Arif Molliqi: Te rrasa e zogut

Arif Molliqi

TË RRASA E ZOGUT

(Luftëtarëve të Koshares)

1.

Rigon egër Një trazim i hovshëm mbetet në mes

Mbi shkëmb të Malësisë luftëtarët majë bjeshke

Çdo ditë të vijnë vullnetarisht nga lugina

Nga të katër anët e botës aty nga ku gufon zemra djaloshare

Atdheu i thërret ejani në Koshare Përgatituni

Me fishekë e këngë majëkrahut me zjarrin që gufon në gji.

Ejani në shkrepat e thepisura aty ku Rrasa e Zogut ju pret

Kosova me vallen e shqiponjave në qiell

Rojet e tokave tona janë aty

Në lartësinë e Bjeshkëve të Nemuna

Natyra është e dashuruar në luftëtarët e Lirisë

Aty shikimet dhe këngët e tyre të madhërishme

Rrinë aty në ujin e zhurmshëm të përroskave

Kosharja ua  lidh trupin pas nëntë plagëve

Muzat e Rrasës së Zogut ua pastrojnë plagët me lotët e ngrohtë

Për betejën e nesërm i bëjnë gati.

2.

Në kasollen e pyllit në rrasën e gurit era njësoj e ftohtë

Pranvera në Koshare u kthye sërish sërish u kthye

Që një shekull e ngujuar në gurë.

Dhe bilbilat filluan përsëri të këndojnë

Dëgjoj në heshtje zërat e mbrëmjes e,

Mbi gjethet e ahut shiu shembet

Nga shkrepi në shkrep nga zemra e gurit

Vjen zëri i ëmbël i Sali Çekut

Thirrjet e frymëzuara të Agim Ramadanit

Ti Kosovë e bukura Kosovë

Lindim dhe vdesim për ty

3.

Koshare Koshare ti kohë e netëve të gjata

Ti kohë e ditëve të ndara në dyja pjesët e Atdheut

Tash nata e Bartolomeut aty

Çasti i kohës së ndaluar përtej tokës së rrudhur

Mbaroi Guri i kufirit s´është më

Rrasën e Zogut Muzat shqiptare e mbrojnë

Këtu ku rri unë s´ka dritë asgjë shqiptare

Këtu edhe frika për vdekjen s´është shqiptare

O më falni s´jam si Ju

Ujë nga Rrasa e Zogut s´kam pirë

Muzat e Bjeshkëve të Nemuna s´më kanë përkundur

Apo s´di s´di a kam të drejtë

Dashurinë për Ju e shkruaj në mërgim

Mos më ndërpritni i di të gjitha.

Sonte një ushtimë shkrumb  valë -valë zbret,

Krisma armësh Vegimi s´më gënjen

Gurët në Koshare po thyejnë qafën

Shi të Rrasa e Zogut shi në Çiçavicë në Pashtrik

Gurë e varrit gurë kufiri u dridhen

U rrokullisën në  kapërcell  shekulli

Në humnerë as copat e ndërgjegjes Evropë

Dy krahët një Torzo bashkohen

Tropojë pa mjegulla

Para agut në Pranverë

4.

Këtu gjithçka  është kujtimi për Ju

Liria Rrasa e Zogut e kuqëluar

Mbi barin e njomë të kësaj Pranvere fle

Por s´kam fuqi të bisedoj me Ju

Liria fjala e juaj e fundit guri i kufirit

Bota  s´bën sehir 

Te degët e pishave të rrënjët e Ahut hijemadh,

Vashat ua lidhnin plagët lotët e ngrohtë 

Bora e Gjeravicës shkrin

Te pellgu i gjakut zogjtë s´i mbyllën dyert

Kënga tmerronte bajlozin e zi.

Dielli ndërmjet Rrasës së Zogut nisi të dalë.

Ta ngrohë ftohtësinë në të dy anët.

5.

Gjeravica beteja e re

Kohë shirash pranvere

Heshtja shekullore shkëmbi Rrasa e Zogut

Këngën e trimave të plagosur jepte kurajë

Ej mos u tërhiqni Atdheun e pashë sërish e pashë

Gjeravica qëndron

Shi në Rrasën e Zogut para lindjes se diellit

Sa e ftohtë sa e ftohtë kjo natë

Agimi e Salihu ranë për të jetuar

Tiranë, prill 1999/Hamburg, maj  1999

(Nga libri me poezi “Premiera e një pranvere”, botoi, Rilindja, Prishtinë, 2000)