Flet shkrimtari Dritëro Agolli

“Poezia dhe zëri i shkrimtarit na shoqëron gjithë jetën”

Flet shkrimtari Dritëro Agolli, një nga më të njohurit në magnetofonin e nxënësve të shkollës “Asim Vokshi”

 Në “Nderim të shkrimtarëve”, gjimnazistët vijojnë të mbledhin zërat e emrave të njohur të letërsisë shqiptare. Kësaj radhe grupi i madh i nxënësve të shkollës së mesme të gjuhëve të huaja në Tiranë; Fiona Kopali, Klaudia Hasanllari, Patrisa Çaçi, Viola Shaba, Dhurata Nurçe, P. Llanaj, Besi Bajrami, Jurgen Hoxha, Xhesika Hoxha dhe Erilda Kurti kanë biseduar me të mirënjohurin Dritëro Agolli dhe kanë biseduar me të për orë të tëra rreth letërsisë.

Ju kërkojmë ndjesë juve dhe zonjës Sadie, që po ju marrim kohën tuaj…

Përkundrazi, dhe faleminderit që erdhët në shtëpinë time! Është gëzim për shkrimtarin dhe për gjithë shoqërinë që letërsinë e duan dhe e lexojnë, sidomos adoleshentët e të rinjtë – mosha juaj. Thuhet, se i pengon kompjuteri e televizori, por ju tregoni se jeni të zotët ta bëni edhe njërën, edhe tjetrën. Dua të them, se “teknologjia” e letërsisë është gjithmonë moderne dhe nuk vjetrohet kurrë.

Ne kemi ardhur për “Albumin” tonë, për zërin dhe fjalën e shkrimtarit...

E kam dëgjuar, dhe e keni punë të bukur këtë të “Albumit” tuaj. Ju lexoni, por edhe mblidhni zërin dhe fjalën e poetëve dhe shkrimtarëve. Te ne, por dhe në gjithë botën kështu ndodh. Poezia dhe letërsia lexohet e dëgjohet: nga librat, nga këngët, nga recitimet, nga spektaklet. Kështu ka ndodhur e ndodh me njeriun. Ai lind me poezinë te koka e djepit a krevatit; me poezinë e me librat rritet, po edhe me poezinë vdes. Pse them kështu? A nuk i këndon ninulla nëna fëmijës së vockël në djep a në krevat? Ninulla është ajka e poezisë, apo-jo? Libra lexon e filma shikon njeriu tërë jetën. Në shkollë, doemos, sepse e ka edhe detyrë, por edhe kur del në punë, nuk e lë librin nga dora. Edhe me pushime, kur është në plazh a në mal, njeriu e merr një libër me vete. Po kur vdes, a nuk e qajnë? Edhe e qara, poezi është, apo jo? Ju i keni mësuar në shkollë ç‘janë vajet apo elegjitë. Ato kanë fjalë, tekste, poezi të mrekullueshme që tregojnë hidhërimin dhe dashurinë për atë që ikën nga kjo botë. E qara e emocionon dhe e trondit shumë njeriun, sepse ato fjalë dalin nga shpirti. Mbajnë dhe fjalime për të vdekurin, po nuk qan e nuk dënesë njeriu nga fjalimi, sepse fjalimi nuk është poezi. Vaji, e qara është poezi...

Ne, zoti Dritëro, po shkojmë në shumë shtëpi shkrimtarësh...

