Kulturë

Çerkin Ismaili: Gjirmë shpirti - Ec e njihe veten

E diele, 21.02.2010, 10:08 PM

Çerkin Ismaili u lind në vitin 1948 në fshatin Banjskë të Vushtrrisë. Shkollën fillore e mbaroi në Smrekonicë, një fshat afër fshatit të tij të lindjes. Gjimnazin klasik e mbaroi në Vushtrri, kur edhe filloi të botojë në shtypin letrar të kohës krijimet e para letrare. Studimet në degën e albanologjisë i mbaroi në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës. Akoma si student filloi të punojë në gjimnazin e Vushtrrisë si profesor i gjuhës e letërsisë shqipe dhe gjuhës latine. Pas mbarimit të studimeve, një kohë, redaktoi gazetën “Trepça” në Mitrovicë, ndërsa pranvera e vitit 1981 e gjeti duke punuar në Shkollën e Mesme Ekonomike në Mitrovicë, kur për shkak të qëndrimit që e konsideron parimor, organizimit dhe pjesëarrjes në demostratat e 3 prillit, u diferencua politikisht, u largua nga puna , u dënua dhe u burgos.
Për shkak të aktivitetit të mëtejmë ilegal dhe politik, ndonëse në vëzhgim të përhershëm, pas shpërndarjes së trakteve politike në Mitrovicë dhe në minierën “Trepça” në vitin 1986 , u detyrua që dy vjet të qëndrojë larg syve të pushtetit të kohës, në Dalmaci, ku punoi si punëtor krahu. Përndjekjet, arrestimet e shantazhet politike ndaj tij kurrë nuk kanë pushuar. U burgos përsëri në vitin 1992.Shërbimi sekret jugosllav në vitin 1999 e kishte klasifikuar në listën e intelektualëve të Mitrovicës, që i kishte paraparë t’i likuidonte.
Me krijimtari letrare ka filluar të merret qysh si gjimnazist, kur edhe ka filluar t’i botojë shkrimet e para.

Deri tash ka botuar:
“Lindjet e shpërndara”, poezi,Prishtinë, 1993,
“Tela të këputur,” poezi, Mitrovicë,1997,
“Drama e qëndresës së Vocëve të Shalës së Bajgorës”,monografi, Prishtinë,1998,
“Shtrëngata”, roman,Prishtinë, 2006
“Ethe të trishta’, roman, Prishtinë, 2009.

Përveç këtyre veprave , autori ka botuar edhe një mori recensionesh, vëzhgimesh letrare dhe esesh.Gjithashtu, për veprimtarinë e tij letrare janë shkruar një mor kritikash dhe studimesh letrare.

Në dorëshkrim ka disa vepra letrar akoma të pabotuara.

Disa here ka marrë çmime letrare për poezi

Ishte bashkëthemelues dhe kryetar i parë i Klubit Letrar “Lumi i bardhë”në Mitrovicë dhe anëtar i redaksisë së revistës letrare “Fjalë e valë” që botohet në Mitrovicë. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Jeton në Prishtinë dhe kryesisht merret me krijimtari letrare.

Titulli:Gjirmë shpirti
Autori: Çerkin Ismaili
Redaktor: Adem Zejnullahu
Recensues: Sabit Idrizi
Redaktimi gjuhësor: Autori
Ballina dhe përkujdesja kompjuterike: Shkumbin Ismaili
Shtypi: Shtypshkronja

PRELUD

Autobiografia ime e pashkruar

Dashuri e pa rrëfyer-

Me eshtra të bluar e zemër të thyer.

Edhe po ta dija si do vdisja

Dhe kur do vdisja -

Jetën nuk do ta jetoja ndryshe!

E kam dashur vdekjen shqiponjë në fluturim

Jo si të qyqes-

Që qyqarisht shkon motet

Prej varrit në varr me mallëngjim.

