Çmënduri e përkëdhelur
Nga Fatmir Lamaj - Ish i burgosur politik
Ajo që
ndodhi në një ndeshje futbolli nuk ishte e papritur për cdo shqipëtar që akoma
nuk është indoktrinuar nga idealet “ europianiste ” që në tregun e politikës
shqipëtare po bëhen mallra çdo ditë e më të skadueshme. Duke pasur parasysh
reklamuesit servil e interesaxhinj të OJQ-ve që si kulpra frymëmarrëse janë
ngjitur ankthshëm trupit të dobët të pseudodemokracisë shqipëtare ende në një
marramëndje të frikshme e të pakontrolluar. Ajo që ndodhi atë ditë ishte
sinteza më e qartë, prova më e pakundërshtueshme e një urrejtje pa kufij që
fqinji armik e ka të trashëguar historikisht dhe gjenetikisht. Ata 40 mij vetë
që ulërinin në kor “ vdekje e shqipëtareve” nuk ishin një turmë e veçuar
njerëzish të çmëndur të cilët “ befasisht” në pamundësi kontrolli, kërkonin
vdekjen e gjithë shqipëtarve, ata ishin përfaqësia më e zgjedhur dhe më e
kompletuar e një populli që gjenetikisht ka trashëguar urrejtjen pa kufij ndaj
gjithë një populli tjetër që është shumë më i ndryshëm nga ata, një populli që
se ka pasur kurrë zemrën e tij një moçal urrejtje ndaj të tjerëve. Historia e
mardhënieve serbo-shqipëtare lundron e tëra në gjak… Dhe në këtë histori ka dy
palë diametrialisht të kundërta me njëra tjetrën. Viktimat dhe xhelatët, të
cilët për kaq shekuj histori janë evidentuar qartësisht se kush është njëri dhe
kush është tjetri. Me dobësimin e perandorisë turke dhe fuqizimin e perandorisë
ruse si dhe aleancat që favorizonte koha në drejtim të kësaj të fundit,
objektivi kryesor i politikës serbe dhe sllavo-ortodoksëve të tjerë të
ballkanit, u bënë shqipëtarët të cilët do të mbeteshin një pre e lehtë përballe
kopesë së ujqërve të uritur sllavo-ortodoks të cilët në atë kohë kishin edhe
përkrahjen e pakursyer të Europës së “qytetëruar”. ( Rusia historikisht duke
përjashtuar fushatat e Pjetrit të Madh ndaj tribuve aziatike kurrë nuk ka
fituar një betejë e vetme ndaj fqinjëve të saj armik pa pasur përkrahjen e
pakursyer të Anglisë dhe të Francës.) Dihen tani pasojat e luftërave ballkanike
dhe të atyre sllavo-ortodokse mbi popullsinë e pambrojtur të trojeve
shqipëratre e cila mbijetoi nga shfarrosja e plotë fal ndërhyrjes së
perandorisë Austro-Hungareze e cila ngriti në gatishmëri 4 herë brënda një viti
ushtrinë e saj për të detyruar Serbinë ta ndalte atë masakër dhe qëllimin e saj
ogurzi për shfarosjen e plotë të shqipëtarëve. Ajo shfarrosje mbi popullsinë
shqipëtare të Kosovës ishte e atyre përmasave sa ngacmoi ndjeshëm dhe
ndërgjegjien e një deputeti social- demokrat serb që të akuzonte qeverinë e
vëndit të tij në parlament duke u shprehur sa më i drejtëpërdrejt mbi atë që
kishte ndodhur: “Ju tentuat të zhduknit një popull të tërë në ato masakra të
zhdukjeve masive të shqipëtarëve, rrëmbimeve e përdhunimeve mëse çnjerezore, ju
nuk ishit të vetëm, se në përkrahjen tuaj të gjithëanshme kishit nënën tuaj
popullvrasëse Rusinë e asaj kohe dhe jo vetëm ata”. Në fillimet e shekullit të
kaluar kur e pyetën një malazez sa banor bëhet Mali i Zi ai u përgjigj se
bashkë me Rusinë bëhemi 100 milion… dhe ajo që ndodhi atë ditë në një ndeshje
futbolli sishte gjë tjetër veçse preludi i pritjes së veçantë, të ngrohtë dhe
vllazërore për “ babushka “ Putini ( Putana )
të cilit i duhesh deklaruar dashuria e madhe e vëllezërve serbë të
cilërt ashtu si vëllai i madh, duhet të rifitonin territoret e humbura që më
