Albert Habazaj: Një vjershë e vjetër për Kadarenë

NJË VJERSHË E VJETËR PËR KADARENË[1]

E shkruar te hyrja e mbyllur e I. Kadaresë

Nga Albert HABAZAJ

Trokita tri herë në derë,

Thashë, mos erdhe nga Parisi

Të njihte Kulla Eifel

Një gjethe të gjelbër lisi.

Akoma nuk qenke kthyer,

Të të takoj s’qenka fat,

Një zarf po hedh sipër derës,

Kuptohet që s’është trakt.

Duke ngjitur shkallët lart

Drejt demonit Dritëro,

Të mendoja si një makth,

Si Eskil, (si humbës, jo).

Ç’domethënë Kadare,

Fenomen i Universit,

Nga shqipja ka dalë mbi rè,

Diçka mes fatit dhe tersit.

Përulet me krenari

Para teje Çmimi “Nobël”.

Pranoma, o Madhëri

Këtë dhuratëz të vogël!…

Libërthin me poezi

Me emrin “Nata me hënë”,

Nga racioni yt, pak mora

Posaçërisht për mua lënë…

Tiranë, 10.08.1996