Faleminderit
Hasan Hasanramaj: Nëna Terezë e motrat e saja dhanë gjithçka për njeriun skamnor
E marte, 07.09.2021, 06:16 PM
Nëna Terezë e motrat e saja dhanë gjithçka për njeriun skamnor
Nga
Hasan Hasanramaj
Në
kuadrin e njëzet e katër vjetorit të vdekjes të Humanistes së Madhe Nënës
Terezë po ia kushtojmë këtë reportazh
kushtuar njohurive dhe identitetit te saj, si njeri i kësaj bote për të cilën
as filozofët e botës antikë nuk do të mund të jepnin përgjigjen për arsyen që
këtë person e ngriti aq lart, e cila arsyen do ta linte të qetë ose do t'ua
shuante kureshtjen e amshueshme, sikur që ishte problemi i njohurisë së sendeve
. U ngrit shpirti i saj deri te metafizika e Shën Tomës. Sikur të jetonin edhe
sot mendimtarët e shquar të mendimit filozofik si Nistche, Sartre, Camy e shumë filozofë me
botëkuptime të ngjashme: a thua a do të mendonin se jeta për njeriun është tragjedi, utopi, fshehtësi ose do të
shpallnin edhe sot Zotin e vdekur?! Nëna
Terezë gjithsesi me jetën e saj e dëshmoi të kundërtën. Kjo Nënë mbështetet në
këtë botë që ta inkurajojë dashurinë e Zotit, ta zbusë vargun e dhimbjeve të
ndryshme, që hyjnë thellësisht në trupin-mishin e njeriut. Sigurisht, ata që e
kanë njohur këtë Nënë dhe ne që po i
shkruajmë këto fjalë modeste do të pajtohen gjithsesi se kjo qe dhe mbetet e
përjetshme si person që është zhytur thellësisht në tiparet e përbashkëta të
humanizmit, deri të identifikimi me vuajtjet njerëzore e më varfërinë e të
gjithëve. Dashuria e Nënës Terezë gjatë jetës së saj ndaj njeriut, sidomos ndaj
atij që është më pak i vlefshëm në sytë e botës së sotme, qe e madhe.
Shpeshherë përsëriste atë që të sëmurit e dëshironin, domethënë të jenë të
pranuar me kujdes e zell, të respektohet edhe dinjiteti i tyre njerëzor. Nëna
Terezë kishte një vendstrehim për të gjithë e për secilin, sepse shihte te ta
bijtë dhe bijat e Zotit, për të cilët Krishti flijohet, vdes në kryq e
ringjallet. Prandaj në sytë e në zemrën e saj janë të denjë për çdo afekt,
nderim e dashuri. Nëse nga mbretëria e Hyjit s'mund të përjashtohet askush, nga
marrim ne guxim t'i përjashtojmë
varfanjakët nga të mirat tokësore dhe nga nderimi njerëzor; t'u thuhet
se kjo jetë është kotësi, e pakuptimtë e tragjedi; ose do të ishte edhe më mirë
t'ia merrnin jetën vetvetes - të mos kishin lindur fare? Dashuria e saj për ta,
në përngjasim të asaj hyjnore, i bën të gjithë të barabartë, si vëllezër e
motra të një gjiri familjar, edhe pse këta dalloheshin dukshëm nga aftësia intelektuale ose kulturore,
për nga bukuria fizike e tjera. Kjo është, ndoshta e vetmja barazi që solli
Nëna Terezë në këtë dhé, që nuk mund të mishërohet me ligj, të shtrëngohet me
detyrime, të promovohet me protesta e revolucione, sepse kjo dashuri vjen
thjeshtë nga Zoti. Për Nënën Terezë identifikimi me të varfër, në mesin e të
cilëve jetonte, nuk është një çështje retorike, por njëmendësi. Asgjë nuk i
dallonte duke përfshirë këtu, natyrisht, edhe Motrat e saja nga të varfëritë:
as ushqimi, as veshmbathja e as paraja. Më këtë nuk dëshirojmë të themi se
vetëm Nëna Terezë e motrat e saja dhanë gjithçka për njeriun skamnor. Atë që
Nëna Terezë iu ofroi këtyre "varfanjakëve" është diçka tjetër:
Dashuria e dashuria krishtere. Sigurisht, Nëna Terezë, duke iu dhënë këtë dashuri
të krishterë njerëzve të lënë pas dore nga shoqëria e verbuar, kishte edhe
kritika, që janë absolutisht të paqëndrueshme për shumë arsye. Madje ndihmat e