Për llafet bajate të gojëzive

Tebdilëve fshehur nën pelerina-

Si në përralla

Me sy e veshë qiqëruar

Nëpër bira të gardhit

Nuk më ka hëngër palla!

ABSURD

Me sy kah qielli

E me duar të ngrira kah hyu

Andej nga bie napalmi para vdekjes

Kuajt qorra-

Në kutinë e zezë hingëllijnë

Për dashurinë e pelave të ngordhura

Nëpër Kashtën e Kumtrit kërkojnë

Gjilpërën magnetike;

Tjetër kurgja s’kanë humbur

Përpos vetes që s’e gjejnë dot!

Zemrat prej guri u kanë përpirë hijenat

Pllumbi i Jemenit e korbi i Po-esë

Trurin pikë për pikë u kanë pi;

Në kremten e madhe-

Të vdekjes së idhujve në Babiloni!

Janë lindur fëmijë sakat

Në shpirt gungaç-

Me samar breshke në shpinë

Bijë mëkatarë të Evës e Adamit

Plakur galuc gjunjtë i brejnë

Në Kopështin e Goliatit

A janë a s’janë ata që janë

Kaini e Abeli

Në këtë llakërdi

Kush s’e di!

PRAPË NGA E PARA

Lakuriqët e natës e magjistarët e kërrusur

Me një sy në qiell e një sy në tokë-

Në dasmën e djajve ia behën tebdil

Diçka ishte ;

Maskaradë apo lojë

Monstrumiadë

Larje hesapesh, zjarr, gjak e plojë!

Në gjuhën e mëkatit diç namatisën

Gurë e dru i dogji zjarri!

O Zot?

Prapë duhet nisur nga e para ?!

Trandofileve në gota u morën erë

Dhe ikën-

Lulet u çuan në kryengritje-

Kopshtijet u zgjuan me aromë gjaku!

Kur i ngulën sytë

Në gjinjtë e stisur të evgjitkave zeshkane

U dehën në dasmën pagane -

Në bukuritë e mallkuara-

Vdiqën idhujt ,u dogjën magjitë.

SHPINA IME E RRJEPUR

Për skllavërinë e të gjallëve

Nëntë dredhë-

Në shpinë m’i kanë nxjerrë!

Për mizoritë e të vdekurve

Nëntëdhjetë e nëntë dredhë

I kam paguar me fajde!

Për të palindurit;

Lëkura e shpinës time

Me gjak pagoi këstin e parë!

Në shpinë s’më ka mbetur

Asnjë dredhë me vlerë

Për kokën time!

Në kohën e krizës globale

Kur nxirren e stërshiten

Dredhë shpine

Moralistët e gjorë

Mëkat e quajnë fajdenë!

Vaj halli për shpinën time të rrjepur!

MBI RRASHTËN TIME

Midis kudhrës e çekanit

Në mengel

Nën qemerët e kështjellës

Vezullon rrashta ime

Ëndërron dashurinë e humbur.

Skllavët pa fat në arenë me bisha

Zgjyrin e shekujve me gjak e lajnë

Në lumenjtë e bebëzave të shituara

E ngrohen me buzëqeshjet idhnake

Të dashurisë fatale.

Mbi rrashtën time

Orfeu vajton Euridikën,

Drenushat bëjnë vetëvrasje

E nimfat shtatngrira në ujëvarë

Flenë mbi vetull.

KUR NDËRGJEGJJA GJUAN ME GURË

Për t’u ndier të lumtur

Kur ndërgjegja gjuan me gurë

Çmendemi çmendurisht

E vërbohemi vërbërisht

Rrëmujën e terrin për t’i pa mirë!

Për t’u ndier të lumtur

Në shtretërit e faraonëve

Këndshëm-

Në piramidat e çmendisë

Horizontalisht jemi shtrirë

Kur ndërgjegja gjuan me gurë!

