Kulturë

Kostaq Duka: I panginjur për jetën (Cikël poetik)

E shtune, 19.12.2009, 09:38 PM

Kostaq Duka

I panginjur për jetën

(Në pritje te vizitës nga doktori, infermierja m’u lut të plotësoja një pyetësor)

Depresiv? I mërzitur me jetën?

Jo ,agresiv . Çdo minutë për ta kthyer në ar.

Çaste pagjumësie?

Jo. Veçse në ëndërrime natës i vjedh kohën për ti shërbyer ditës tjetër.

Ke energji?

Po. Aq sa fundin e një veprimi e shdërroi në start për një fillim të ri.

Ç’dëshiron?

Të vdes në nxitim e sipër

I panginjur për jetën.

Një fytyrë

Zoti im!

Paaftësia paska një fytyrë

Në Europë, Azi , Amerikë….

Shfryn e zjen

Si një kosh plehrash

Ku një cigare prush ndezur

Është hedhur pa kujdes….

Paaftësia

Riprodhon vetveten

Damkosur në punë të mjerë.

Paaftësia

Kancer botëror

Që të mençurit shpesh i shndrron në “budallenj”

Si vritet miqësia

Thjesht!

Mbështille pa kujdes e fute në frigorifer harrese.

Tingëllin zilja e telefonit?

Këputi kordat, mos e ngri receptorin.

Me një rreptësi policore emailet

Flaki tutje në humnerën internetike.

Një vështrim mirësjelljeje

Shtampoje në sy

E kokën ktheje menjëherë

Si të kesh parë një gur a një pemë ndanë rruge.

Një ftesë për urim, ditëlindjeje, martese,

Grise si një fletëpalosje reklame bezdisëse.

Si vritet miqësia?!

Jo me thika e armë

Por me ftohtësinë therrëse të heshtjes.

Të urrej !

-Aktorja e Hollivudit Jan me zë të lartë në publik u shpreh ndaj ish burrit të saj: “Të urrej !”-

Unë i’u urrej

I’u urrej, në gjithë spektrin e urrejtjes

Paçka se me heshtjen e gurit

Trajtjat egërsuese të urrejtjes

I shndrrova në kokra rëre brenda vetes.

Iu urrej!

Pa pasur urrejtje

S’do mbillja në zemër

Farën shpërthyese të dashurisë së re.

Iu urrej!

Farsa juaj “paqedashëse e pafaj”

Kerkon të ronitë urrejtjen

Për të zvetënuar rilindjen e dashurisë

Aty ku ti dëshiroje dhimbje e shkretëtirë harrese.

Një rrugicë

Unë e di

Të gjitha rrugët, autostradat

Tokësore, qiellore të “çojnë në Romë”

Veç për të ardhur tek ty

Më mjafton një rrugicë

E papërfillur në rrjetin universal të udhëtimeve.

Një rrugicë

Kalldrëm ngrirë

Si një plagë e vjetër e trishtuar

Në një zemër kitare

Ku një tingull dashurie, këputet e këputet pa mbarim.

Bëmë sikur harruam

Koha na thërrmoi

Në hapësira të ndryshme.

Mes nesh

Nje bisedë me zor e hapur për dashurinë

Mbeti e pambaruar.

Pas 50-të vitesh

Në eter zërat bashkuam

Dhe …u rishfaqën ashtu me dhimbje copëza

Nga ajo bisedë –varrezë e shpirtit adoleshent të dlirë…..

Por edhe pse e ringjallëm

Zë e formë si dhamë.

Njëri tjetrit i drejtuam pyetjet mërzitëse rutinë:

Si je me tensionin?

Ke dhimbje nga gjunjët?

Qëndro akull

Edhe sikur flaka të marrë çatinë.

Folëm kështu

Siç bëjnë tërë njerëzit tokësorë

Që dikur patën rini

E sot zvarritin këmbët

Në rradhën e pafund të pleqërisë.

“Beteja”

(Nga ditari i emigrantëve të “hershëm “)

Të stërngopur

Nga fushat greke me grurë,

Minjtë për qef nate

U nisën gazlëshuar

Puthiqeve të emigrantëve.

U turrën

Me potere.

Pushtuan divane,tryeza, dollape

Nisën të luajnë ping – pong brenda kafazëve

Të televizorëve.

Gjumi u shkërmoq

Trupat e dërmuar nga lodhja

Nisën të venë në veprim shqisat, e mjete lufte.

Me lugë,tepsi, jastëkë, batanije

Nisën luftën “epope” kundër minjve…

Erdhi një çast kur beteja u ndërpre.

Dy palët heshtazi

Nënshkruan traktatin për paqe.

E prapë përsëri diku, diku

Skërmitej mbyturazi një mi……

(Vota: 1)