Pëllumb Gorica: Zëri i babait

ZËRI I BABAIT

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

PRES MËNGJESET MBI  BEDENA

Me trastën e dëshirave shëtita gjatë

në udhën e natyrës së arnuar,

jetën e shikoj si një bard,

zinxhirët kurrë s’i kam pranuar.

Nata shpesh yjet m’i fshehu,

teksa shpirti im ngre erë,

të pashpresë më pandehu,

por si një anonim të mjerë.

Me legjenda e stolisa vetveten,

imazhet m’i gërvishti pena,

kërkoj prej qiellit të vertetën,

pres mëngjeset mbi bedena.

ZËRI I BABAIT

Përpara meje hesht në kornizë portreti,

me fjalët e thëna dikur si ngushëllim;

ti i dhe kohës sime ca dallgë deti,

vite të mençura mbetur pa harrim.

Ç’emër t’i ve jetës tënde të munguar baba?!

A thua ishe një lis i lartë në mes një pylli?!

Përbrenda meje gjithçka nga ty ka

dhe pak nga drita e këtij ylli.

KUR S'KE Ç'TË THUASH

Një  pedofili në gjyq

Mbrohesh me heshtjen si mëllenjë,

por e nesërmja do të të fshijë nën hije,

mishërim mizori, qenie pa ndenjë,

kurrë mos shkel mbi sy fëmije!...

Do të mbysë Ferri patjetër,

si një gjarpër më ngjason!

Edhe në heqsh lëkurën e vjetër,

ty as dreqi s’të ndryshon!

NË SYTË E TU LODHJA TRETET

Ti më përcjell në rrugëtimet e mia

me sytë e thellë, kureshtarë,

në rrugëtime më çon shpesh dashuria,

në qytetërime larë nga dielli rrezear.

Sa shpesh qëllon të të vishen sytë me mall

nga kjo mungesa ime shumë e gjatë,

një rrudhë të mblidhet përmbi ballë,

po edhe pa gjumë mbetesh ndonjë natë.

Ikjet e mia, Odise e vërtetë,

në gërmadha qytetërimesh anembanë,

kala kujtimesh më mbeten në jetë,

veç ti me mua mallet ndan.

Në sytë e tu lodhja me tretet,

tek hyn ngrohtësisht mes krahëve të mi,

tik-taku i orës habertare në çast mbetet

e ndrin si dielli pas shiut kjo dashuri.