Blerim Rrecaj: Këndellu o Blerim

Blerim Rrecaj

Këndellu o Blerim

U shtriva përtoke bëra një selfije

Përmbi të  vura këtë mbishkrim,

Veten e mora përsëri me të mirë

Duke i thënë:

Këndellu o Blerim!

Dhe kështu si papritur ndodh që shtrihem

Në shtretër prej fije bari

Diku në oborr shtëpie e në ndonjë lëndinë

Përsëri duke pëshpëritur:

Këndellu o Blerim!

Grila në Gërmi

Në një kafaz

Grilhekurt ngjyrëgjelbërt

Dikur banonin dy arinj

Një ari e një arushë

Patën ikur

Patën shkuar dikund

Më vonë erdhën si qiraxhinj

Ca lepurushë

Edhe ata ikën

S'di ku shkuan mor babush

E tash kur si muze ka mbetur

Ky kafez i zbraztë

Hy brenda për të parë

Për jetën që në të është bërë

Vala e kapur

Është natë e fryen erë

Sa dhe flokët ndërrojnë formë

Bëhesh me frizurë të re

Të thotë era e bajsh me shëndet

Në zemër të Durrësit

Në bregdet

Peshkatari pret e pret

Çka po ndodh e çfarë po ngjet

A mund t'i ngjitet diç në grep

Është natë fryn erë

Që përqafon e përkëdhel

Ecin njerëzit kalimtarë

Ca andej e ca këndej

E këndshme është kjo shëti

Dikush nga ta ndal e pyet me çudi

Ç'bën në këtë natë ky peshkatar

Që në kokë mban këtë kapelë

A nuk ndien ftohtë tashti

A nuk e trazon kjo erë

Përsëri pyet tjetërkush

Ç'bën këtu ky peshkatar

"Shshshsht" bën era e flet ngadalë

-Po peshkon një valë të bardhë

Një peshkatar në Vardar

Fundshtator 2019
Muzgu bie ngadalë e qetë
Mbi Shkup e mbi lumin Vardar
Qyteti me lum bëhet i argjendtë
Mbi urat e shumta të tij
Varg e vijë
Mund të kalosh
Nga bregu në breg
Me nge nëse kohë ke
Nëse s'të bëhet vonë
Ndërkohë shfaqet
Ky njeri me kalkamgrep
Nga njëri në tretrin breg
I shkojnë pas dy vogëlush
Që siç duket janë fëmijët e tij
Njëri prej tyre mban një kovë të bardhë
Me disa peshq
Dhe hy ky peshkatar
T'i bije Vardarit mespërmes
Ashtu siç hy dhe një lejlek
E më kujton peshkimin me vëllanë
Në lumin e vendlindjes atëherë

Shtëllungat

Ia mora fëmijës
Shtëllungën sheqershkrirë
Në një park pishash
E provova
E ëmbël
E mirë
Për të më sjellur andej
Nga furka në duar të gjyshes
E shtëllunga e tjerrur
Shndërruar në çorape të leshta
Për dimrin e vështirë
Por për të më kthyer
Edhe nga një shtëllungë sheqershkrirë
Që e haja atëbotë
Në një sallë të madhe
Me plot spektatorë
Ku përballë kishim grupe akrobatësh
Dhe gjithë ato kafshë të mëdha xhungle
Në atë cirk

Poeti në pjatë

Ecëm e brodhëm

Nëpër Tiranë

Sigurisht që dy-tri orë

Janë shumë pak

Të ecim edhe pak qendrës

Skënderbeu në kalë me shpatë në dorë

Ademi në këmbë me revole në brez

Solidarizohet Tirana

Me ata që kanë drejtë

Vazhdojmë e s'dijmë

Kah t'ia mbajmë

E ngjitemi në park

Kalojmë kah pemë paqeje

Kalojmë pranë shpendëve krahëbardhë

Pranë liqenit artificial

Dy-tri orë të rrish në Tiranë

Janë shumë pak

Dajti kaq afër e kaq larg

Pos tjerash hyjmë në një lokal

U ulëm diç të hamë

Pjata (s')mbeti thatë

Pasi në të qëndronte

Portreti i një poeti

Dritë shpirti i bëftë

Shqetësim shqiptarësh

Me vaj në buzë e duke qarë

Më pyeti fëmiu im

-Pse kaq e dobët është Shqipëria?

-Të përpiqemi se do të forcohet!

Vazhdoi e tha me lot në sy

-Pse në Kosovë ka kaq shumë bërrllog?

-Të përpiqemi se do të pastrohet!

Shpata me dritë

Pas sa e sa vitesh

Diku rreth fundvitit

Për djalin e madh

Blemë një shpatë me dritë

Edhe këtë vit

Blemë përsëri

Pranë Hotel Grandit

Tash për djalin e vogël

Lodrën

Shpatën me dritë

(Kujtimi i ngjashëm

Si fëmijë binjak

Flet me tashmërinë

Që pritet të bëhet kujtim)

Dhe terrin e çajmë me të

Sapo dalim

Nga Ëmbëltorja Elidë

Borë fillimprilli

Ec e dal ta shijojë borën që ra e bie

Gëzohem si fëmijë e ndihem mirë e qetë

Herë herë s'di se pse e s'di se si

Më pushton një mërzi e një trishtim i lehtë

Strehët pikojnë kur kaloj pranë tyre

Ngjajnë me biseda të gjata e monotone

Sikur thonë ja ku kemi ngelë e mbetë

A shtyhet më kjo jetë

Nëpër stacione tranzicionesh

Sifoqoftë e sido që të jetë

Ngazëllyeshëm gosi e qiellit vazhdon

Me të imtat cukla bore

Derisa bredh e derisa ec këndellshëm

Kur një ditë dimri kthehet në pranverë

Unë i rrituri

Unë i rrituri

Bëhem fëmijë

Si dikur

Aktroj një skeç

Në një skenë livadhi

Duke ndjekur topin

Që rrokulliset

Deri në hekurudhë

Kur kthehet një kujtim

Ktheheshim nga Plazhi i madh i Ulqinit
Rrugës për në strehë në Shtoj ku banonim
Si zakonisht në një pasdite mjaft të vonë
Aty ku na priste vetura që e kishim lënë herët
Diku para se ta linim verimin e një dite në plazh
Kapa një rreth plastik që më ra para këmbëve
Derisa ecja sikurse të tjerët me sandale
Që u ra në rërë dy të rinjve që me të luanin
Mbase ishin francezë nga theksi kështu dukej
Mund të kenë qenë i dashuri me të dashurën
E kapa kapakun mjaft i çuditur atë që m'u duk
Si kapak i ndonjë koveje që kishim në shtëpi
U vështruam për ca me dy turistët sy më sy
Ata prisnin derisa unë e mbaja në duar
Sikur gjësend i imi ndonëse s'më përkiste mua
Ku ca kokërriza rëre rrinin si trosha të mbetura
E si miell misri në pjatën e lënë zbrazët
Ua ktheva kapakun e kuq me të cilin luanin
Kaloi kohë e më vonë mësova emrin e tij
Që këtë disk fluturues po e quajkan frisbi
Kështu kujtimet ndonjëherë vijnë si ky sot
Si ky kështu e këtu si kapak kujtimi
Nga ajobota kur e ku ndodheshim
Atëherë në fëmijëri në atë verë
Ku më ktheu kjo erë kujtimi nga Ulqini