Tahir Bezhani: Meditim në vetmi

Tahir Bezhani; dy poezi

MEDITIM NË VETMI...

Një medaljon lotësh varur në mur

Ngjan në matës kohe ,numërator jete

Dhoma e ruan  lagështinë, kur  mërzia  djersitet

Do mrrola si lavra arash fushës së ballit

Nga largësia vërehen

Kolliten therjeve të natës

Janë ngrirë në fyshtën e fyellit të vrimuar

Përngjajnë lodhjeve të ngopura me plagë

Pamje amorfe stolive të kujtesës

Melodi dhimbjesh të padëgjuara

Këngë  epike ruajtur  muzeve

Figurë gjeometrike e ngrirë ofshamave

Palosur në heshtjen e përmotshme të durimit

Shpalosje dallgësh nëpër këngë legjendash

Halucinacione trishtuese  nëpër kohë

Luftë e ashpër mendimesh bashkohore

Mes reales e sureales njerëzore

Nuk di ku janë shpellat e strehimit në galaktikë

Që të fshihemi kur kallen vetëtimat

Në cilin planet t’i varim shpresat....

VIOLINA IME

Ajo i ngjan  shpirtit, plasjes sime

Tingëllimë dashurie tërë ditën

Mbrëmjeve hingëllimë  terri

Kur violina dridhet  zjarreve

Unë digjem  në  flakën e saj

Kur ajo liron tinguj e vaji

Unë  dehem në  gotë vere

Shndërrohem në lot

Pastaj pushoj  në qerpik

I puth dhimbjen bebëzave

Kur retina rrapëllin

Buzëqeshja shkrihet në rreze dielli

Violina ime jehonë e bukurisë

Këngë e përflakur zjarrmisë

Eshtnajë  pa  kallëzues emëror..

Nëntor 2021