parë jua kishin rrëbyer të tjerëve. ( Dëgjova me neveri pretendimin e një
pseudo-analisti kosovar i quajtur Buton Haxhioviç, Baton Haxhia i cili mjerisht
lëngonte mbi tragjedinë sërbe të humbjes së territoreve të saj kur serbët më
shume se cdo popull në ballkan kanë pushtuar trojet e të tjerëve) Rizgjimi i
frikshëm i ëndërrave nacionaliste serbe për (Stara Serbia) që do të thotë
Serbia e vjetër, është sot një sfidë reale për gjithë botën e qytetëruar dhe në
veçanti për Europën dhe SHBA-në të cilat duhet ta kurojnë në kohë dhe pa ndalje
paranojën serbe, jo vetëm ndaj shqipëtarëve, po dhe popuje të tjerë të
ballkanit të cilët historikisht kanë qënë viktimat fatkeqe të kësaj paranoje… A
nuk ka ardhur koha ti themi ndal… Përkëdheljeve të dyshimta të çmëndurisë së
tyre, koston e të cilave Europa e qytetëruar e ka provuar shtrenjtë, shumë
shtrenjtë?! Lufta e Parë Botërore si shkak fillestar kishte vrasjen e princit
trashëgimtar Franc Jozefit të fronit perandorak të Austro-Hungarisë. Duke mos u
shtyrë më tej në histori sepse sa më shumë të ecim ne tunelin e erret të saj,
aq më shumë do të bëhemi të pafuqishëm për të dëgjuar rënkimet e atyre njerëzve
që u vranë pafajësisht për ambicjet e një çmëndurie që nuk njeh kufij. Mjafton
të kujtojmë luftrat e përgjakshme që u zhvilluan në ish Jugosllavinë ku
protagonistët kryesor ishin serbët të etur si gjithmon për të realizuar ëndrrën
e vjetër të Stara Serbia. Serbët janë një popull që e
përjetojnë keq të kaluarën e tyre të përgjakshme nëpërmjet fantazmave te carëve
vrastarë ose në terma më zbutës, politika e atij shteti ka pasur vetëm një
qëllim ogurzi, luftën e pandalshme ndaj fqinjëve të vet, gllabërimin e tokave
që iu takonin të tjerëve dhe zhdukjen masive të popujve të tjerë. Ne
shqipëtarët më shumë se kushdo tjetër në Ballkan kemi qënë viktimat e
përhershme të orekseve të pafre të shovinizmit Serb. Po ti hedhim një sy
“ndihmës internacionaliste” që na dhanë komunistët Jugosllav gjatë viteve të
luftës së dytë botërore, do të konstatoj realisht se ne sërish ishim viktima të
një ëndrre të gabuar siç ishte komunizmi, ku do hanim me lugë të florinjtë, por
na munguan dhe ato të drurit, ku sërish protagonistët e kësaj vetvrasje të
përbashkët të shqipëtarëve do të ishin sllavët Miladin Popovici e Dushan
Mugosha. Ata shfrytëzuan djallëzisht abmbiciet politike të kryexhelatit dhe
kryeperversit Enver Hoxha duke e kthyer këtë vënd në një kahsapanë të
pashembullt në historinë moderne të Europës. Shqipëtarët vrisnin barbarisht
shqipëtarëtn pa skrupuj moral e shpirtëror nën nxitjen dhe kontributin real të
armiqeve tradicional të kombit e popullit shqipëtar. Patër Anton Arapi, prifti
me trupin e vogël po me mëndje e shpirtin e tij aq të madh në gjyqin e tij do
të denonconte krimet më makabre që po bënin komunistët shqipëtar mbi
shqipëtarët, duke deklaruar se : Për këtë çmenduri që jeni duke bërë në shërbim
të sllavizmit, unë jam duke lotuar me lot të përgjakur. Patër Anton Arapi do të
paguante shumë shtrenjtë shërbesat e sinqerta ndaj kombit, si dhe
antikomunizmin e vet duke i prer gjuhën para se ta ekzekutonin, atë gjuhë që ai
pa përtim e pendesë e vuri në shërbim të Shqipërisë e shqipëtarëve. Po ajo gjuhë, që kishte thënë
gjithmonë të vërtetën dhe vetëm të vërtetën, Ajo gjuhë ishte një simbol dhe
komunistët i urrenin simbolet që i shërbenin së vërtetës. Gjermanët i vunë një
