Sejdi Berisha: Stinë që pikëlon shi

Cikël poezish: STINË QË PIKËLON SHI

 

Sejdi BERISHA:

 

 

ËSHTË KJO HESHTJA IME

 

Brigjeve të detit

Hasa kripën e gjakut tim

Në ujin e njelmët

Preka lotin e tokës

Në guacën e sedeftë

Ëndrrën e vashës e shijova

Atëherë m’u hapën dyert

E porteve pa marinarë

Barkat përkundeshin përmallshëm

Për dallgët e stuhive

Që nuk kthehen kurrë më

 

Në brigje deti

Ndërtova kështjellë historie

Ku dashuria dhe urrejtja

Tani bashkë rrinë

Për të biseduar

Cilët dokumente të historisë

Kurrë për të mos i hapur

 

Qetësia çmendet

Për heshtjen e ngujuar në shpirt

Por askush nuk u kënaq me këngën time

Të cilën për në muze nisur e kam

Ndoshta jam duke gabuar

Atëherë më shpëtoni nëse mundeni

Por mos u tallni me lodhjen time

Ajo është dritë e mbyllur

Në hieroglifët e fjalës

 

 

SA KËNDIM I MIRË

 

Më ikën muzat

Tani rri vetëm me rërën e detit

Me flladin

Që nuk di se nga vjen

Punë është të këndosh

Kur zëri qëndron nën këmbë

Kur kënga lëkundet në litar

Kur muzat më ikën

Një letër të vjetër

Tek dera e mbyllur

Dikush ma kishte lënë

Shkruaj e shprush në te

Gjeje vetveten nëse mundesh

Merr frymë thellë

Or pus i vargut

Or shpëtimtar i jetës

Or dashnor i dritës

Që pa ty nuk bën

As në tok

As në qiell

As në terr

As në dritë

 

Çfarë je duke bërë kështu

Çdo ditë duke e ngrënë vetveten

Përherë duke bërë mur për lapidar

Ku e ke atë damarë

Për ta ngulfatur

Ose në gjarpër për ta shndërruar

I cilin helmin e bën ar

Që kafshimin e kthen në përqafim

Dukesh si shqiponjë

E cila krahët i flijon

Për lartësitë e mirësisë

Por

Pus Ti

E pus vargu yt

 

Sa këndim i mirë

Kurrë nuk kam dëgjuar këngë të tillë

Tash më erdhën muzat

Ndoshta plagët m’i ëmbëlsojnë...

 

 

FAQE LIBRI TË PASHKRUAR

 

Askush nuk e vë në peshojë

Sa vështirë është

Në frymëmarrje të marrësh frymë

Sa rëndë është

Frymëmarrja për të braktisur

Atëherë shkapërderdhen

Faqet e librit të pashkruar

Kush mund t’i bashkojë pastaj ato

Kush mund t’i kompletojë

Askush

E, çfarë të vësh në peshore atëherë

Harxhimin e frymës

Etjen e syrit

Gjuhën e lidhur

Këto mëkate që m’i sosën mushkëritë

Ky thesar me peshë djalli

Kjo këngë e kënduar thikë përpjetë

 

 

ASHTI I QENIT

 

Me kazmë e kokë

Tokën e kishin gërmuar

Deri në Ka të Zi

Edhe zjarrin e kishin prekur

Shpellat e pazbuluara

I kishin shëtitur

Plotë eshtra kishin hasur

Por atë që e kërkonin

S’kishte shenjë as dokë

Ndoshta e kanë trilluar

Ashtin e stërgjyshit

Nuk ekziston ai

 

Në një burim

Uji dilte me zhurmë trishtimi

Përditë nga një grimë tokë gërryhej

Si Ura e Shenjtë

Ndërto e rrëno

Derisa doli një asht

Që verbonte nga drita

Ky është ai

Jo, thanë

Ky është ashti i qenit

 

 

STINË QË PIKËLON SHI

 

Erdhi koha tash

Gjethet nuk e njohin vjeshtën

As rreshkun e vesës

Nuk e pranojnë ikjen e dallëndysheve

Nuk e durojnë ngjyrën prej dylli

Ato

Vetëm përplasën degëve

Fluturojnë në ajër

Palosën në tokë

 

Tash

Gjethet askënd nuk e njohin

Në zemërim janë shndërruar

Edhe kur vijnë kohët tjera

Kurrë nuk kthehen të dyllta

Ato e dinë madhështinë

Që ua dhurojnë stinëve

Që ia dhurojnë stinës

Së këngës dhe të lotit

Stinës që pikëlon shi

Si fëmija kur qanë pastër

Pa rrena...

 

 

VRASJA E SHEKUJVE

 

Vrasja vjen me hile

Që e sjellin edhe në sheshin e botës

Si krismë hakmarrjeje

Vrasja vjen si djalli

Dhe tjetërkush lë frymën

Gabimisht thonë e thanë

Hakmarrja merr fuqinë e tharmit

 

Thonë

U vra pa hak as hile

E kanë gabuar fytyrën

Dhembjet shndërrohen në shitim

Po, pse bën njeriu kështu

Në tokën ende të paçliruar plotësisht

 

Kur vjen vrasja

Vetëm një minutë mjafton

Sheshi të mbushet ding

Për ta parë gjakun e derdhur

Në kubëzat e shëtitoreve

Pastaj

Vetëm një minutë mjafton

Për t’ia kthyer shpinën gjakut

 

Prapë nuk besoj

Vrasja vjen me hile

Kush e zgjidh këtë lëmsh të mykur

Është kjo vrasje e njeriut

Është kjo vrasje e shekujve...