Kur ndërgjegja gjuan me gurë

Rrapin e gërryen krimbi deri në çmendi

Në zemër i hapë zgur!

Për t’u ndier të lumtur

Jemi çmendur-

E po vdesim si Hamleti!

Kur ndërgjetja gjuan me gurë

Për t’u ndier të lumtur

Në kalldrëmin e urrejtjes fatale

Symbyllur-

Idiotë të çmendur

Zhvatemi në labirinte urithi!

Kriza e ndërgjegjes shtrigë

Na ndjek prapa-

Mallkon-

Gjuan me gurë

Nga qielli në tokë

Se edhe peshku

Ka nisur të krimbet në kokë!

METAMORFOZË

Lëkura shkretirë e përcëlluar Sahare

Lëvore qarri

Rrah i djegur mali

Koka mendje e të marrit

Pak idiotë-

Më shumë robotë!.

Hardhuca me dy këmbët

Verikalisht ka shkelë në hënë,

Kameleoni burrërisht

Me tigrin ndërroi lëkurë,

Buburreci luan di pët t’u mburrë

Lepuri kryeneq, hero në gjumë,

Gjarpëri pa bisht,elefanti kërriq!

Pranvera dimër, dimri me vapë

Vjeshta me lule, vera me acar

Antartiku i shkrirë , Sahara e ngrirë!

KOHA ZEZONË

Në udhëkryq

E kam harruar veten

Me hijen time

Çakalli syçartur rrugën kur ma preu!

More, nuk jam fajtor

Që u linda në kohë pa kohë

Heret apo vonë,

Errësirë ishte

Nuk jam fajtor

Që ishte koha zezonë.

Në rrashtën time hapa gropë

E në zverkun tim kanë hapur varrë

Ah, ç’mi ra kokës, koha zezonë

Koha marroçe, kurvë e përdalë.

GJIRMË SHPIRTI

Rrebeshi pas stuhisë

Rrebeshëm ma vrau ylberin

E mjegull është në bebëza, në horizont mjegull;

Maje bjeshkës diku flamuri udhën ka humb

Shqiponjën e molisur tek e mbajnë në thumb.

Mbi vetull dridhet diell i zymtë

Në baladë cijatet lirika e valë;

Horizontet gri koten në gjumin pa cak

Në Kepin e shpresës së vdekur vlon farmak!

Orëligën e përkundin të ligjët marrëzisht

Tek dredhë e dridhë globin në gisht!

Derisa mjegulla mjegullon horizontet

Kushtrimi im shuhet, meteor në greminë

Namatisur hiri i përhitur përhitet-

Në ëndrrën e gjirmës dhe shpirtin n’ mallkim!

BLASFEMI E TAKIMIT HIPOTETIK

Eja kur të duash

Ironi e lodrës hyjnore

Zgjuar të pres -

Deri në Ditën e Gjykimit

-Vërr- s’ më bën syri!

Në sernishten time të djegur

Merr hisen tënde

Dhe shporru

Me zhurmën e fantazmave

E të lehurat e çakajve

Tek zhgrryejnë-

Ngjyrat e ylberit të dremitur!

Zgjuar të pres

Zgjuar-

Mister i llahtarshëm

Ndërsa nga vetja ik -

Dhe vetja tinëz ikën nga unë

Blasfemi e takimit në askund!

Ç’ rëndësi ka në hirësinë e mekur

Një gjeth i verdhë vjeshte

Që erërat e humbin në kozmos

Me ëndrrën e blertë në udhën e harrimit!

Në rrëmujë qivuret me eshtra të thyer

Kërkëllojnë nëpër varre ,

Përplasen në shtatë palë qiej

Varrosen nën nëntë palë tokë;

Dridhen me vajin e kthimit- kërthi

Ndërsa mbi flatra të Feniksit

Dashuria prej hiri kridhet në blasfemi!

