Kulturë
Dy poezi nga Vaso Papaj
E premte, 25.03.2011, 08:22 PM
Vaso Papaj
Ftesë shkrimtarit
Khaled Hossein*
(poemth)
Nuk e di në do të njiheshim një ditë,
por unë me ty jam mrekulluar.
Kam siguri mbi gjithë siguritë
Nobelin do ta kesh në duar…
Vijmë të dy nga vënde të përzhitur,
ndoshta të dëshpëruar,
por që jetët tona të përngjanin,
kurrë s’e kam kujtuar.
Veç, kemi një ndryshim:
Unë s’kam luajtur nga vendi im.
Ti në Amerikë folezën ke ngritur,
pa dëshirë, miku im…
Nuk e di, cili ka dal i fituar!?
Unë s’të ndoqa. Mos kam bërë gabim?!...
Qoftë edhe këtë për të kuptuar,
do të ftoja në qytetin tim .
Të shikoje diellin zjarr
si zhytej për të shuar etjen
çdo mbrëmje te Currilat.
Të shikoje vilën e mbretit, varr,
vilën e mbretit pa mbret,
sikur të kishim kaluar Termopilat.
Do të shkonim atje,
te Shkëmbi i Bardhë,
tek vendi i betejë së madhe,
kur në Romë luftohej për pushtet.
Që atje do t’ shikoje kodrat e qytetit tim,
si kurrizi i një krokodili në luftim
që njerëz ka ngënë për jetë,
pafund.
As për varre s’ ka vend më,
kërkund.
Dhe në fund,
ja kodra ime:
Ia thonë emrin Moisiu.
Ësht’ vendi ku kam shkelur që fëmijë.
Atje shumë erë sjell veriu.
Balona do të ngrinim unë dhe ti.
Po, po, balona, i dashur Khaled
dhe do të bënim garë si në Kabul.
Dhe garën do ta fitoje ti vetë,
gjuetari ishe ti.
E dije mire lojën e pikiatës,
atje në Kabul, në prag të shtërngatës…
Ndërsa unë, ah unë…
Seç kishte ky qyteti im,
gjë krejt tjetër:
Mbaj mend që, kur isha fëmijë,
bridhnim te kodra e Moisiut
dhe kur balonat lëshonim në ajri,
përsëritnim refrenin e vjetër:
Lëshoji pe balonës, lëshoji pe balonës!
Kjo e bëri këtë qytet të jetonte,
të mos i ngjante Babilonës.
Eja, i dashur Khaled!
Zbardhi.
Ka një mëngjes të ndritshëm qyteti im.
Eja!
Eja të lusim namazin e mëngjezit!
Krishtin e kam me vete sot:
“Shko!” më thotë.
Mos më shiko me vërejtje.
Mos më bëj po atë pyetje,
që dua ta bëj’ edhe unë!...
A ka një buzëqeshje këtu, mes nesh?
Asgjë më shumë.
Ka, sigurisht që ka:
Asimetrike, mezi duket,
po është diku, diku këtu…
Pa ç’ka se ngjan me një gjethe pylli
që dridhet
nga rrahja e krahëve të një zogu të trëmbur
që përpjet hidhet,
për shpëtim.
Do ta presim të rritet,
sëbashku, krah hapur, miku im.
Nesër do të vijë pranvera.
Flokët e borës do të shkrihen
dhe atëhere buzëqeshjen do ta kemi të paanë.
Nuk jemi mësuar me fildispanjë.
Me pe, me pe, i dashur Khaled
dhe do t’i ngremë balonat përpjetë, përpjetë,
gjer tek retë…
Duke ndjekur diturinë e qytetit tim të vjetër:
Lëshoji pe balonës, lëshoji pe balonës,
për të mos i ngjarë kurr Babilonës!…
Prandaj, kam të drejtë të mburrem
e nga ky vend kurrë të mos shkulem.
*Khaled Hosseini është autori i shquar
afgan i romaneve “Gjuetari i balonave”
dhe “Njëmijë diej vezullues” të shitur
miljona kopje në të gjithë botën.
Me profesion mjek, ka fituar statusin
e azilantit politik që në vitin 1980 dhe
jeton në Kaliforni të SHBA.
Dimrit tim
Secili e ka një dimër që s’harrohet
Kështu e kam dhe unë një si kujtim
Mes librash ai në këmbë rri e shtrëngohet
S’ do më vinte mirë, ta shihja si jetim.
Po ja, së fund, si një udhëtar i mirë,
që nuk le vend pa shkuar e pa parë,
u ktheva prap atje, te koha e vështirë:
Të bëj shoqëri me të, si t’ishim në altar.
Atje, pranë tij, ka dhe gënjeshtarë.
Ngjitur e shtrënguar, po s’ ia kam frikën.
Ai nuk ka ndryshuar, mbeti ëndrrimtar,
edhe pse i heshtur, e bën polemikën…
Ishin kohë të tjera, e keqja s’kish të sosur
Rinisë t’ia thuash, as nuk e beson.
Njëzet vjet në mur, mbeti i murosur.
Edhe sot me shkas, heshtja e rrethon.
Piramid’ e vjetër ësht’ vështirë të shembet
Idhujt janë idhuj, rrojnë për inerci
Koha ësht’ gjykatës, asnjëherë nuk trembet
Akoma ai shtrënguar, më ngjan si në qeli.
Edhe kur e nxora, edhe kur e pashë,
megjithë lagështirën, s’ kishte fare myk.
Sa i freskët ishte, e më solli gaz.
Kishte mbetur vetëm, s’kishte një të dytë.
Ndaj pyesja veten:” Po si ishte e mundur?”
S’ ishte “punë letre”, ishte kockë e fortë.
Se me mjaltë e kripë, ishte i gatuar,
që kaluar shekuj, s’ ishin prishur dot.
Nuk desha të ishte “ i madh ” egërsisht,
por s’ e desha kurrë edhe “të vetmuar”.
“Një dimër mes dimrash” mbeti realist
dhe pse me acar, nuk qe acaruar.
E vështroja shpesh e thoja me vete:
Paska mbetur vetëm, i duhej një shok.
Ahere luta Zotin, të më jepte jetë:
Të ngjizja një tjetër, t’i bëja dy tok.
Dhe ja, ku e nxora, nuk erdhi papritur
dhe pse s’ është dimër, prap ngjan si ai.
Pranverë do ta quaj, bashkë e kemi rritur,
një stinë diellore dhënë në poezi.
Dyzet vjet kaluan, madje u përmbysën:
Me sa duket mbeta përgjithmon i ri.
Kishim lënë ca gjëra, që atëher’ përgjysmë,
nëse do t’i mbyllim, veç një Zot e di…