avion ushtarak në dispozicion për tu larguar nga Shqipëria, por ai nuk pranoi,
për tu treguar të paudhëve se unë jam në rrugën e Zotit, duke i shërbyer kombit
dhe popullit tim. Kur kryexhelati Enver Hoxha do ti deklaronte me mburrje
ambasadorit jugosllav të kohës, se klerin katolik e kishte zhdukur, ambasadori
jugosllav do ti thoshte: “ Akoma jo përderisa nuk ke zhdukur Gjon Shllakun” ,
priftin erudit dhe aq patriot i cili të nesërmen do të pësonte fatin tragjkik
të vëllezërve të tij shpirtëror. Mllefi i vetëm ndaj klerit katolik ishte
patriotizmi i sinqertë dhe orientimi i detyrueshëm antisllav. Bijtë apo nipërit
e atyre që realizuan ato masakra të përbindëshme mbi shqipëtarët, janë sot në
pushtet në Serbi, ata janë bijtë apo nipërit e Duhan Mugoshës, Sllobodan
Miloshevicit, Rankovicit e miloshevicit dhe çdo tentativë për tu afruar dorën e
pajtimit do të ketë dështimin e vet të pashmangshëm. Zoti Rama! Në duart e
zyrtarëve aktual serb, pikojnë akoma gjak të pafajshëm shqiptarësh dhe fëmijësh
shqipëtar… dhe uji e lumit Danub atë gjak se lan dot., dhe jo më me buzëqeshjet
apo përqafimet mediatike. Çdo shqipëtar kurrë nuk duhet të harrojë thënien
lapidare të Fishtës së madh, poetit tonë kombëtar i cili i bën sfidë çdo
shkrimtaruci që ka dal nga kuzhinat e errëta të komunizmit se : “Në mëni të
njari-tjetnit kena leh ( në mëri të njëri-tjetrit kemi lindur )”. Në Ballkan e
sidomos në Serbi ka më shumë paranojë e dyshime në mardhënie më të tjerët sesa
sinqeritet e dëshirë për mirëkuptim. Unë dëshpërimisht jam pozicionuar në
mendimin tim të pakthyeshëm se vizita jote në Beograd e ka të paracaktuar fatin e vet,
i cili ka vetëm një emër, dështimin. Personalisht jam pranuesi më i devotshëm i
kauzës së paqes por jo deri në atë masë sa ajo të blihet më koston e
nënshtrimit. Zoti Rama! Kërkimfaljen e ke të pamundëshme, kërkim llogarinë të
paarritshme. Nuk e di nëse treni mund të iki pa shina, provoje një herë. Askush
nuk ka të drejtë mbi të drejtën e tjetrit për të jetuar, ndërsa serbet i kanë
dhënë të drejtën vetes të vrasin gjithë shqipëtarët për të hequr pengesën e
vetme që ata kanë për të realizuar ëndrrën e vetmë të Stara Serbia. Ka ardhur koha që Europa dhe
bota e qytetëruar udhëhequr prej SHBA-së tia shtrëngojnë morsën e hekurt të
sankioneve dobiprurëse, ulkonjës Rusi, që dhe ajo vet (Rusia) ta kapërxejë
çmëndurinë e saj të çmëndur, si dhe këlyshët e saj të ndalin kauisjet e
trimëruara në Ballkan e gjetkë. Ndal! Çmëndurive sllave në Europë e Ballkan iu
ka ardhur fundi, ose ndryshe do të jemi të detyruar të përjetojmë tragjikisht
historinë e dhimbshme të Luftës së Dytë Botërore, ku orekset vrastare të
Hitlerit nuk u ndalën që në fillim, por u deshën shumë gjak e mund për ti dhënë
fund asaj tragjedie. Serb, e ndaloni dëshirën për të vrar shqipëtarët se
thirrjes suaj të çmëndur “Vritini shqipëtarët” na detyrojnë dhe neve të
kapërxejme kufirinin e durimit dhe dëshirës për fqinjësi të mirë duke rënë në
kurthin e imponuar të urrejtjes tuaj ndaj nesh… Dhe ne jëmi të detyrar të themi
se një serb më pak do të thotë një shqipëtar më shumë. Tufat me lule që ne deri
më sot kemi mbajtur në duart tona të papërlyera me gjakun e askujt në ballkan,
të mbledhura me aq durim në kopshitin e begatë të bujarisë shqipëtare e
dëshirës për bashkjetesë e fqinjësi të mirë cdo ditë që kalon po i zvenit akoma
më shumë jo për fajin tonë…