ME ËNDRRA TË GURTA

Grigjën e ëndrrave të blerta

Mbrëmë-

Në logun e dhembjeve

Zanat ma kanë shituar

E dashuritë m’i kanë gurëzuar!

Ajme,

Tufën e kujtimeve

Tymmjegulla e shekullit

Ma ka vërbuar!

Sa keq qenka të flesh

Me ëndrra të gurta

E zhgjëndërr të dergjesh pa dashuri

Dhe të zgjohesh me dhembjet akull

Ndërsa kujtimet në betejë

Si meteorët-

Vdesin një nga një!

GROPË NË TRU

Diku thellë nga horiozontet e zemrës

Vrushkuj zjarri shpërthejnë;

Krateri vjell, lava gjithçka vjel...

Of, medet

Sa gropë të thellë

Më paskan gërryer në tru

E zverkun ma shpojnë me turjelë!?

Nuk ia kisha njohur të gjitha dashuritë

As të gjitha ëndrrat e Tokës time

Në hile e mëkate të kësaj bote

Nuk kisha marrë erë-

Me ëndrrat e zbërdhylta të pagjumësisë fatale

Lodra të brishta idhujsh përpëlitemi në skëterrë!

Trumcakut nuk i duhet shumë për jetë

Pak strehë nën çati –

E pak gjumë në sy;

Ose një qoshe e errët

Ku merimanga thurë rrjetë...

DHEMBJE E GRUAS SË PËRDALË

Shitem në ankand si plaçkë e vjetër

Herë mirë e herë lirë-

Varësisht nga klientët mbretër.

Pse , more rrejnë

Kohë e skllavërisë ka mbaruar?

Të frikësuar si lepujt trokasin pizevengët

Në portën time-

Veshur si për gjerdek

Pas djersës së molepsur;

Medet, si po cenohet nderi qytetar!?

Hipur mbi kërthizën time

Si në samar pele-

Zar linçimi hedhin në bixhoz

E tallen pijanecët-

Kur më thërrasin nur ezmere

Tallen klounët,

Bijt e epruvetave moderne

Kur të papjekur më hanë në bordele !?

Vinë pizevengët

Vinë me zemër të mërdhirë

Me kurmin e kurvës hijerëndë

Me naze u ngroh shtratin;

Kanë fytyra të pista, ndërgjegjen rrëshirë,

Trupin im mumje kur ma ngrijnë shtatin!

Në gjinj përditë më godasin furtunat,

Zjarri i skëterrës i djeg sytë e mi-

Gjeni i trishtë kur lodron në damarë

Ndërsa lind kopilë të dashurive të mallkuara

Jam dhembje e mallkuar e gruas së përdalë...!

KREJT MBRAPSHT

Akrepat e orës po më sillen mbrapa

E sytë s’ma shohin shtegun përpara,

O dreç, n’agim më shfaqet nata,

Çdo e ligë m’ka nisë nga e marta!

Në muzg më lind dielli

E hëna në mëngjes;

Përditë më godet në kokë

E premtja e zezë!

E , mbrapsht më sillet rrota e vjetër-

Mbrapsht kthehet lumi në burim,

A është kështu e mbrapshtë ajo bota tjetër

Pa ledhatime e me ndëshkim?!

EC E NJIHE VETEN

Loti e ka humbur moti

Udhën në shtresat e kujtimit

Zezonë-

Tashmë nuk njohim trajtën tonë!

Gurët e mallkimit me imazh morti

Në valët e lumit shkreptijnë

Nëpër udhët pa shteg e shtigjet pa udhë

Ndërsa tehu i thikës antike

Lëpihet në lëkurë

E ngulet në zgavrën e ashtit njomak

Ku këlthitin e vdesin dashuritë

E dhembjet dhembshurisht

Kremtojnë dhembjet e trazuara...!

Tash, ec e njihe veten

Në këtë kaos

E mati pulsin zemrës pa zemër,

E mati largësitë udhës pa udhë,

E gërryeja mykun kohës pa kohë,

E të pabesit mbaja besën,

E ndizja yjet natës pa hënë...!