Unë them, se e keni punë të bukur edhe këtë, që shkoni dhe i takoni shkrimtarët në shtëpitë e tyre, apo në lokale dhe bisedoni me ta. Dikur, ka qenë muaji tetor ai, kur shkrimtarët ftoheshin nëpër shkolla, fabrika e institucione, dhe bisedonin me lexuesit. Ju e dini që tetori është muaji i vdekjes së Naim Frashërit, poetit tonë kombëtar, prandaj dhe tetori quhej muaji i letërsisë dhe i arteve. Pra, në qoftë se dikur shkonim ne shkrimtarët te  lexuesit dhe i takonim e bisedonim me ta, jeni ju, tani, lexuesit e rinj që duke shkuar nga katër apo pesë vetë për të takuar shkrimtarët në shtëpitë e tyre apo në lokale, po krijoni një traditë të re. Kjo gjë e bukur, siç thashë, ka edhe shumë anë të mira. Dikush nga ju tha, se në jetën e tij, nuk kishte takuar kurrë ndonjëherë nga afër ndonjë shkrimtar. Duket, sikur shkrimtarët janë diku, sipër në qiell apo maleve me dëborë, apo sikur jetojnë në Antarktidë a Himalajë, dhe nuk janë njerëz si unë e si ju, që jetojnë në një apartament a pallat. Domethënë, duken si perëndi, apo –jo! Prandaj, e mira e parë e punës tuaj, mendoj unë është, se e zhvishni poetin a shkrimtarin nga një vello mistike, misteri. Sepse, duke e menduar kështu, jo njeri po Perëndi, ti nuk arrin të besosh se mund të bëhesh si ata. Kurse, e kundërta, kur e shikon si njeri, si ti e si unë, me të mirat, por dhe me huqet e veta, ti atëherë e beson, dhe mjaft që të punosh dhe bëhesh edhe më i zoti. Po qe njeri, do të kesh edhe huqe, apo jo?! Ja, nuk është huq edhe ky duhani që po pi unë dhe nuk e lë dot? Huq është, si droga që, për fat të keq, e pinë shumë të rinj. Misteri, largësia dhe sjellja e ftohtë, të ngjallin edhe frikë. Mirëpo, unë them se frika, domethënë ta shohësh me frikë dhe me druajtje shkrimtarin, ka rrezik që të kesh frikë edhe nga letërsia. Dua të them që duke e njohur dhe dashur më shumë shkrimtarin, ju do ta doni më shumë edhe letërsinë dhe do të lexoni më shumë letërsi.

Kohët e fundit, në gazeta ka lindur një debat, nëse në gjimnaze, lënda e letërsisë duhet të jepet bashkë me gjuhën shqipe, apo secila veç e veç? A mund të na jepni mendimin tuaj?

Kam lexuar kalimthi ndonjë artikull nga ky diskutim. Doemos, gjuha është goja e letërsisë; njihen lidhjet dhe raportet mes tyre, dhe nuk më duket ndonjë çudi që ekzistojnë mendime të ndryshme. Por, unë them se ndoshta është më mirë që trajtimi i këtyre raporteve të vështira mund të bëhet më mirë në Degën e Letërsisë të Fakultetit për studentët dhe në kurse speciale. Kurse për gjimnazistët, them se është më mirë, që lënda e gjuhës dhe e letërsisë të jepen veç e veç. Kjo, sepse, mendoj unë, letërsia në gjimnaze ka qëllime e funksione më të përgjithshme e që lidhen më tepër me edukimin e shijeve, me formimin e përgjithshëm qytetar dhe me kulturën e njerëzve.

A mund të na tregoni, për adoleshencën dhe rininë tuaj? Kur e keni filluar poezinë e letërsinë, dhe a keni pasur vështirësi?

Poezinë, ti nuk e di kur të vjen dhe nuk e di kur të lë. Poezia nuk ka moshë. Poezia them unë, të vjen në buzë qëkur je fëmijë dhe ti e mendon apo e belbëzon. Është tjetër gjë kur ti boton për herë të parë e për herë të fundit. Hedhja në letër dhe botimi kanë datë, ardhja e poezisë nuk ka datë. Vjershën e parë unë e kam bërë kur isha në shkollën unike, dhe mësuesja ime e parë e letërsisë është Virgjini Pepo. Ajo është 93 apo 94 vjeçe dhe jeton akoma. Kur mbushi 90 vjeç, ajo më mori në telefon. Për fat të keq, unë nuk e dija. Virgjinia ishte mësuese e mrekullueshme, edhe njeri i shkëlqyer. Ajo na inkurajonte të lexonim sa më shumë dhe të shkruanim. Ajo ma lexoi vjershën e parë, u gëzua shumë dhe më tha: “Po, kjo poezi mund të botohet”. Atëherë, unë e dërgova në gazetën “Rinia” dhe vjersha u botua. Poezia ishte për hekurudhën e parë që u ndërtua. Është gjë e madhe hekurudha. Ju e dini: rruga është qytetërim. U gëzova kur pashë në gazetë emrin tim. Mbaj mend, që edhe im atë u gëzua shumë. Ai, jo vetëm u gëzua, por edhe krenohej. E grisi vjershën nga gazeta, e vuri në kutinë e duhanit dhe ua tregonte shokëve. Më vonë, pastaj, botova në gazetë edhe vjersha të tjera: për dashurinë, për partizanët.

