Shahin Ibrahimi: Të më ngrohë ky diell

Shahin Ibrahimi

 

Të më ngrohë ky diell

 

Ska gjë që  kujtimet i kam të hidhura

Dhe brënda tyre ka veç trishtim

Ndjeja pabesitë që më jepnin të dridhura

Zemra e vrarë ngushëllohet me arsyetim.

 

Me shpresë drejtësie në pritje

Mendimet treteshin në hapat e gardianit

Zemra ushqente urrejtjen ibrite

Dhe pse isha pjesë e kurbanit.

 

Sa helm më mbollën këto hetime

Sa ankthe dëgjoi ky qiell

Flisni ju mure për të drejtën time

Qetsomëni të më ngrohë ky diell.

 

Si shi vjeshtor më rridhnin lotët

Se padrejtësitë lirinë rrëmbejnë

Çdo presja i nderron kuptimin fjalës

Pendimi do i gryejë, kur do mësojnë psenë.

 

Lirinë nën peshë mashtrimi mbrova

Dhe pse fajet e të tjerëve dhuratë mi dhanë

Më dënuan, pa më thënë ku unë gabova

Por në çdo çast mbeta krenar.

 

 

Shpirti nuk iu vra

 

Nuk e përshëndeti sivjet pranvera

Vrapin e këngës ja ndal një rrufe,

Trokitja e tij nuk ndihet tek dera

Por gjurmë e tij ka mbrtur prap atje.

 

Gëzimi shok se bëri asnjëherë

Që ti mbushte vatrën plotë,

Zemra e tij digjej në zjarr

Halli e kaliti, e bëri të fortë.

 

Ëndërrën e krahësonte me farën e grurit

Të keqen e quante lëmoshë varfanjake,

Dërdëllitjeve ju nxirrte qëndresën e burrit

Dy anëshmëria ka fytyrë dështake.

 

Pylli pushtohet nga sythet e marsit

Zemrën e ushqente me dije e dritë,

Mendimet e mykura që shtojnë marazin

Me çekiç e daltë i pastronte çdo ditë.

 

I pastër përherë i mbeti shpirti

Edhe pse nga theshethemet e pësoi

Të mos shkelte, mbi vet veten dijti

Shpirti i tij, në qiell fluturoi.

 

 

Do hanë njëri tjetrin

 

Lotët e dëshpërimit dua ti fshij

Se dhe për ne do gdhijë ditë e bardhë

Mbas kohës ngarkuar me kaq ligësi

Një ditë drejtësia,pislliqet do zbardhë.

 

Si shushunja po na thithin gjakun

Me lakmin e tyre që thyen çdo tabu

Gangrena e fitimit po ju`a ngre lakun

Po ju se shikoni se jeni bërë dru.

 

Si ujqër njëri tjetrin do hani një natë

Ajo do ju shty përballë njëri-tjetrin

Ne hamë djersën tonë me ballë përherë lart

Dy fytyrësia atyre ju ul dinjitetin.

 

Këpucë të rënda shkelën nja ditë

Dyert u mbyllën me zinxhirë të rëndë

Falimenti ju a kish shtërnguar yzengjitë

Ne lotët e shfrytëzimit i kthyen në këngë.

 

Dita e shumë pritur do vijë sdo`vonoi

Se vala e hakmarrjes do flasë me guxim

Në se legësitë ky shtet sua dënoi

Ta dini në ferr,sdo gjeni shpëtim.