Adem Zaplluzha: Diku te një baladë (4)

Adem Zaplluzha

 

KËTO FLUTURA TË METALTA

 

Si një ëndërr me plotë makthe

Na vijnë ca zogj

Me tërë dhembjen e ditës

Nata fluturon mbi çerdhe korbash

Dhe s’ndalet dot

Në këto plagë që  kullojnë trishtim

 

Mbi syprinën e ajrit disa flutura të metalta

Vjellin zjarr të gjelbër

Në shuplakat e erës

Zogjtë i harruan mëgojëzat e mjegullave

Nga maja malesh zbresin

Këlthitjet e vdekjeve të shpendëve

 

Sonte s’ndalen as rrufet prej plumbave

S’ndalen vetëtimat

Një re e helmuar

Si shakullina e zezë

Po i mbytë kumritë në terik

 

Këto gazra të helmuara

Me kundërmim hudhrash

Po i përpinë duart e vrara të ditës

E zogjtë vdesin nëpër avlli

Si merimangat e dashuruara

Prishtinë, 12 tetor 2012

 

 

KATAKLIZMA

 

Kur i hapëm portat

Gjarpinjtë e zinj veç ishin brenda

Një copë mjegulle rrinte mbi avlli

Si një pashnik në trupin e kufomës

 

Një vajë i zi sy fytyra e tmerrit

Qëndronte  mbi një degë të thatë

Dhe i përqeshte zogjtë

Që iknin si të trullosur nëpër hambarë

 

Shiu me shakullinë të gjelbër

Ia lëpinë buzët e ndryshkura të agimit

Korbat një kohë të gjatë s’e ndalën fluturimin

Iku çdo gjallesë çka mund të ikte

 

Ky zjarr prej bombe lëpin ajrin e tymosur

Dy buzë të ndryshkura qielli

Rrinë hapur në këtë kataklizëm

Dhe i përpinë fluturat e metalta

 

 

ETJA

 

Në rrënjët e kaktusit

Dy palë buzë të mishtë dridhen

Era mbuluar me pluhur të përhimë

Shikon flakën e verdhë

 

Dita e përflakur si asnjëherë më parë

Me vështirësi i njom petalet e luleve

Një zog për ta shuar etjen kamotshme

Shtrydh një grusht re në bebëza pa lot

 

Dielli i përskuqur qan

Qajnë edhe lisat nëpër katakombe

Vetëm hiri i vdekur kalon tej trotuareve

Me një veladon  prej trishtimi

 

 

ERA

 

Nga një trastë e shqyer

Si prej legjendave

Doli Pandora

 

I hapi portat e urrejtjes

Hynë gjarpinjtë nëpër dej

Dhe dy lugetër i ndoqën kalorësit

 

Një shakullinë prej shpirtrave

Doli si nga baladat

Dhe vrapoi korridoreve të errëta

 

Dritës së gjelbër

I rranë në tokë që të dy sytë

Sterra u ngjiz me humbëtirën

 

 

ZJARRI

 

Përpiu çdo gjallesë

Çka mund të përpihej

Gurtë u bënë hi

E hiri i frynte zjarrit

 

U dogjën flokët e erës

Shakullina villte prush të gjelbër

Një frymë e keqe nuk ndalej

As në kujtesën e djallit

 

Dielli kishte mbetur lakuriq

Asnjë lloj këmishe s’kishte më  hëna

Kallej dite e pjekur në hedh

Piqeshin eshtra skeletesh në diell

 

 

KALORËSI

 

Vrapuan nëpër erë

Etja

hiri dhe zjarri

 

Vrapuan nëpër kujtesën e galopit kuajt

Kur u ndalën të pinë ujë

I dëgjuan zërat e nëntokës

 

Dhe dolën në dritën inkandeshente

Me flamuj eshtrash

Kalorësit e mi të bardhë

 

 

PLUHURI

 

Nuk më kujtohet tani

Se si ka qenë ky pluhur

I bardh ose i hirtë

 

Një diell i portokalltë

Fle mbi tjegulla

Kjo gjuhë e gjelbër gjarpri

Si flaka po i lëpinë çatitë

 

Ajri në metastazë

Ka filluar të çmendet nga dhembjet

E pashërueshme

 

Dita si e shembur nga koka

Shikon në një pikë të çuditshëm

Dhe i numëron

Këputjet e meteorëve

 

Një kërrabë gjysmë e djegur

Përpëlitet

Si një kërthi i lindur para kohe

 

Drita kërkon shpëtim nga yjet

Që pikojnë

Si dardhat e kalbura

Kjo kohë e pluhurit të zi

si ajo

E kalorësve të apokalipsit

 

 

HIRI

 

Dolën nga brendia e tokës

Dhe hynë në thellësinë e saj

Të katër kalorësit e çmendur

galopuan

Në polet e kundërta të hemisferës

 

Galoponte era

Shtjella

Mjegullat

Një shkrirje e paparë e kafkës

Ngjizej me trurin e erës

 

Bien yjet si kërpudhat e kalbura

Pemët e vdekur i shtinë në rruzare

Eshtrat e thyer dhe ato

Që sapo kanë filluar të digjen

 

Nga toka në dhe

Dhe nga flaka në zjarr

Një udhëtim i çuditshëm

Atje te portat na pret befasia