Shahin Ibrahimi: Fëmi lokali

Shahin Ibrahimi

 

Fëmi lokali

 

Për të shpallur alibinë

Mos ti ngjallë gruas dyshime

Çdo natë pas e merr fëminë

Ky komshiu i lagjes time.

 

Dhe fëmija mes mërzisë

Nëpër orët që s`kalonin,

Rri në avujt e rakisë

Ti marrë babait profesionin.

 

Ndokush qesh me gjithë shpirt

Ndonëse kjo s`është për të qeshur,

Një baba që sdo fëmijtë

Trung i tharë me tru të zhveshur.

 

Ky fëmi me gjysëm prindi

Që po rritet në lokale,

Nesër atë do ta bindi

Jo për çdo pendesë kërkon falje.

 

 

Protestë ndaj një urdhëri

 

Ul shpejtësinë na thonë pa rreshtur

Kjo fjalë zemrën ma gërvish,

Mbas saj qëdron diçka e fshehur

Buzëgaz nuk mund të rrish.

 

Ky urdhër hesht si një llogore

Sa shumë si unë mund të ketë fyer,

Kuptimi i tij mjegull dëbore

Na e bënë punën të urryer.

 

Mbi fatet tona abuzuan

Njerëz me zemra pis të zeza,

Hekurudhën e degraduan

E bënë sakatë me proteza.

 

Dhe mua në rrugë më lanë

Na kërcënojnë me asistencë,

Djersën tonë pa rreshtur hanë

Militantë pa preçedencë.

 

Shinat ngjajnë të deformuara

Riparimet për mëshirë,

S`munden më për të duruar

Zemrës na kanë bërë një birë.

 

Ata s`janë për të drejtuar

S`meritojnë aspak mëshirë,

Shumë shokë na kenë dënuar

Të lëmë punën, është më mirë!.

 

 

Më shtoi etjen

 

Nën diellin përvëlues kisha etje

Por ajo gotë ma shtoi më keq,

Se mbeta rob i një lanetje

Dhe ajo prangat nuk mi heq.

 

Më vrau zemrën pa kuptuar

Tek dridhte belin si që moti,

Ca pika uji më ranë në duar

Nuk ish ujë, por ilaxh zoti.

 

Mendimet ikën më braktisën

Oh ç`vajzë me shije Çamërie,

Drejt saj vështrimet varg u nisën

Me ca fjalë malli dashurie.

 

Një lemzë zu të më ngacmonte

S`ma hiqte dot ajo gotë me ujë,

Por ajo dorën s`po e largonte

Kish ngrirë në këmbë si një statujë.

 

Nën diellin përvëlues kisha etje

Por ajo gotë ma shtoi më keq,

Se mbeta rob i një lanetje

Dhe ajo prangat nuk mi heq.

 

 

Vaditu me vesën

 

Të shikoj që më lëpihesh

Me atë trup që të sjell neps,

Gjej dikë që i pëlqen ti shtiresh

Se mua kjo mënyrë s`më ndez.

 

Për ty gjithë ditët janë njëlloj

Si sy që sjellin shira vjeshte,

Ti mua më deshe për nevojë

Të nxirrje veten nga kjo heshtje.

 

Edhe xhungla është e gjelbër

Brënda saj ka zebra dhe çakej,

Ti je si bukuri e verbër

Që vetëm akuj hedh në dej.

 

Me imoralitetin kam bërë divorc

Se vargun e shpirtit dua të ruaj,

Çdo vullkan mbyllet me forcë

Ti veten le në dorë të huaj.

 

Shëtit çdo ditë mes plogështisë

Lulja e mirë vaditet me vesën,

Ti mbete skllave e lakmisë

Dhe nuk njeh nder as besën.