...