Robert Aliaj DRAGOT lindi ne Tirane me 18 shkurt 1960, ne nje familje me tradite te vjeter ne artin e piktures. I rritur ne mjedis artistik, interesi dhe pasioni per pikturen i lind qysh ne moshe feminore. Kreu studimet per pikture ne Liceun Artistik te Tiranes...
"Me gjak jam shqiptare; me nënshtetësi, indiane. Përsa i përket besimit, jam murgeshë katolike. Sipas thirrjes, i përkas botës. Por zemra ime i përket plotësisht Zemrës së Krishtit". Nënë Terezës, me shtat imcak, por me besim shkëmbor, të patundur, iu besua misioni të kumtonte dashurinë e etur të Jezusit për njerëzimin, veçanërisht për më të varfërit ndër të varfër...
Pushoi se rrahuri perjete zemra e "Viganit liberator", qe shkriu gjithe jeten per Atdheun e popullin e vet, e atij qe nuk heshti kurre, me fjale, me vepra, me pende, shkrime e fjalime te zjarrta ne parlamentin e pare shqiptar gjate viteve 1921-1924, per te kundershtuar me guxim te pashoq vendosjen e nje regjimi te eger, qe pas vrasjes se tij u lidh aq ngushte me rregjimin fashist te Musolinit...
Po shqiptaret, pas 600 vjeteve te vdekjes se Dantes, jane te shkalafitur dhe gati te mallkuar. Duket sihur Hapi i Hyjnushem i ka mallkuar shqiptaret, emrat e tyre si gjethe dushku bien dhe humbasin. Dhe pastaj, vargu i nje kryevepre ironie "E punet e tyne, kane me pjelle mushkut". Dihet qe mushkat nuk pjellin, jane kafshe hibride pa pasardhes. Kjo metafore duket fatale, perveluese. Luigj Gurakuqi eshte ne dileme hamletiane. Por edhe pas 100 vjetesh, nuk mund te mos perfillet kjo dileme...
Viti i saktë i themelimit të Gjilanit edhe sot e kësaj dite nuk është përcaktuar saktësisht. Në shekullin XVII Evlia Çelebija e përmend Gjilanin, por me emrin Moravë, si kadillëk në kuadër të sanxhakut të Vushtrrisë. Në mes të tjerash, Evlia Çelebija shkruan se "shtatëmbëdhjetë ditë udhë nga Konstantinopoli (Stambolli i sotëm) për në Novobërdë kalohet nëpër Vrajë, Krivarekë (Egridere) e Moravë (Gjilan)"...
Pamja e tij është gjithnjë befasuese. Po kaq befasues edhe sinqeriteti. Adrian Gaxha tashmë është një nga emrat e njohur të muzikës, jo vetëm në Maqedoni, por edhe në Shqipëri. Tepër simpatik dhe me një look ekstravagant, nuk ka sesi të mos tërheqë vëmendjen dhe të mos krijojë një shpurë fansesh që “çmenden” sa herë e shohin në skenë...
I plandosur në shtrat me sytë e perënduar në boshësi, Petro Nini, kishte marrë rrugën e tij drejt të pasosurës. Edhe pak, dhe nuk do të kthehej dot më kurrë nga andej. Ata pak njerëz që e rrethonin, e shikonin se burri, që i kishte strehuar shkronjat shqip, nuk mundej më. Ia kishin dalë ata, të këqinjtë...Përkohësisht, sepse ai vetë tashmë u kishte trasuar rrugën...
Çfarë trishtimi të ngjall kjo kodër?! Për më tepër, koha e vranët, duket se ka mugulluar gjithshka. Tabela e thjeshtë që diku në të dalë të Sarandës të lajmëron për Basilikën, nuk të mjafton dhe as nuk të grish. Sërish duhet të pyesësh fshatarë, që nuk ta kanë ngenë dhe të ecësh në një rrugë të stërkeqe, që duket edhe më e keqe, tek ngjitesh drejt Bazilikës së 40 shenjtorëve...
Këpucë, tenxhere, orë, aparate, stringla, kanaçe, rroba, teneqe, shami, çanta, kanistra...dhe kurbatë...Pa fund të këtillë, që sot qeshin me dhëmbët e tyre të bardhë borë dhe joshin myshterinjtë pa klas, që enden aty pari. Ka shumë të tillë, që tregojnë se korçari i sotëm është pak larg atij të qëmotit. Në diellin ende të dobët të javëve të para të vitit 2007...
