Kalosh Çeliku: Luftën e fitojmë - Po në takolinë na qepin struke

                 NA QEPIN STRUKE  

     

         Dera u hap dhe hyri im At. Kësulën e bardhë ende e kishte në kokë. Sahatin me qystek, përqafe n? xhep. Tirqit me vragja… Xhemadanin me sumbulla… Struken si gjithëmonë e kishte hedhur krahëve. “Nagantin” me gjithë fishekë në brez…

Edhe kësaj radhe e keni nisur luftën… I keni rrokur armët…

Po, baba. Nuk patëm tjetër rrugë, na detyruan t’u ngjitemi maleve… Majave ta

kërkojmë shtegun… Lirinë…

Eh, o bir! Edhe më 1912, edhe më ’41 i rrokëm armët. Ia vumë zjarrin Ballkanit.

Po, në fund e pamë se kishim qenë të mashtruar, mbetëm nën zgjedhë. Frikë kam se, edhe kësaj radhe do t’ju mashtrojnë në tavolinë. Ne e fitojmë luftën, po në tavolinë na i fusin gërshërët, na qepin struke…

Nuk e besoj, se një gjë të tillë mund ta bëjnë edhe në të 2001-ën. Mjaft kemi

mësuar nga gabimet e atyre viteve, nuk u zëmë më besë…

E di, o bir! E di. Frikë kam se edhe kësaj radhe do të na përsëriten gabimet…

Shqiptarëve po u përsëritet historia… Gjithmonë jemi vonuar. E sëmura e Ballkanit, kur e humbi luftën, ne e kërkonim Baba Dovletin… Gjermania kur e dorëzoi Berlinin, ne ende lyftonim maleve të Zajazit p?r Shqip?ri Etnike… Komunizmi, kur ishte në rrezik edhe në Rusi, ne me fotografitë e shokut Tito në ballë u prinim demostratave të viteve ’81 t? studentëve në Prishtinë…  

Edhe një herë e përsëris, nuk e besoj se do t? na e hedhin edhe n? demokraci. I

kemi dhënë dhe po i japim mjaft gjak Liris?…

      Kësaj radhe do ta zgjidhim me armë. Nuk e kemi ndërmend t’ua lëmë këtë barrë fëmijëve tanë, si ju që na e latë neve, në gjysëm të rrugës koçin? me nuse…

Dhashtë Zoti! E mbylli bisedën im Atë duke ma l?në “nagantin” në duar, e p?rplasi der?n dhe doli n? L?m?…

       E mora “nagantin“ dhe ia futa fishekun në gojë. Matanë Urës së Gurit, turma ishte tërbuar duke kërkuar armë dhe thyer dyert, xhamat e parlamentit. E grisi edhe flamurin e tyre me rreze, vendosi tjetër flamur. Muaj më parë kishin paralajmëruar “Natën e gjatë”, kur Çairit do t’ia vënin flakën. Shqiptarët do t’i përzenin matan? kufirit, në Shqipëri. E unë mes librave i prisja me”nagantë” në dorë qe pesëdhjetë vjet. E shi sonte po mi dërgonte Zoti dhuratë, t’i pres me të gjitha nderimet, ashtu siç e kemi pasur zakon nëpër shekuj ne shqiptar?t. I dëgjova edhe krismat e para… Shpërthimet… Po, nuk e pash turmën. Edhe pse, e prisja edhe në Shkup Manastirin: Shtëpitë dhe dyqanet e shqiptarëve në flakë…

     Telefoni cingërroi dhe më zgjoi nga mendimet dhe pusia nën dritare. E ngrita kufjen. Matanë telit e dëgjova zërin e Patriotit të Vonuar.

A ende nuk ke ikur, nuk e ke braktisur Shkupin?!…

 Jo. E kam shpallur Rrapin, Zonë të lirë…

Budallai. Kurrë, nuk u mbushe mend. Po, së paku ç’faj kanë fëmijët… Gruaja…

Edhe babain deshën ta përzënë në Turqi, po nuk e luajti këmbën nga pragu. Një 

xhandar që për çdo ditë e pyeste në çarshinë e Kërçovës: A ende nuk ke shkuar në Turqi? E di si e shpërbleu… Jo, nuk e di. E zbythi qotek… E la me gjysëm shpirti në mes të xhades…

Histori. Kohë të tjera ishin ato, e kohë të tjera janë tashti, kur mbi kok? e male na

fluturojnë helikopterë rus… Avionë…

Edhe e gjithë Rusia të fluturojë mbi malet tona, fusha e qytete, nuk do ta lëviz

këmbën nga pragu…

E kam ditur, ty të kanë shkalluar librat… Më dhimbesh, por nuk kam se si të të

ndihmoj, iku koha e hoxhallarëve… Hajmalive…

Nuk ka nevojë, unë nuk mund të ik nga Rrapi e sidomos tashti kur e kam shpallur

edhe si Zonë të lirë… Ti ecë kur të duash, mua do të më gjesh nën Rrap, n? Shkup…