Kalosh Çeliku: Miqtë e mi besnik të penës

MIQTË E MI BESNIK TË PENËS

NUK I PËRCJELL NË VARRE

 

NGA KALOSH ÇELIKU

 

(Kalosh Çeliku i përgjigjet

me poezi Date Koçit)

 

Erdha, në Kërçovë. Dhe, rash në Cërvicë

Varrin e stërgjyshit kaçak: Emin Çeliku.

Që, ishte krahu djathtë  i Dervish Carës

E çliroi Shkupin. Luftë bëri në Katllanovë.

Qëllimi: pasuri e pushkë për Shqipëri Etnike

Motoja e tij luftarake ishte: burra, me dorë!

 

E vizitova Babain, ku edhe mbi të kam qarë

Nënës. Vëllait. Dhe, gruas besnike – mal.

Mezi u ndava nga varret, jetonin në Katund

Përjashtim nga ne, qe ende ishim në gjumë.

 

Arave Cërvicës, u rash këmbë pash më pash

Pasdite, dola edhe tek “Jasakët e Tikeve”.

Imzot, i kishte mbuluar fundekrye bërlloku

Mëkot, i kërkova dardhat “turke” të Xha Derallës.

Mrizet e Zanave të Fishtës. Kreshnikëve Jutbinës

Ishin dalldisur pas posteve të Partive Politike.

 

Nuk i gjeta. Përçudi, sot i kishin mbuluar ferrat.

E, as Mullirin e Arapit. Xha Dervishit, në “Llag”

Nateditë, që e bluanin grurin. Misërin kokërrmadh

Dhe, përditë katundarëve ua rrasnin barkun. Trurin.

 

Poezi, pasmesnate lexova me poetë në mal

Gati të gjithë, sot ishin bërë shkrimtarë?!

E, asnjëri bujk. Bari me janxhëkun në krah

Fyellin në dorë, kullosë maleve bagëtinë.

Manxhatore, bukën ta pjek me çerep e saç

Fëmijët t’i përkundi në djep, nën dardhën gorrice.

Edhe ministrin me kusi, s’e gjeta t’i mjeli dhentë

Agait Çelike, pasëmesnate ia kishin djegur stanet.

 

Ditën e nesërme, i mërzitur u ktheva në Shkup

Poetë shumë me thasë, e pak barinj për kopenë.

Poezisë t’i dalin zot. Nesër shpetojnë Mëmëdhenë.

 

O shqiptarë, kemi shumë këlyshë me zgjebe. Qenë

E pak ogiçë kopeje, brirëpërdredhur ndër dhenë...

 

(Kositja e Livadhit Madh

me tërfojë rrëzë Çukës)

 

Unë, dikur i kam kositur livadhet, rrëzë Çukës

Arës Madhe, i sulesha me kosën në krah.

Fushës Cërvicës, nateditë ia kam lënë namet

Në Shkup, betejat tek “Parku Grave”. Viktimat.

Prishtinën, dje e pushtova me “nagantë” në brez

Dhjetë vite rresht e ngrita flamurin në “Tok Bahçe”

Gjithë jetën u rroka fytas me Bajlozin e Zi

Natën, tinëz kur i sulej: grabisë motrën Doruntinë.

 

Unë, dikur e kepja kosën me çekiç nën ftua

Ditën e Nesërme, armën kisha pusi pas gardhi.

Sot, në vend të armëve luftës të Babait me Gjok

E kam vargun: Shtatë male larg e ndez zjarrin...

 

 

(Baam - baaam i paloj

me vargje tek porta)

 

“Miqtë” e mi, i ka lidhur kërpeshi kanapit në grazhd

Edhe, më sulen pas shpine kur dal tek Livadhi.

Trusakatët, nuk e dinë se, i ka lidhur nyje Nëna Parti

Dhe, përjagen kot pas meje. Torbën plot me taxhi

Përqafe, pas porte: laam-laaam. Këlyshët me zgjebe.

Nateditë,  lehin “roje besnike” tek porta. Gardhi.

 

Lëmsh m’i bëjnë vargjet. Shkrimet publicistike

Gjoja se, vetëm ato dinë ta “lexojnë” poezinë?!

Deshifrojnë mes rreshtave tek Policia letrare?!

E ngatërrojnë Ditën me Natën. Rrugën pas Çuke

Shkrepjen e “nagëntit” tim në Robëri, për Lirinë...

 

 

(I pëlqej gratë që ecin si patat)

 

Përderisa, i marr “ilaçet” e përditshme tek “Pirini”

Përçudi, para këmbëve të Olimbisë. Zonjëmadhe

Herët në mëngjes, me fëmijë në bark, gji e prehër

Papritmas, kalon krenare një Grua që ecën si pata.

 

Them, vetëmevete: Ecje madhështore historike

Dhe, ku ta di Unë: më pëlqejnë gratë që ecin si patat...

 

 

(Unë jam tek Rrapi këmbëkryq

me Miken Dhe poezinë)

 

E di, një ditë mund të ik pakrye nga shtëpia

Vetëmse, mos më kërkoni tek Nëna Parti!

Guxim mirrni, dilni si burrat tek Rrapi nën hije

Padyshim, do më gjeni këmbëkryq mes poezive.

Mikes azgane. Dhe, dy shtambave me verë

E shaloj, sot me të katra atin e Babait pullali.

 

Edhe, nëse një ditë nuk më gjeni në shtëpi

Unë jam tek Rrapi me Miken. Dhe, poezinë...

 

 

(Edhe, Sot e mjel nën Rrap

rrunzën Doruntinë)

 

Fëmijërinë time e lash peng, moti në Katund

Mrrizeve Zanave të Dardhave gorrice në mal.

Dhentë, i mjela me kusi tek “Jasakët e Tikeve”

Poezinë rebele, mjel në Shkup. Dhe, Prishtinë.

Padashtas, dikur nën hije tek Përroni i Thanës

Duart ia fusja tinëz, edhe rrunzës Doruntinë.

 

Ende mjel dhenë. Ama, anda m’i ka rrunzat

Rakinë e rrushit. Edhe, dy shtambat me verë.

Që, më zgjojnë nga varri. Qesin në Pranverë

 

Ehu! Marr malet. Gjokut i kërcej në shpinë.

Hapin mes reve ia ndal tek Përroni i Thanës.

Zanat, ku më japin gji. Fuqi për luftë... Liri...

 

(Miqtë e mi besnik të penës

nuk i përcjell në varre)

 

Miqtë e mi, mund të ma marrin për të madhe

Që, Unë Poeti nuk marr pjesë nëpër varrime.

I këtill jam, Unë. Gëzohem, vetëm me Lindje

Dhe, nuk i përcjell miqtë e mi besnik në varre.

 

Mezi e përcolla Babain. Dhe, Nënën time plakë

Vëllain e Ri, pak më vonë me shi. Gruan besnike.

Ende, nuk e kam përcjell motrën e Re Doruntinë

Cucën e moçme. Vëllezirit e gjallë e të vdekur

Shtatëmbëdhjetë djemë, Nëna që i lindi në fushë

Arave, hijeve gorrice ku e kishim “spital Shteti”.

 

Nesër, do ta përcjell Veten në varr me këngë e dajre

Mes cucave. Përçudi, Imzot: as i gjallë, as i vdekur?!...