Në gjimnazin “Asim Zeneli” të Gjirokastrës kur shkova, pastaj, kishte një “rreth letrar”, siç quhej atëherë, të organizuar shumë mirë. Kryetar të “rrethit letrar” kishim profesor Vehbi Balën. Ai nuk e quante “rreth letrar”, por “Akademia letrare”, rrethin tonë. Ne kishim profesorë shumë të zotë dhe kishin mbaruar jashtë shtetit. Fejzi Dika, për shembull, poet i njohur i viteve ’30, kishte studiuar në Francë. Edhe profesori i matematikës, Gaqo Harrilla, po në Francë kishte studiuar. Vehbi Bala, poeti dhe studiuesi i njohur i letërsisë, po ashtu, jashtë shtetit kishte mbaruar, në Rumani. Ata ishin jo vetëm të aftë shumë, por edhe të rreptë. Me autoritet, me hije, si i thonë dhe nuk bëhej shaka me ta. Duhej të mësoje, që të merrje klasën. Klasën duhej ta merrje në dërrasë të zezë. Ta merrje ti dhe jo babai apo mamaja me ndonjë gjë nën dorë. Unë them, se roli dhe autoriteti i mësuesit në shkollë është i jashtëzakonshëm për fatet e një kombi, dhe shteti e ka detyrë që, me të gjitha mënyrat të ngrejë autoritetin e mësuesit. Kam dëgjuar që vitet e fundit, gjithmonë e më pak studentë shkojnë në degët e mësuesisë. Kam dëgjuar, edhe se shumë mësues e kanë braktisur profesionin e tyre për t’u marrë me tregti. Ndofta, kanë të drejtë, por kjo është turp për shtetin që nuk u jep rroga dinjitoze, që edhe ata të jenë dinjitozë: të jetojnë normalisht, por edhe të rrisin normalisht fëmijët, e të mund të blejnë librat që u duhen. Përfytyrohet dot mësuesi që nuk blen dot e nuk lexon libra? Kurrë!

Ne shqiptarët, jemi një popull arsimdashës dhe kemi një traditë të mrekullueshme të respektit dhe nderimit të mësuesit. Pyesni prindërit e gjyshërit tuaj dhe ata do t’u thonë se, dikur në qytet, në krahinë e në fshat, mësuesi, hoxha e prifti kanë qenë njerëzit më të rëndësishëm, më të respektuarit dhe më të diturit. Ndoshta, ju nuk e dini, por edhe fjala “hoxhë”, mësues do të thotë. Shumica, në mos të gjithë njerëzit më të shquar të botës, nga mësuesit kanë dalë.

Cili është mendimi juaj për marrëdhëniet mësues-nxënës apo student? Profesori ynë i letërsisë, Arshin Xhezo, na ka treguar, për ju...

Arshinin e kam mik të vjetër...(Zonja Sadie- Ka bërë shumë mungesa Arshini...)

Ashtu?! Por, te ne, ai vdes për mungesat. I vë të gjitha...

Me Xhevahir Spahiun, Spiro Deden, Arshinin, Ludmilla Xhabinë e të tjerë, që janë brezi më i ri i gazetarëve, u bëmë edhe miq, edhe kolegë në gazetë, se punuam bashkë. Vemi e vijmë te shtëpitë e njëri-tjetrit, dhe derën e kanë të hapur... Marrëdhëniet me nxënësit e studentët, unë them, se duhet të ishin njerëzore, se të dyja palët, një qëllim kanë. Si të jenë ndryshe?! Siç u thashë, duhet të afroheni e të njiheni me shkrimtarët, ashtu edhe me mësuesin e profesorin, se ndryshe, e shikon si perëndi në qiell, e krijohet frikë e ftohtësi. Kurse, e kundërta duhet të ndodhë: të krijohen marrëdhënie miqësore. Po e respektove dhe e deshe më shumë mësuesin, do ta duash më shumë dhe lëndën e tij.

Në gjimnazin e Gjirokastrës, ne kishim marrëdhënie shumë të lirshme e njerëzore me mësuesit tanë. Ju, mund të çuditeni, por ne bënim edhe humor me disa nga ata, kur vinim re ndonjë të metë a problem. Kishim një “orë gazmore”, siç e quanin atëherë, dhe atje bëhej humor, skeçe, recitoheshin poezi e plot gjëra. Program shumë i bukur. Doemos, nuk kishim as magnetofonë që t’i regjistronim zërat tanë, as mikrofona. Ishin thjesht, ca altoparlantë lëvizës që vihen te goja dhe transmetonin zërin në ambientet e shkollës në kohën e lirë, apo të konviktit.

