Dëshmi e stazhieres zvicerane që ka punuar pranë qëndrave të fëmijëve handikapatë në Shqipëri?

Përgatiti Dea Butrinti

Dëshmi e Emanuelës, një nënë nga Vevey, edukatore/stazhiere e pedagogjisë kurative në Fribourg, e cila ka qënë shumë herë në Shqipëri, pranë shtëpive të fëmijëve handikapatë të braktisur  e jetimë në Berat dhe në Durrës.

(Dëshmi e bërë në meshën e familjeve, më 8. mars l998 në Courtepin-Zvicer, për të cilën shkruan Z. Béatrice Prisse Zindel në letrën e falenderimit drejtuar artistëve shqiptarë)

Ne duam të sensibilizojmë si edhe të veprojmë në favor të këtyre shtëpive të fëmijëve të braktisur e jetimë në Shqipëri

Fjalët që do t’ju lexoj tani janë fjalët e Marietës. Marieta është vetëm 8 vjeç. Ajo jeton në Durrës, në Shqipëri, në një shtëpi për fëmijët handikapatë. Ishte pikërisht në atë shtëpi fëmijësh që ne e takuam atë.

Ja se çfarë do t’ju tregonte ajo po të ishte këtu, përpara jush. Duhet të merrni pak kohë që ta dëgjoni, mbasi Marjeta nuk mund të flasë. Gjuha e saj, ajo e syve dhe e zemrës, thotë ndonjëherë më shumë se fjalët vetë.

«Nga djepi im i hekurt, unë shikoja dhomën në të cilën ndodhesha. Shikoja fëmijë, disa prej të cilëve shëtisnin nëpër sallë e të tjerë që qëndronin në krevatet e tyre. Ndonjëherë dëgjoja edhe zhurma që vinin nga jashtë. Nga djepi im, ditët dhe netët ishin shumë të gjata. Asgjë që mund të bëja, asgjë që mund të shihja. Herë pas here më ndërronin rrobat ose më jepnin të haja me një lugë shumë të madhe. Por s’ishte e lehtë të kapërcehej ai ushqim. E lugët vinin me një shpejtësi të madhe njëra pas tjetrës. Dhe përsëri pritje, pritje e gjatë e pafund. Nuk di të them se çfarë prisja ; ndoshta prisja vetëm të jetoja.

Një ditë, verën që kaloi, dikush shqiptoi emrin tim. Marieta… Marieta, sa emër i bukur ! Po bëhesha pra e rëndësishme për dikë, një njeri i vërtetë, pasi po më thërrisnin në emër. E pastaj dëgjova emrat e fëmijëve të tjerë, ashtu si edhe emrin e vajzës që ndodhej në krevatin pranë meje : quhej Mariela. Pastaj mësova emrin e atyre grave që merreshin me mua ; quheshin Xhulia, Nurija ose Bardha. Ato s’ishin të vetmet që vinin tek unë për të më ushqyer. Kishte edhe persona të tjerë e unë mendoj se ato vinin nga Zvicra, por ato flisnin një gjuhë të çuditshme ; më bënin për të qeshur kur mi ndërronin rrobet e mija. E kësaj here ishte një copë e llojit tjetër, më e butë. Bota m’u duk menjëherë më e madhe, më e ngrohtë.

Pastaj, ato më nxorrën nga djepi im i hekurt. Dyshemeja m’u duk e fortë, por menjëherë e kuptova se po të qëndroje në tokë e po të shtyheshe me duar e me këmbë, mund të shkoje më tutje !?  Kjo gjë mund t’u duket e çuditshme, por unë nuk e kisha provuar kurrë dhe as e kisha kuptuar që salla, në të cilën unë kaloja të gjitha ditët e jetës time, të ishte kaq e madhe e të kishte kaq shumë krevate brënda saj ! Kur fillon të shikosh, të dëgjosh e të lëvizësh për herë të parë në moshën 8 vjeçare, ka shumë gjëra për t’i mësuar. Duke u mbajtur nga dora e edukatores sime të re, munda të ngrihem në këmbë e t’i vendos këmbët mbi dysheme. Oh! Nuk ishte shumë e thjeshtë një gjë e tillë. Kaviljet e këmbëve të mija përthyheshin papritur e unë rëzohesha tërë kohën, sapo ma lëshonin dorën. Por isha e lumtur ! Dikush po merrej me mua ! Më dukej vetja sikur isha ajo, aventurierja që do të zbuloja botën.

Sipërfaqja reth meje u zmadhua edhe më shumë, kur munda të ha në një sallë tjetër, ulur në një karrige. Karrigja nisi të rrëshkiste mbasi unë s’isha mësuar të qëndroja ulur në një lloj objekti të tillë. E pastaj, munda të mbaj me dorën time një lugë dhe të mësoja të ha vetë. Atëherë, vendosa që këtej e tutje të haja ngadalë. Madje kisha mundësi edhe të ndaloja, kur s’kisha më uri. Tashmë isha unë ajo që vendosja. Emrit tim Marjeta, i shtohej edhe aftësia për të vendosur vetë. S’isha më një kukull, por një fëmijë që mund të thotë « po » ose mund të thotë « jo »..

Këtë verë munda të dal për herë të parë edhe në oborrin e institutit. Dielli më vriste sytë. Kishte me të vërtetë shumë gjëra për të parë e për të mësuar. Duke u shtyrë më tej, unë mund të shkoja drejt vazos me rërë ose drejt shkallëve. Ditët filluan kështu të kalonin shumë më shpejt ! Atëhere vendosa të mësoj të eci, mbasi kisha dëshirë të shikoja e shikoja në të gjitha drejtimet.

Sot unë eci. U deshën të kalojnë katër muaj për të arritur t’i bëj vetë hapat e mij të parë. Tashmë, këmbët e mia janë forcuar. Mund të shkoj të shoh në dhomën e Ardit, Cimit e tek gjithë shokët e tjerë. Tani bëhet shumë zhurmë ; të gjithë flasin. Mbase ndonjë ditë do të filloj edhe unë. Por tani kam përshtypjen se kam filluar të jetoj me të vërtetë ! »

Ambasadorët e Shqipërisë (Mehmet Elezi) dhe të Kosovës (Naim Malaj) si dhe industrialisti i madh zviceran Rolf Alther, president i shoqatës Suisse-Albanie e dirigjentë të Kiwanis-it

Familja Castriota Scanderbeg, të ftuar specialë në këtë mbrëmje

Dirigjentët e Kiwanis duke falenderuar artistët shqiptarë e duke folur për projektin e tyre në Shqipëri