Shefqet Sulmina: Oda shqiptare

Shefqet Sulmina

Oda shqiptare

Lindja e Fjalës dhe e Njeriut

Në fillim nuk kishte fjalë. Kishte vetëm zhurmë.

Britma e erës, hungërima e bishës, rrëmuja e botës që nuk dinte të dëgjonte veten.

Njeriu ishte ende i përzier me gjithçka që bërtiste.

Derisa një ditë — u nda.

U bë një ndarje e madhe, e qetë, e padukshme:

nga zhurma doli fjala.

Nga britma, mendimi.

Nga turma, njeriu.

Në atë ndarje lindi Oda.

Ajo nuk ishte ndërtesë, por hapësira e parë e qetësisë.

Ishte rrethi i parë ku fjala fitoi peshë.

Aty ku heshtja u bë pjesë e dëgjimit dhe ku mendimi u ngrit mbi instinktin.

Oda është emri i ndarjes — "O-da":

u nda ajo që ka kuptim, nga ajo që vetëm gjëmon.

Është vendi i fjalës së mençur, i maturisë, i rendit të brendshëm.

Në të lind njeriu që dëgjon përpara se të flasë, që mendon përpara se të reagojë.

Njeriu që ndan — dhe kështu kupton.

Prej atëherë, çdo hap i qytetërimit është një oda më e gjerë:

ku ndahen tingujt në muzikë, mendimet në filozofi, dritat në art.

Çdo tempull, çdo bibliotekë, çdo kuvend i drejtë është një pasardhje e Odës së parë.

Ajo është burimi i rendit të brendshëm të botës — vendi ku njeriu flijohet nga britma për të fituar fjalën.

Oda nuk është traditë, as zakon.

Është kujtesa e lindjes sonë si qenie që dinë të dallojnë.

Ajo është udhëzimi më i vjetër i njeriut:

"Ndaj fjalën nga zhurma."

"Ndaj njeriun nga kafsha."

"Ndaj mendimin nga turma."

Atje ku rikthehemi në Oden tonë të brendshme,

rikthehemi në heshtjen që lindi kuptimin.

Në qetësinë që na bëri njerëz.