Në shumicën e rasteve, ne, doemos, në këtë emision gazmor letrar, bënim humor e vinim në lojë ata nxënës që nuk mësonin mirë e bënin mungesa, por edhe ndonjë mësues, siç thashë. Për shembull, një herë, bëmë humor me një mësuesin tonë të fizikës i cili, kur vajti te berberi, te Qafa e Pazarit, siç quhet, i ndodhi diçka për të qeshur. U ul profesori për t’u rrojtur, dhe berberi e rrojti. Por, në fund, pasi berberi i tha: “Me shëndet, profesor!”, profesori vazhdonte të rrinte në karrigen e berberit.

-Më fal, se më kishte zënë pak gjumi, - i tha profesori berberit.

Në një emision tjetër, imituam profesorin e zoologjisë, në orën kur ai provoi të bënte operacion macen, për të na treguar ku është e si është zemra e maces. Mirëpo, sa ia nguli pak thikën, macja, i shpëtoi nga duart, dhe ashtu e përgjakur nga profesori, u vërtit nëpër shkollë e nëpër lagje, deri sa ngordhi e dha shpirt e shkreta. Gaqo Veshi ishte i fortë në këto gjëra.

Në “orën gazmore” u imitua një ditë edhe profesori i historisë. Ai, kur shpjegonte, kishte zakon t’i mbante duart te banka e parë, ku rrinte Gaqo Veshi. Mirëpo, Gaqua, si Gaqua. Në vend që të dëgjonte mësimin, i trazonte profesorit qimet e dorës.

-Gaqo, mos m’i trazo qimet! -i thoshte profesori dhe vazhdonte shpjegimin. ...Koha dhe mosha e gjimnazit është kohë dhe moshë e artë dhe letërsia është lënda më e bukur. Të gjitha lëndët janë të bukura, po, doemos, unë letërsinë do të lëvdoj...

Ju ndihmonte shkolla dhe mësuesit për të botuar libra apo në gazeta?

-Jo, shkolla apo mësuesit nuk mund të ndihmonin me para për të botuar vjersha, tregime në gazetë apo libra. As mund ta bënte e ta bëjë sot një gjë të tillë, se ka një buxhet vetëm sa për hallet e shkollës. Unë ju kujtova punën plot pasion të mësuesve tanë të zotë dhe të kulturuar. Ata, të frymëzonin të bëheshe edhe ti i zoti dhe i kulturuar. Me punën tënde dhe me ndihmën e tyre, t’i mund të dilje nga fëmijëria e të maturoheshe, të dilje nga provincializmi dhe të bëheshe qytetar i metropolit, qendrës, edhe pa qenë banor i Tiranës, metropolit të Shqipërisë. Ne mund të shkruanim dhe shkruanim boll atëherë. Po, a ishte niveli i tyre për t’u botuar në gazetat e Tiranës, të metropolit? Çdo metropol ka standarde, dhe standarde të larta, standarde metropoli. Po ne, a kishim nivel dhe standarde metropoli apo qendre? Këtu ndihmon mësuesi dhe profesori i letërsisë. Pikërisht, këtë bënin mësuesit tanë, si Vehbi Bala me “rrethin letrar” apo Fejzi Dika, që e dinte mirë se në çfarë niveli duhej vjersha e proza që ta botonte Tirana, metropoli. Gjimnazi ynë i Gjirokastrës kishte shumë nga ata që botonin. Ishte Ismail Kadareja, Gaqo Veshi, Bekim Harxhi, Rushit Bezhani, që më vonë shkoi në Poloni të studionte për fizikë. E la letërsinë, për fat të keq. Ishte i talentuar. Por, sidomos, Ismail Kadareja. Isamili, që kur ishte nxënës në klasë të katërt, në maturë, botoi libër. Gazetarët dhe redaktorët e gazetave si “Rinia”, “Letrari i ri” apo të tjerat, kishin një metodë, kulturë dhe organizim të tillë të punës së tyre që të inkurajonin cilësinë, standardin e tyre. Si? Të mos botonim poezi apo tregime me nivel të dobët. Ndonjëherë ata, qëllimisht botonin në gazetë edhe ndonjë poezi të dobët, apo që atyre nuk u pëlqente, për të të thënë ty dhe lexuesit: “Kështu, si kjo poezi apo ky tregim, nuk duhet shkruar”. Këtë ia punuan edhe Gaqo Veshit, shokut tim të klasës. Gaqua shkruante më shumë tregime humoristike, jo vjersha. Por, iu tek të bënte një vjershë dhe e bëri. E dërgoi te gazeta “Letrari i ri” në Tiranë, dhe i erdhi përgjigjja e botuar po te “Letrari i ri”: “Kjo vjershë nuk bën. Është mirë të mos vazhdoni më me vjersha”. I botuan vetëm nja 3-4 strofa, por ato i analizonin e kritikonin për të dalë në përfundimin, se kështu nuk duhet shkruar. Mirëpo, Gaqua ishte qerrata i madh. “Deshën s’deshën, thoshte, me mburrje, ma botuan vjershën. Pavarësisht ç‘thonë ata në qendër, vjersha ime është e bukur. Le ta shikojnë njerëzit e të thonë”. Këtë histori e tregova për të thënë, se, aty ku punohet me përgjegjësi e pasion, gjenden forma e mënyra për të nxitur krijuesit e rinj dhe cilësinë. Kishin profesionalizëm të lartë shumë gazetarë në atë kohë. Profesionisti është profesionist në çdo kohë.

