Editorial » Ukaj
Ndue Ukaj: Është koha e fundit për një katharsis të pastër e të domosdoshëm politik
E diele, 22.05.2022, 08:13 PM
Ndue Ukaj:
Kosova
për afro tri dekada ishte në qendër të politikës dhe të diplomacisë
perëndimore, e Shtëpia e Bardhë për shqiptarët ishte e bardhë si bora, ku
priteshin me nderim e respekt udhëheqësit tanë.
Këto
raporte viteve të fundit janë njollosë dhe kjo Shtëpi është atakuar me fjalë
shumë të rënda, prandaj duket qartë se çelësambajtësit e saj janë të zemëruar
me ne dhe nuk i hapin dyert lehtë. Sepse, jemi sjellë shumë keq. Me siguri,
mund të përdori edhe fjalë tjera, semantikisht të qëndrueshme për t' i
shpjeguar këto trandje, por po e lë me kaq.
Ne,
jo shumë kohë më parë, së bashku me atë Shtëpi - e me Berlinin, Londrën,
Parisin e Romën- kemi fituar çdo betejë ushtarake e politike me Serbinë.
Kurse
sot, ekziston një psikozë joracionale në institucionet e Kosovës në raport me
këto vende dhe rrjedhimisht me të ardhmen e vendit
tonë.
Jam
fort i bindur se asnjë mendje racionale s'di ta shpjegojë e as ta arsyetojë
këtë rrokullisje: pse Kosova nuk është në qendër të politikës perëndimore,
ndërkohë që ne e dimë se Kosova për këto vende përbën njërin nga tregimet më të
suksesshme të politikës së jashtme?
Udhëheqësit
mediokër, të mbarsur në ideologji të mbrapshta dhe shpeshherë joperëndimorë -
me sjellje e mendime - e kanë tërheqë Kosovën nga qendra në periferi. Në
politikë, ata që kuptojnë sadopak e dinë se periferia për vende të vogla është
një vend i skëterrshëm.
E,
pikërisht te kjo rrokullisje duhet kërkuar e
lexuar,
edhe ekskursionin e Kryeministrit të Kosovës nëpër periferi politike. Si i
tillë, ky ekskursion nuk është një dështim vetëm për të si politikan ambicioz e
megaloman, por është një goditje fort e rëndë për Kosovën dhe raportet e saj me
perëndimin.
Duhet
ta përsërisim një të vërtetë politike dhe kulturore: këto raporte, për ne, nuk
janë luks dhe nuk duhet trajtuar si luks, por janë raporte ekzistenciale.
...
Përgjatë
viteve të 90-ta, Kosova ishte e izoluar, nuk kishte institucione e nuk ishte
shtet, por udhëheqësi Ibrahim Rugova pritej me admirim e respekt nga të gjithë
shefat e shteteve të botës së përparuar. Sepse, ai ishte i vërtetë, i dashur,
nuk shtirej, nuk urrente aksë dhe luftonte për një kauzë të drejtë. Ai kishte
miq, i nderonte, iu besonte dhe i donte ata, dhe ata ia kthenin me të njëjtën
masë.
Sot,
kemi shtet, institucione, buxhet për t' i kënaqë apetitet e udhëheqësve,
ambasada, madje themi se kemi edhe diplomaci, por bota na sheh me dyshim, sepse
nuk jemi të vërtetë, nuk jemi kreativë, por përtypim thashetheme e politikë
foshnjore, dhe mjerisht të trullosur s' dimë çka duam.
Sot,
shefat tanë nuk priten e as nuk nderohen në botën e përparuar dhe faji nuk
është i askujt tjetër pos i Prishtinës zyrtare, e cila e ka stërkeqë politikën
dhe i ka mjegulluar këto raporte.
...
Imagjinojeni
sa përbaltja e sa urrejtja është krijuar
rreth dy dekadave të fundit të Kosovës, ndërkohë që për vendin tonë dhe
miqtë tanë, këtë janë kohët më të ndritshme.
Imagjinojeni,
sikur t' i kishim këta shefa që duket qartë se nuk i besojnë askujt, përgjatë
viteve të trishta të 90- tave, ku do të ishim sot?
...
Një
ide e keqe, për secilën shoqëri, është ma e rrezikshme se sa çdo qeverisje e
papërgjegjshme dhe e keqe. E, sot, kemi qeverisje të papërgjegjshme e të
padijshme, por edhe ide të këqija.
...
Është
koha e fundit për një katharsis të pastër e të domosdoshëm politik dhe ky mund
të jetë shërbimi ma i mirë që udhëheqësit e sotëm mund t' ia bëjnë vendit e
breznive të reja.
Udhëheqësit
mëkatarë duhet të rrëfehen dhe të kthehen në shtëpi si djali plangprishës: të
ulen në gjunjë dhe të kërkojnë falje.