Qazim Shehu: Pikëllim i burimit

PIKËLLIM I BURIMIT

 

QAZIM SHEHU

 

Burojnë lumenjtë e Shqipërisë

Në Greqi,Maqedoni,

Sapo Vjosa hapin nis

Hapin nis Drin i Zi...

 

Dhe futen në tokën e Shqipërisë

Në kufirin shtetëror,

Kokëturfulluar,përmidis

I bien dheut arbëror...

 

Derdhen në det dhe mbajnë

Mbi shpinë shkëlqim të yjeve

Pikëllimin e burimit dot s`e shplajnë

Sado që deti u freskon  kryet...

+++

Edhe në Shqipëri, si për inat

I shtrydhin në hidrocentrale,

Edhe Valbona e hodhi krahë qafë

Një pikëllim dionisian plot gajle.

 

Edhe Fani e braktisi

Shtratin e tij shekullor

Futi kokën e malit dhe vaisi

Kryet në një tërthor...

 

Edhe Devolli po kështu,

Edhe një lumë i panjohur

Braktisi pa dashje ngjyrën blu

Dhe u shtri në tuba i lodhur...

 

Mirë, trembëdhjeta, ca lumenjve

Ua mbushi burimin me pikëllim,.,

Po të tjerë në tokë të mëmëdheut

Pse i fusin në tuba me tërbim...

 

Mendohen lumenjtë e krijuar

Nga loti pikëllimtar i zotit,

Dritë të verbër duke lëshuar,

Në xhepa pasanikësh të pamposhtur...

 

Të kthehen në burim s`munden

Të zhyten në det kush s`i lë,

Dhe zotit tash po i luten

Ta braktisin këtë dhe...

Por

Pa ta si mund të jetojmë ne?...

 

ULIKSI

 

Askush nuk ia përmed kalin e drunjtë

Ai e dinte ,tradhtia gjithnjë është në modë

Sa u end në hapësirën e ujtë

Për në Itakë me kaq hov pa lot...

 

Kur arriti në Itakë pa

Kalin e drunjtë në sy të së shoqes,

Kujtoi se mbaroi punë dhe e la

Në kryerjen e rrafshimit të Trojës...

 

Ai ish aty para tij,

Shkrofëtinte në një buzëqeshje

Të gruas, që me dashuri

I hidhte duart në heshtje...

 

Nuk e kish ditur që kalin e drunjtë

Ajo e kish shpikur para tij...

Por e dinte që më  vonë

Bota do mbulonte lavdëriminin e urtë

Për atdheun,

Duke përdorur Itakën për hipokrizi..

Kur s`të pret asnjë dashuri....

 

ARAT

 

Me zjarrin e misrit të bardhë

Më mbrujtën këto ara,

Dhe me mullarë muzgjesh

Që ngriheshin mbi to

Qeleshe të bardha...

 

Këto ara, sa të pakta,

Sa të përjetshme ,janë dhe sot,

Po kush nuk ua lëron korën e çarë,

Nga një vapë ikje

Që  s`njomet dot...

 

E kujtoj shpesh babën

Si kujtonte gjyshin,babanë e tij,

Thosh: gjyshi  ish   lavëtar ilir

Dhe stolistë plisin me dashuri..

.

Po ti mos u mundo më kot

Të lëvrosh këto ara,

Ato s`të ngrenë dot

Nuk të çojnë përpara...

 

Lëro fjalën më mirë

Fjala ka më tepër bukë,

Dhe mora porosinë e tij

Ta mbruj fjalën me mençuri,

Po s`di pse më kujtohenato ara,

Ku farë e fjalës hidhet e s`mbin

Mbi tokat e çara...

 

VALA

 

Nga lumi i rrugës shkëputa një valë

Dhe e vura në trupin tënd

Hepohej si lastar i bardhë,

Dhe dridhej  si filiz pa mend...

 

Pashë muret që çelën buzët

Në ajrin e koridorit shurdh,

Dhe flokët si u hapën

Në myshqje që aromonin tjetër kund...

 

Kur dola në rrugë asnjë valë

E saj nuk kreshpëronte,

Ty të kishin thithur muret si Rozafë

A rruga për humbjen tënde mjeronte...

 

PAGJUMËSI

 

“Tash sa kohë po don me gdhi e s`po mundet...”Azem Shkreli

Si një re që ngrihet nga lumi

Dhe në shtëpinë e qiellit shkon,

Ngrihet pagjumësia nga gjumi

Nëpër terrin që nuk agon...

 

Agimi shtyn portën e natës

Po orët dot s`i shty,

Minutat janë të sakta

Si një dhe një që bëjnë dy...

 

Dhe nuk e pashë sa piu

Në lumë të hidhësirave kjo re,

Pagjumësia u dyllos  si qiriu

Që mund ta ndezësh për një përshpirtje

Po për kë?..

 

TETOR

 

Në tetor e lëshoj fantazinë

Ai gjethet me zor mban

Gjethet për hatrin tonë rrinë

Të  gjelbërojnë në skaj..

 

Më duket se ato nuk do bien

As kur të vijë nëntori,

Veç ditët fillojnë e thinjen

Me një gjumë ag zori...

 

Fantazinë e mbledh ngadalë

Si tufë grigje të lëshuar

E cila më bindet pa fjalë

Në nëntor për të mos u lëshuar.....

 

MAKSIMUM

 

Kush është maksimun i fjalës

Mos vallë është lavdia?

Po në shtrat të përrallës

Pse nuk merr krah dashuria?

 

Gënjeshtra të paskrupullta heshtin

Të penduara për çfarë thanë,

Lavdia i kthehet e penduar jetës

Gënjeshtra e hap grykën e thesit

Dhe ëndrrën për lavdinë na mban pranë...

 

DJE

 

E djeshmja s`ka fjalë

E djeshmja ka mall.

Kambanë e etur

Në gjoksin tonë.

Veç kur i vemë gjuhën e të sotmes

Jehon...

 

NDALESË

 

Me kaltërsinë shungulluese të gjakut

Me verbërinë triumfuese të dëshirës

Si para një shtëpie, pa ia llogaritur pragun

U ndala para teje...

 

Kërciti derë e zemrës sate dhe

U hap.

Po pragu gjer tek gryka

M`u ngjit lart...

 

PËRROIT TIM...

 

Dikur me vështrim përroit tim

Ujin ia pija krejt,

Tani ai rrjedh pa pushim

Ndoshta më shpejt...

 

Se mua pranë s`më ka

Kush nuk e frenon,

Dhe det i harresës pa nda

Përherë e fton...