Qazim Shehu: E kuqja

QAZIM SHEHU

 

E KUQJA

 

Për tonin e të kuqit në buzë,

Për trillin e buzës që s`u puth,

E ngrita këtë vjershë si rrudhë,

Për puthjen e munguar u rrudh.

 

Për ngjyrën që u ngjye me nge,

Dhe dogji aty si flakë,

Puthjen e ardhshme që fle

Në helm  pak e nga pak.

 

Kur ta japësh me nxitim,

në buzën e faqen  që do,

kaq bojë harxhohet me teprim,

kaq flakë që  përvëlo.

 

Kur puthja mungon, e kuqja

E ngjyrës që del nga tubi,

Të bën ty si nusja, e bukura,

Që së pari e zu turpi.

 

E kuqja ethet të ngre,

Zbret e ngjitet në mollzë,

Dhe ti harruar e ke,

Buzën e njomë,

 

Sa shpesh ajo mbuloi.

Ngjyrën e brishtë të mishit,

Si një flakë erdh e shkoi,

Kërkon puthjen që ishte…

 

 

PËRTEJKOHË

 

Duke harbuar në ftohtësi,

Koha kalon në përtej kohë,

Papritur në kopështi kur rri,

Një gjethe këtë e thotë.

 

E thotë edhe mali tek gërryhet

Nga një rremb rrufeje,

Edhe një shpellë ku hyje,

Tani u fsheh e iku prej teje.

 

E thotë një roman i lexuar

Pëlqyer ethshëm si diamant,

Po vjen një çast s`e kap me duar,

I vjetër ngjan, jo elegant.

 

E thotë rinia që ikën,

Në rrudhë të parë të përshëndet,

Ca pika shiu kur stërpikën

Dhe në stuhi u kthyen krejt.

 

Dhe aq gjëra që sheh përreth,

S`mbeten më siç ishin,

Edhe dashuria që u shfaq si shenjt,

Papritur ngjall djallin që `se kishte.

 

Sepse aq gjëra s`mund t`i ndalësh

Sesi kalojnë nëpër tejkohë,

Ashtu si borën që sheh të zbardhet

Befas thërret shiun e kthehet në llohë.

 

Gjithnjë një shkrirje e pakuptuar,

I shkrin kufijtë  dhe fytyrën,

Dhe ti fjalën duke shkruar,

Kujton se bën detyrën….

 

 

E SHKUARA

 

Harrimi si një sëmundje

Të shkuarën sulmon gjithqysh,

Kujtesa si një tufë me lule

E thërret çastin për tu vyshk.

 

E ngre stacionin nëpër re,

E shkuara gjithë hile,

Dhe harrohet sikur s`qe

Ajo që na ngjallte trille,

 

Të tashmen tek qorollepsim me nge,

Të shkuarës munxën i vemë,

Dhe nuk e dimë se mbi një re

Të ardhmes stacionin i dëfrejmë.

 

Dhe kur shkojmë e arrijmë,

Të ndriçmin stacion të vjetër…

Harrojmë se e shkuara një minë,

E shpërthen drejt së ardhmes tjetër…

 

 

NXITIM

 

Të nxitosh e të presësh pemën

Klorofilin e jetës duke shuar,

Ta ndalësh në vend mëngjesin

Pa muzgun e dëshëruar.

Të nxitosh dhe të shfarosësh

Aq lule që mbin për ty,

njësoj shkretimi soset,

Si në një kafkë pa sy.

Të gjitha këto i di njeriu

Dhe s`e ndalon prerjen,

Dhe faj ka lulja edhe pema

Që i japin dehjen…