limituara shëndetësore dhe metodat që i zbatonin Motrat e Dashurisë viheshin në
pah - me qëllim që të diskreditohet
dobishmëria e tyre. Është më se e vërtetë, nëse merret parasysh çështja
statistikore, se veprimtaria e Nënës Terezë ishte e vogël dhe jo aq e
rëndësishme në krahasim me nevojat e mëdha të popullatës në fjalë, e të mos
themi të botës në përgjithësi, mirëpo secili që njeh mësimin e Krishtit do të
pajtohet se krishterimi nuk është vizion statistikor i jetës, siç është
pohimi kundër statistikor, kjo për të
cilën në qiell do të ketë më shumë gëzim për një mëkatar që kthehet, sesa për
shumicën e të drejtëve. Këtu shihet shembulli i Nënës Terezë, i klithjes së saj
për një botë më të drejtë, më humane e më civilizuese. Nëna Terezë arriti ta
bëjë revolucionin e madh të dashurisë së krishterë në fund të shekullit XX,
sepse kishte fe të gjallë në Zotin dhe feja për të ishte lidhje personale me
Krishtin e mishëruar; Kisha ishte për të një Bashkësi, të cilës i takoi, të
cilës i mbeti besnike e të cilën e dëgjoi, sepse kishte besimin e paluhatshëm
se vetëm ajo mund t'i promovonte denjësisht planet e Zotit në këtë botë. Feja,
besnikëria, dashuria, flijimet e Nënës Terezë kurrë nuk do të veniten, por
gjithnjë do të sjellin dritë për njeriun e nesërm. Preferenca e saj është aq e
qartë saqë secili pati mundësi t'i shohë përparësitë që sjell Zoti. E pra, ajo
doli t'i bindë zonjat e zotërinjtë e vendit të merrnin pjesë në misionin e saj.
Vërtet, Nëna Terezë mishëroi dashurinë e Krishtit që nuk mund të
refuzohet! Kur analizohet jeta Nënës
Terezë, atëherë vetvetiu shtrohet një pyetje: Nga e mori tërë atë fuqi
shpirtërore, atë dinamizëm dhe atë energji?
Ndoshta, e tërë ajo që mund të thuhet për Nënën Terezë qëndron në faktin
se ajo ishte besimtare e thellë e lutjes, e kurrë nuk prante që të mos lutej
ose të mos meditojë e të mos besonte në fuqinë e saj. Jeta e Nënës Terezë ishte
një sintezë e filozofisë skolastike, sepse bëri të shohim se qenia e njeriut ka
zanafillën dhe kuptimin e vet te Qenia absolute-te Zoti, që mishërohet për
njeriun. Edhe këto fjalë po me duken të zbehta për ta paraqitur me këtë rast
një Nënë me plot mirësi hyjnore për njerëzimin e kohës së sotme, një Nënë me plot dashuri të Zotit për të afërmin,
një Nënë me shpresë për të ardhmen e pasigurt të njeriut, që ka mbyllur zemrën
dhe sytë për vlera shpirtërore e, më në fund, për një Nënë që u flijua krejtësisht
për njeriun, si vlerë më e madhe e dashurisë së Zotit nga të gjitha krijesat e
veta. Nëna Terezë për krishterimin, por edhe për mbarë botën për të cilën u
flijua e, sidomos, për popullin shqiptar nga e mori gjakun, gjuhën dhe fenë.
Kjo e shpërbleu për amshim popullin e vet, duke mahnitur botën e civilizimeve,
kulturave e religjioneve të ndryshme që, sipas njohurisë sonë, të ketë pasur
rrallëherë në histori aq, siç ishte Nëna jonë Terezë. Për këtë shqiptarët dhe
mbarë bota duhet të jenë falënderues për amshim.
Gjatë
një homelie në Vatikan
E Madhja Nëna Terezë
Gonxhe
Bojaxhiu në mesin e dy vajzave
Fotografia
e fundit e Gonxhe Bojaxhiut me rastin e largimit nga Shkupi
Nëna
Terezë me Gjon Palin II në shtëpinë ku vdisnin të skamnorët
Nëna
Terezë me Gjon Palin II në Vatikan me rastin e hapjes së një shtëpie të re
Pamje
nga Vatikani
Nëna
Terezë gjatë qëndrimit në Shqipëri i tha Sali Berishës: “Dua të vuaj për
kthimin e krishterimit në shtetin shqiptar”