Fatmir Çitaku: Na vranë pas shpine

Fatmir Çitaku

Na vranë pasë shpine

Kaher rrugtimet na ndanin,

Nëpër vendet e huaja të boshatisura.

Netet na zinin nëpër rrugicat e pa fund,

Shoqri na bënte acari e ngrica.

Ëndrrat na ndoqen pas me vite,

Edhe në ditet në ikje prej shtepisë.

si pam asnjihere lulet e pranveres,

E vitet na iken nëpër koh të robërisë.

Andej nga larg zëri së pushoj,

Përbrenda shpirti si zjarri mlefi gufonte.,

Kohra të vështira të mbushura me skenarë

Popullin tim martir trathëtija e shkatrronte.

Si na ndoqi pas gjith nji ai fat me dhembje,

Ku krahrori dhembjen se mbante dot mbi vete.

Në dallgët e piramides që solli Armiku,

Në kazamatet e huaja i mbetur u trete.

Vrullëshum u hap nji dit dera e liris,

Djelli rrezoj shqiponja mbuloj gjithësinë.

Mbi male doli shqiponja dy krenshe,

Shpëtoj Atdheun e Shqiptarinë..

Eh moj Botë..

Aqë e zezë ësht kjo botë

Që mbulon qdo gjë , gjithë andej

po të mos ishinë rrezet e djellit

kurr bardhësi s'dot i del

Aqë e zezë është mërija

Te trathltija e lakmisë

Po të mos ishte e vërteta

Fundi dot i vinte njerzisë

Aqë e hidhur ësht e vërteta

Që zbulon pa fëtyrësinë

Po të mos ishte fjala fjal

Që e zbulonte trathëtinë

Edhe më keq dot ishte

Sikur hëna të mos ndriqon qdo natë

Të mos dilte me ndriqimin

Për ta zgju t'mjerin inatë

Aqë e zezë esht kjo bot

Paketim i dores së ndyrë

Lloj lljo veshjesh apo gjveshjesh

Prap se prap e njojtja ngjyrë...

Qukapikthi!

Ty që grruen zemren time,

andej mbi vorrezat e të parve të mi.

Kujtim i hidhur i atyre viteve,

dërgues i huaj lajkatar dredhagji.

Ty qukapikth që sjellë vuajtje,

fat zi që kaher erdhe grryen koken time

Mbeturin e lasht e shtrigës plakë

Që vjenë këtu e bën hartime..

Ty qukapikth që prishe trungun,

As natë e asë ditë se le të lir dot .

I mëshehur vjen vetem si hije,

As pasqyra se tregon ftyren tuaj sotë.

Ty qukapikth që së ndalësh tër diten,

E që në mbrëmje e lëshonë kopenë.

Ligjerimi juaj dikur e nxorri koken,

Ku erdhe këtu të ma shkatrroshë Atdheunë.