Agim Mato: Taverna Poseidon

Agim Mato

 

TAVERNA POSEIDON

1

 

Në tavernën Poseidon të rrethuar me xhama, me tollovinë

e peshkatarëve rreth e rrotull, me flugat që rrëshqasin poshtë

dritareve,

të duket sikur lundron në barkun e një përbindëshi.

Një gotë raki, një sparo, një sardele,

një dolomit në cep të një pjatelle,

ku përdoren vetëm gishtat,

të shijon më shumë se peshku i kushtueshëm i restorantev të

klasit,

ku të hutojnë pirunët e pafund dhe thikat.

 

Këtu e le veten të të rrëmbejë fantazia e avujve të alkoolit,

të bësh sikur je dakord me broçkullat për sirenën e plagosur

të atij që ke përballë,

duke të përsëritur:

“Më dëgjon? Më dëgjon?“

Dhe ti: “po, po” i tund kokën,

“po, po” i thua,

që t’i shpëtosh këmbënguljes,

e prapë në grackë ke rënë,

pa u menduar:

 

“E solla tërë gjak në liman

- të thotë -me barkën time.

Kur këta që sheh rrotull

bënin llogje në tavernë,

unë i lidhja fashat,

pa ja zilepsur nishanet”.

Në intimitet më afrohet,

kthen kokën andej këndej

si një pirat i rrallë

dhe më ekspozon para syve

një monedhë antike të Pirros së Epirit.

“Është e rrallë, or mik, ja, shikoje!

Sirena, nga anijet antike të thellësive

si shpërblim më nxorri, kur u shërua

një amforë me pare floriri e stolira.”

Nuk ja var më. Thërres

kamarierin:

“një teke zotërisë!”

Dhe për t’i shpëtuar

i ve veshin debateve,

zallamahisë.

 

2

 

Ata që fjalët u lëshojnë tym,  si të kërleshur duken.

Barku i përbindëshit hepohet mbi debatet.

Një dorë e nevrikosur lëkund

një shkresë të policisë bashkiake:

 

“Data aq e kaq! Urdhri është i prerë,

Leja skadoi, të drejtë nuk keni!

Çmontojeni me të mirë Poseidonin,

Përndryshe, ...paisjet...në det do t’i gjeni!”

 

“Konflikt social”, mendova dhe vargjet

që pak çaste më parë bridhnin të lira

u vunë në rresht, ashtu si ushtarët,

shtrënguan pajimet, metrikën dhe rimat.

 

Të vijë policia bashkiake tha dikush!

Se këtu, në humnerat e frikëshme të Jonit,

E para leje ndërtimi që dha perëndia,

e para tapi, ishte ajo e Poseidonit.

 

Atje ku pallatet zenë cit më cit qiellin,

Ngrihej dikur tempulli i Afërditës,

Tani nuk e dimë ku perëndon dielli,

Nuk e dimë ku çelet sythi i dritës.

Kur triremat jonike për t’u dredhuar stuhive,

Poseidonit i luteshin të fashiste dallgët,

Ai i ndihte sa shfaqej tempulli i Afërditës

Te gjiri i Onhezmit, ku ndizeshin flakët.

Është vonë. Barkat lëkunden nën hijet e rënda,

ku pesha e pallateve asfikson limanin.

Ende zien Posidoni përbrenda,

si Rrugët e Bardha  kur fryn maestrali[1].

---