Ec e njihe veten

Në akuariumin e ngrirë

Kur po shkrihet Antartiku

Kur besa thyhet si buka -

Në ndërgjegjen e molisur të mikut!

Ec e njihe veten

Hamlet në dilemën moderne

Në lojërat pa krye të lakuriqëve të stisur!?

SHPËRLARJE TRURI

Më në fund e mundën të gjorin guri

E mbështetën në muranë;

Me gjilpërë ia shpojnë sytë,

Me gozhda ia mbyllin gojën,

Me helm ia pshurrin shpirtin

Me flakë ia lajnë e shpërlajnë trurin.

Në vend të bukës

Rrena i servirin për drekë,

Gumzhimën e marrëzive në darkë

Imët ia bluan koka,

Kur ecën esëll, gjumi e zë

Morri e sëmbon në rrashtë-

Me prirjen fatale të mendojë asgjë!

Guri trushpërlarë-

Ëndërron në gjumin pafund:

-Flij i gjorë! Flij! Për ty mendoj unë!-

VJEN PROMETHEU

Në këtë natë acari, sonte kur mërdhij

Përpëlitem me klithmat që dalin prej dheu

A shuhet zjarri me zjarr, hej

E di vetëm Prometheu...

A vritet heshtja me heshtje,

Dallga dallgën pse e përplasë në kep

Në luftë stërkalash, i shurdhër je, o det

Si nuk ndjen dhembje , kur rrufeja vret?

Në këtë natë acari, vjen Prometheu

Me shkëmbin e përflakur mbërthyer në shpinë

Me gaca të ndezura ngroh Atdheun-

Dhe ashklën e zemrës që shkabat i grijnë!

Sonte vjen Prometheu, vjen Prometheu

Sonte do ngrohemi e do ndezim zjarre;

Cep më cep sonte do sodis Atdheun-

Dhe do t’i ngushëlloj sonte eshtrat në varre...!

KRYQËZIM I DHEMBJEVE ME MOTET

Tashmë motet u dogjën në mua

Stinët m’i ka përhitur hiri

E fundit shpresa dha shpirt

E s’rilindet më kurrë-

Fjala e fundit më ngriu në grykë.

Ani, s’ka gjë të keqe

Të gjitha fjalët kush s’i ka thënë

As të gjitha fijet e jetës kush s’i ka zënë

Përderisa stinët e vitet –

Me hapat e vet ngatërrohen në lak

Vdekja tinzake vjen e merr hak...

Hija ime këndej e andej përjetësisë

Në lapidar matet me emrin tim

Në mote flakësh, me syrin e largësisë

Se kryqëzohen dhembjet me motet

Medet, si s’e paskam ditë...

HESHTAKU

Para vdekjes së shkëmbit

Gurit kam për t’ia nxjerrë zërin,

E pas djegies së bjeshkës,

Lisit kam për t’ia nxjerrë kushtrimin

Heshtakun do ta ndrydh e shtrydh

Si ullirin-

Derisa t’ia nxjerr fjalën...

Para vdekjes le të kalërojë heshtjen

Në krahë mize, heshtaku harbut;

Le të kënaqet me lartësinë e heshtjes

Dhe nektarin e heshtjes të quajtur mut...!

KLOUNI

Gjumi dinak më nuk më mashtron

Tebdil surratin ta pashë,

Dhe trupin zvarranik

Krejt lakuriq!

Pështyje surratin tënd qelbanik

Klouni-

Mos u dro

S’e lajnë detërat, liqenet

S’e lan lumi...

S’më rren më, dot

Huqet e veset t’i njoh

Kupto-

Tashmë me gishtrinj-

Klouni,

Sytë i ka hapur majmuni!

BUZËQESHJE IRONIKE

I kam pasur vitet veç me dy stinë

Pranverë e verë

S’ka pritur ashti im!

