Poezi nga Bajame Hoxha-Çeliku

BAJAME HOXHA-ÇELIKU

S’e di: më do apo s’më do

Po s’më deshe, mos m’a thuaj,

Mos m’a thuaj, se do vuaj,

Do të vuaj e do vdes,

Do të vdes si e pashpresë,

Siç vdes nata në mengjes,

Dalëngadalë do venitem,

Do të tretem, do të fikem.

Do të qeshni do t’më tallni,

Obobo! Si e pat hallin?

Halli im o miq me shpresë,

ka një vuajtje ka një brengë,

qesh në flakë e qesh në zjarr ,

sa desh dogja një mëhallë,

në të ritë edhe tani

nuk rri dot pa dashuri,

ndaj më dhemb e ndaj më shpon

tej përtej në kraharor,

po s’më do, ti mos më thuaj:

se ndër vite jam e huaj,

se për ty nuk ekzisoj,

s’është e mundur ta besoj,

si tek unë edhe tek ty,

rron një ndjenjë e pa kufi,

kur të fryjë erë e agimit,

do të ndjesh hapat e zgjimit,

Edhe unë aty pranë,

në përqafim si në përrallë

duke më shtrënguar fortë,

si asnjë në këtë botë,

oh, sa bukur do të ishte:

zgjimi ynë nëpër agime,

edhe zogjtë do t’na vinin,

me këngë të na bënin zgjimin,

mes fjalës me psherëtima,

oh, me ngjyra e cicërima,

si për mua dhe për ty,

s’është një ëndërr është një vlim.

Ndriçim I përjetshëm dashria

O gur i moçëm, o ndriçim i përjetshëm,

Në zemër mu fute, aq ëmbël  më ke mbetur,

Aty do të rrish, do më  ndriçosh hijeshëm,

Dhe kur unë në varr, e tëra të jem tretur.

Aty,në zemërën time, shpirt, mbërthyer ,

më mbështjellë me forcë, e me  zjarr rinie,

për jetë, kur rri me mua,  vlera nuk të bie,

Ja, po shoh brënda vetes, fenerë dashurie.

E shoh veten me ty, e bëhem diell e ndri,

mbi ndriçimin tend, s’ka diell të ndriçojë,

oh, ti  rri , rri, tek unë në gjirin tim  flori,

kur jemi të dy bashkë, jeta do na prijë.

O gur me vlerë, që  jetën  ma skalitë

Qoftë  bekuar çasti, që solli tek unë, ty,  

Dhe të them tani: ik, ti s’do, e nuk ik!

Të dy do provojmë pafundësitë.

Të pashë kur shkove larg  s’ndriçove kërkënd,

feneri yt për mua e  ruan rrezen e bën dritë,

në zemër më fut,  e natën më bën vend,

mua në jetë të jetëve e askënd!