Si ishin kushtet në gjimnazin tuaj?

Nuk mund të prisje kushte ideale në gjimnaz, në kohën që e fillova unë; menjëherë pas Luftës, më 1947-n. Gjatë katër-pesë vjetëve luftë, u mbyllën shkollat në krahinat ku lufta ishte më intensive. Nuk them në Tiranë, në Shkodër e në disa qytete kryesore. Unë i kam humbur katër vjet nga shkaku i luftës, kështu që kur vajta në gjimnaz, unë isha djalë i rritur, 17 vjeç. Të tjerët ishin 18 vjeç e lart. Veçanërisht, ne konviktorët e liceut të Gjirokastrës e kishim më shumë vështirë se ishte ftohtë. Është i hidhur dimri i Gjirokastrës dhe konvikti ishte një shtëpi gjirokastrite dhe jo ndërtesë e posaçme për konvikt. Një vit bëri dimër i egër shumë e me ngricë dhe ne, katër vetë në një dhomë nuk kishim dru të ngroheshim. Desh vdiqëm nga të ftohtët dhe vendosëm të digjnim në zjarrin e oxhakut një nga krevatet tona. Hodhëm short, kujt t’i binte. I ra njërit shorti i keq, ai la krevatin, ne e shqyem dhe e hodhëm në zjarr, në oxhak. E dogjëm një krevat atë natë dhe u ngrohëm. Mbetën tre krevate. Erdhi shërbyesja në mëngjes, po nuk e vuri re. Natën e dytë, shorti i ra Gaqo Veshit. E dogjëm dhe krevatin e Gaqos dhe e hodhëm edhe një natë, po kur mbetën vetëm dy krevate, shërbyesja vuri duart në kokë. Ajo pa hirin në oxhak, e kuptoi ç‘kishte ndodhur, dhe me vrap te drejtori. Ne na nxorën para gjithë konviktorëve duke na thirrur: “Sabotatorë”! “Sabotatorë!”. Mirëpo, fati ynë, ai drejtori i shkollës, nuk qëlloi as si kujdestari, as si ai drejtori i shkollës te filmi i Anagnostit, “Lulëkuqet mbi mure”. Drejtori ynë, që ishte dhe gjahtar, qëlloi burrë i mirë, nuk na përjashtoi dhe na fali duke u thënë atyre të tjerëve: “E mo, t’i falim se kanë ngrirë nga të ftohtit”. Edhe ushqimi, për faqe të zezë ishte. Ne, që nuk vumë mend nga djegia e krevateve, u ngritëm një ditë kundër preshëve, domethënë kundër gjellës me presh që na bënin pesë herë në javë në mensën e konviktit. Na erdhi në majë të hundës nga preshtë dhe, një ditë, sapo u ulëm në tavolinë-tavolinë e madhe për 16 vetë, u ngritëm të gjithë në këmbë dhe zumë të thërrisnim me të madhe: “S’duam presh! S’duam presh! S’duam presh!” U tund mensa dhe vrap erdhi kujdestari. -Ç’bëni kështu, more të çmendur?! -thirri. -Demonstratë po bëni ju? Kryengritje është kjo? -Jo, Imzot, revolucion! -ia priti Gaqua, duke perifrazuar një nga personazhet e Revolucionit Francez. Me sy të shqyer nga ç‘i panë sytë, kujdestari vrapoi te  drejtori që, sa hap e mbyll sytë, u gjend në mensë. Dhe ishte drejtor tjetër ky, se ai i pari kishte vdekur. -Ç’bëni, mor maskarenj! - thirri. –Po, a e dini ju, more, se këta presh janë vaditur me gjakun e dëshmorëve?!... Ne, edhe të nxehur e të uritur ishim, po edhe u habitëm me fjalët e drejtorit. -Pse, dëshmorët për presh ranë? -i thamë dhe vazhduam me thirrjet tona, gjersa erdhën nga lart, ata të pushtetit në Gjirokastër, që na dhanë të drejtë ne dhe e hoqën drejtorin. Ky drejtori i dytë ishte tamam si ai i filmit të Anagnostit; dhe, si te filmi, edhe këtë e hoqën...

