Syrja Kurti: Thirrja e shpirtrave të humbur

SYRJA KURTI

 

Thirrja e shpirtrave të humbur

 

Cikël poetik

 

Thirrja e shpirtrave te humbur

 

Të bësh kompromis me botën është e lehtë

të fal ca mëkate ajo, toleron pak edhe ti

por vështirë është kur këtë e bën me veten

të mbyllësh sy e veshë dhe të bësh llogari.

 

Dhe koha cinike një emër të ri në listë shton

tek ata që figurojnë me ndërgjegje të zhdukur

thellë në mjegull njeriu thirrjet e sirenave dëgjon

si një qarje të largët te shpirtrave të humbur.

 

 

Dydimensionalë

 

Ata janë ashtu gjithnje sic është parashikuar

te sjellshëm, të rregullt dhe pa asgjë të vështirë

nuk ka ulje-ngritje, cdo gjë është e përcaktuar

ndërmjet tyre bisedat shkojnë gjithnjë mirë.

 

Në dimensionin tjetër janë sa më larg që mund

me veten fshehur tej vijës të largët të horizontit

me shpirtrat shpenguar që kënaqen tjetërkund

si ushtarët kur ikin nga rregullat strikte të frontit.

 

Jetojnë jetën të ndarë mes dy dimensionesh

ku shpirti dhe trupi ndërrojnë shpesh pozicionet..

 

 

Muzikanti i verbër

 

Ai gjithnjë në atë rrugë i bie fizarmonikës

ulur në një stol me një kuti metalike përdhe

syzet e errëta i mbulojnë gjysmën e fytyrës

mbi kokë një kapele gri jo dhe shumë e re.

 

Aty nën pemë i bie veglës të vjetër për të gjithë

i njeh hapat që ndalen, a kur dikush ritmin shton

kur në kutine e momedhave dëgjon një tringëllimë

me zë të dridhur dhuruesin gjthnjë falenderon.

 

Ti plak i verbër s'mund ti dallosh fytyrat dhe sytë

s'di nëse shpirti njihet nga hapat që ikin a stepen

por ti dhe unë e dimë se secili personale i ka llogaritë

me ty, me botën, me Zotin dhe me veten.

 

 

Nuk luaj

 

Ti thua se më do dhe s'më ndërron me asgjë

por vë aq shumë kushte sa sinqerisht më habit

si të flas ,si të qesh, si të sillem me këtë apo ate

por në dashuri mikja ime nuk pranohen kufijtë.

 

Unë dashurinë e shoh si një fidan plot lule

i hedh nga uji i shpirtit se e kam të shenjtë

por nëse petalet dhe gjethet ti do ia shkulësh

e kthen në një shkop për të trembur qentë.

 

Prandaj ndonjëherë më dukesh e largët

kur nuk më le të sillem ashtu sic di vetë

se nëse shpirtit tim i ke hequr dallgët

me baltë e ke mbushur, ke bërë një kënetë.

 

Si një klerik për besimin, për ndjenjën Zotin lus

ndaj lermë te falem, mos më prek shenjtërinë

se pa të jam si një manastir pa këmbanë e murgj

ku ke hequr magjinë dhe ke lënë një godinë

 

Pra s'mund të luaj si në "damë" me shpirtin tim

ku gurin e radhës të leviz me detyrim e përcaktim.

 

 

Mos kërko celësin

 

Ti mund të shëtisësh shpirtin tim në cdo cep

madje dhe aty ku s'kanë shkelur kurrë njerëz

por mos kërko që unë cdo dhomë të të hap

se dhe në zemër ka dhoma të mbyllura me celës.

 

Se është aty një dhomë që s'dua ta hap as unë vetë

me caste të dobëta, me plot momente të trishta

me të këqija, me halle dhe emra miqsh të rremë

që nuk përdoren por ama ruhen si dosjet në arkiva.

 

Por dhe aty tek dhoma ku mbaj të mirat, lumturinë

megjithëse me e vogël s'ta jap celësin për ta hapur

se është vend i shenjtë ku vec unë pranohem pelegrin

se atje dhe vetë kur falem ,hyj me këmbët zbathur.

 

Se megjithëse me mua s'është sjellë si duhet jeta

s'mund ti lë të këqijat ti hapësh si kutia e Pandorës

por s'mund të jap celësin për të hyrë as tek tjetra

sepse më humb magjia dhe shenjtëria e dhomës.

 

Pra mos kërko të hapësh dhomat e mbyllura me celës...

 

 

Uji i puseve të tyre

 

Në krahinën e humbur shirat e pistë ishin shpeshtuar

as dëbora s'ish më e bardhë, por e zezë në gri

secili për veten mendoi në atë kohë të mallkuar

si të shpëtonte nga ndotja ujin e pusit të tij.

 

Dhe u vunë puseve kapakë të rëndë e me peshë

i mbyllen me brava e lloze, me shula e dryne

por kishin harruar një gjë fare të vogël të thjeshtë

që askush s'mund të pinte më ujë në puseshpirtrat e tyre.

 

Secili pinte ujin e pusit të tij vetëm me veten

nën kapakët e hekurt , të rëndë e me peshë..

 

 

S'ka njësi

 

Me falni por nuk po ju duroj më dot

gjithnjë me gishtin drejtuar diku tjetër

me sa di askush nuk ju ka shpallur Zot

dhe as nuk ju ka vënë si kontrollorë te jetës.

 

Dhe nuk lini asnjë pa sharë dhe gjykuar

se ju jeni të mirë , të tjerët janë për dreq

por uroj që Zoti mos vendosë për tu provuar

se kishit për tu sjellë njëqind herë më keq.

 

Mos tregoni me gisht të tjerët për jetën e shthurur

cdonjëri nga ne ka një Zot ku jep vetë llogarinë

se nuk është gjetur akoma njësia e duhur

për të përcaktuar e matur saktë kurvërinë.

 

Se kurvëria nuk matet me dhoma hoteli

a dicka tjetër e bërë, nga jeta detyruar

se mund të jetë dikush që atje kurrë nuk shkeli

dhe me shpirtin më shumë se atje ka kurvëruar.

 

Keshtu që përpara se njëri-tjetrin të shajmë

vendosim të bëjmë një marrëveshje të fjalës

më parë njësinë matëse gjejmë e caktojmë

dhe pastaj i vendosim sipas shkallës dhe radhës.