Poezi nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

Aroma e detit tim

Sapo zbuloi agimi të bardhën shkum’ pluskuar

Tër’ lulet ndër ballkone më mbetën si kujtim

Spërkatur pika vese ca pleq’ me grep në duar

Rreqethur krejt nga vesa, tër’  kripë nga deti im.

Në banga shkoj, tek Gjergji, i jap revan poetit

Pran’ emrit tënd të gdhendur po fle dhe emri im

Përtej dritaresh, mes shakave dhe seriozitetit

S’më ndahet që s’më ndahet, kjo ngjyr’ e detit tim.

Jam një motor pa shfryerje, zhurmues i mëngjesit

I mbaj un’ syt’ nga lindja, po trupin në perëndim

K’të tallavi pafund s’e desha për të sotmen

Të sotmen e kam gjetur: aroma e detit tim.

Ja, vallen karuzeli e dredh si i dalldisur

Im biri një kukurisje shoqëron me regëtim

Përmbi kazane plehrash nga mbrëmja boshatisur

Ç’ dremitka i përhumbur rënkimi i detit tim.

Puthmë

Për ne sonte, nata e fundit

Sonte zgjat gjer në mëngjes

Sekondi i ngjaka minutit           

Ora me një ditë, për besë.

Sonte puthmë që të ngopesh

Nesër  iki s’do t’ më kesh

Nuk të le që të dremitesh

S’ di ç’do mbetet midis nesh.

Syt’ e tu do t’ marr me vete

Kush e di në ç’ breg do t’dal

Nuk harroj që vetëm mbete

Porositë i kam një mal.

Puthmë sonte që t’ më ngopësh

Mos më ler që të dremitem

Në mengjes më s’do t’ më shohësh

Kushedi ku do t’ çapitem.

Dita e ndarjes, ja, do të gdhij’

Dashuria jonë pa fat

Do të derdhësh lot të zi

Do të mbetesh fillikat.

Meditim udhësh

Udhë me dredha, kthesat druaj

Zemra rreh si ky motor

Rradhë cigaret ndiz e shuaj

Radio, nuk pushon, ka orë

Në timon me vete flas

Qiellin gati e përqas.

Unë e di dhe ti e di

Mendja ime fluturon

Edhe pse afron stuhi

Jasht trupit e kohës shkon

S’ don të bëhet robëreshë

Në k’të ditë pa sy që ndesh.

Brenda meje ti qëndron

Me baticën sa më ngjan

Nuk e di se çfarë kërkon

Je e thelle si oqean

Herë më zhdukesh, herë të ndesh

Të jet’ lojë kjo midis nesh?!...

Ne të dyve ëndrrimtarë

Koha po na fluturon

Kemi udhë për të ripare

Krenaria na dëmton

Hapmu, të hapem dhe unë

Çdo ditë duhemi më shumë.

Brenda meje ti qëndron

Por  batica dhe të nxjerr

Herë më vjen, e herë më shkon

Je e thellë si një minierë

Je pasioni i pafund

Këtë mister s’e gjej kërkund.