Me gjithë këto vështirësi e pengesa në diktaturë, si keni arritur, zoti Dritëro, të shkruani aq shumë libra me poezi dhe romane të bukura?

Në këtë rast, edhe ju në pyetjen tuaj, edhe unë në përgjigjen time, duhet të jemi gjithmonë të ndershëm, seriozë e të saktë.

Doemos, liria është liri, dhe liria e ushqen edhe poezinë e letërsinë. Por, po ju them se, -dhe nuk jam unë i pari që e them, -lulja lind edhe në shkëmb. Dua të them, se talenti dhe poezia e letërsia e vërtetë është bërë e bëhet në çdo sistem e regjim.

Kujtoni poetët e shkrimtarët më të mëdhenj që njeh bota e njerëzimi. Në diktatura kanë jetuar e shkruar. Kanë qenë perandori, apo mbretëri, njëlloj është. Kështu ka ndodhur me Dante Aligerin, kështu me Shekspirin apo me Dostojevskin që e dënuan me tetë vjet burg në Siberi, por edhe atje shkroi kryevepra Dostojevski. Pastaj, ju me siguri e dini, që shkrimtarë mediokër dhe libra mediokër, ka edhe në vendet me demokraci të zhvilluara. Letërsia dhe arti, dihet, ndjekin ca rrugë e ca shtigje të tjera për t’u furnizuar me lirinë që u duhet.

-Mua më pëlqejnë shumë poezitë tuaja, por veçanërisht ajo me titull “Gjyshi i rrahur”, që ia kushtoni mbesës suaj, Anës. E mbaj mend përmendësh atë poezi: Ana e vockël më prishi a më grisi diçka/Dhe unë i hoqa shpejt një shuplakë... /Ana e vockël ishte e rrahur vetëm një çast/Unë isha i rrahur vërtet tërë ditën/. Zoti Dritëro, e kemi mësuar se kjo poezi është për të gjithë gjyshërit e për të gjitha Anat, po Ana juaj ku është tani?

Faleminderit që më pyesni për mbesën! Ana është 18 vjeç tani dhe po hyn te 19-ta. Ka shkuar në Paris. Studion për Ekonomi-Financë. E kishte ca vështirë semestrin e parë, por dha provimet dhe doli mirë.

Mund ta dimë, ç‘po shkruani dhe ç‘libra keni ndërmend të botoni?

(Zonja Sadie: Dritëroi vazhdon të shkruajë poezi, por më shumë merak ka për biografinë e tij, librin për jetën e tij.)

-Atë libër ia kushtoj gruas sime.

Mund të na tregoni ndonjë poezi të pabotuar?

Faleminderit, edhe për humorin tuaj. Dhe, meqë jeni të rinj, po ju lexoj një poezi të pabotuar, që ka titull: “Për dashurinë”:

Dashuria fillimisht është e turbullt/Dashuron, po cilin, aspak s’është e qartë/Dhe agimi kur vjen është i mugët/Sendet s’kanë as formë e as trajtë/Dita zbret, dhe gjërat dalin të plota/Forma, trajta, konture e vija/Dalëngadalë e tillë vjen bota,

Ja, fytyrën, kështu e zbulon dashuria!

Ju falënderojmë shumë dhe ju jemi shumë mirënjohës që na pritët dhe na dhatë këtë kënaqësi.

-Ju falënderoj unë, që na erdhët për vizitë në shtëpi!

(Zonja Sadie - Faleminderit, se edhe neve na thyet monotoninë e ditës.)