Pranverat i kam pasur dimër

E verën vjeshtë

Lulet e vyshkura

Ironikisht m’kanë buzëqeshë!

MISTERIOZE

Çuditërisht për çdo ditë

Nëpër çudira rrëshqasim

Me turinj të thyer...

Sa më shumë që duhemi

Gërrithemi më shumë...

Sa më larg që jemi

Më shumë mallëngjehemi.

Kur jemi afër

Largohemi më shumë.

Sa më shumë njihemi

Më shumë injorohemi.

Kur flemë themi jemi zgjuar!

A e kemi surratin tonë

Ore,hej

Apo e kemi ndërruar?!

Nuk shihemi n’pasqyrë

Me sytë lëbyrë!

ANKRONIKE

Akoma kush s’u kthye nga parajsa,

As ferrin kush se ka pa-

Logjikë e absurdit pa trajta

E mëkatit të pistë që kurrë s’u la .

Krishtin e mbërthyer në qiell e përplasën,

Profetët në beteja mbetën të ngrirë,

Evën e Adamin kush e di ku i tretën,

Në Shkretirën e Adenit kërkojnë mëshirë...!

ZGJËNDRRA U BËFTË ËNDËRR

Kështu si po ecim

Tre hapa prapa e një para

Në këtë shekull nuk do ngecim!

Në strofullën e majmunit krenarë

Gomarë me samarë

Që s’ngopen dot bar

Apo krishtër të djersitur

Që gjykohen në Kalvar.

Zhgjëndrra u bëftë ëndërr

E deti u bëftë kos-

Sa rënd shkelim baltën

Kur tjerët shkojnë në kosmos...

PAFATËSI

Dhëmbin ia kam ngulur lisit

Prej marazit ka plasë guri

Dhe e kam kthjellë syrin

Nëpër re e kam shkrepur motin

Zemrës i kam hapur dryrin.

Ia kam vënë syrin vashës

Të kurthuar diku në zemër,

Ia kam ngulë heshtën të gjorës

Si Akilit në thembër.

Me mehlem varrët ia kam lyer plisit

E ijet e thyera ia kam lidh në lak;

Me kurorën e përgjakur në krye të fisit

Sa keq qenka të jesh mbret i pa fat!

(Vota: 11 . Mesatare: 5/5)

Facebook

Twitter

Google+

Digg

Komentoni

Artikuj te tjere

Vehbi Klaiqi: Poezi nga libri ''Loti im'' Cikël poetik nga Bajame Hoxha - Çeliku Ejup Ceraja: Lirikë e shqetësimit dhe dhembjes Këze Kozeta Zylo: Gjaku juaj pikore drite Kalosh Çeliku: Gomarin q? e hante ukju tha: ?sht? ?nd?rr Agim Gashi: Vaji i shqiptarit Faik Islami: Mjerimi i Letërsisë me Otellon e Blushit Xhevat Pllana: Vepër me vlerë përmbajtësore dhe artistike Bilall Maliqi: Intervistë poetike me Hydajet Hysenin But Jaku: Observime biblike të një ligjërimi poetik Dy poezi nga Neki Lulaj Revista Shqiptari për shpirtin Tuaj (Nr.1-2010) Thellësisht Nënë Tereza Suzana Kuqi: Endrra si veshje Baki Ymeri: Poezi rumune nga Amerika - Theodor Damian Nexhat Rexha: Shkëlqimi i yjeve të lirisë Thani Naqo: Katranosje dhe triumf Dy poezi nga Kasam Shaqirvela Triptik nga Përparim Hysi Restaurimet e 2010, Kisha, kala, muze dhe amfiteatro

Video

Andreea Vilcan: Mora fjalë

Gallery

Karnavalet Ilire në Bozovcë dhe Tetovë - 2025

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare

Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!

Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit

Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx

Zemra Shqiptare



Komenti: