Kulturë
Albana Mëlyshi Lifschin: E marta e dymbëdhjetë
E enjte, 28.06.2012, 06:14 PM
E marta e
dymbëdhjetë
-Ne flasim për faljen-
Perktheu nga origjinali : Albana Mëlyshi Lifschin
“Fal
veten, para se të vdesësh, dhe pastaj fal edhe të tjerët.”
Kishin
kaluar vetëm pak ditë pas intervistës në programin “Nightline”. Qielli ishte i
errët dhe binte shi. Mori ishte mbështjellë me batanije. Unë qëndroja ulur pranë
karriges së tij, duke ia mbajtur në duar shputat e këmbëve. Gishtërinjtë ishin
të spërdredhur dhe me kallo, thonjtë të verdhë. E shtrydha tubetin në pëllëmbën
e dorës dhe fillova t’i bëja masazh te kyçet. Kisha parë se si e kishin bërë këtë
punë më parë të tjerët, sot e mora unë përsipër. Sëmundja e kishte dobësuar aq
shumë Morin, sa nuk ishte në gjendje të lëvizte as majat e gishtërinjve, e
megjithatë ai ndiente dhembje dhe masazhi e ndihmonte të qetësohej. Gjithashtu,
sigurisht, Morit i pëlqente ndjesia e prekjes. Atë çast unë isha gati të bëja çdo
gjë për ta kënaqur.
- Miç, - tha
ai duke u kthyer tek tema e faljes, - nuk ka kuptim të mbash inat ose të tregosh
kokëfortësi. Këto gjëra… janë nga ato për të cilat jam penduar në jetë: krenaria
e tepruar, vetëpëlqimi. Ai psherëtiu: - Pse i bëjmë disa gjëra të tilla?!
Rëndësia
e faljes ishte pikërisht tema për të cilën isha i interesuar. Nëpër filma kisha
parë se si i pari i familjes, në shtratin e vdekjes, kishte thirrur pranë të birin
“plëngprishës” për të bërë paqe me të. Pyesja veten nëse Mori kishte ndonjë merak
të tillë, nëse, para se të vdiste, ndiente nevojën për t’i thënë dikujt: “Më fal!”
- E
shikon atë skulpturë?
Ai vështroi
nga një skulpturë e vendosur mbi një raft në murin e studios së tij. E derdhur
në bronz, paraqitte portretin e një burri rreth të dyzetave. Ishte me kravatë dhe
një tufë flokësh i binte mbi ballë.
- Ai jam unë,
- tha Mori. - Një miku im e punoi atë skulpturë ndoshta 30 vjet të shkuar. Quhej
Norman. Ne kalonim shumë kohë bashkë, shkonim për të bërë not. Udhëtonim bashkë
për të shkuar në Nju Jork. Një herë, ai më ftoi në shtëpinë e tij, në Kembrixh,
dhe aty e punoi bustin tim. I mori javë të tëra për ta përfunduar. Por donte ta
nxirrte të përsosur. Ndërkohë unë studioja fytyrën e skulpturës. Ishte një
ndjenjë e çuditshme të shikoje Morin ashtu, tripërmasor, aq të ri, aq të shëndetshëm,
duke na “vështruar” teksa bisedonim, dhe mendova që miku i tij kishte ditur t’i
jepte shpirt skulpturës.
- Ja tek
vjen edhe pjesa e hidhur e kësaj historie, - tha Mori. - Normani dhe gruaja e
tij shkuan të banojnë në Çikago. Pak më vonë, gruaja ime, Sharlota, bëri një operacion
të rëndë. Normani dhe e shoqja nuk u bënë të gjallë fare. Unë e dija që ata e
kishin marrë vesh për operacionin. Sharlota dhe unë u lënduam shumë që ata nuk
na morën as në telefon për të pyetur se si ishte gruaja ime. Kështu, ne i premë
marrëdhëniet me ta. Me kalimin e viteve, pata rast të takohesha me Normanin
disa herë dhe ai u përpoq të pajtohej, por unë nuk pranova. Nuk isha i kënaqur
nga justifikimet e tij. Ruaja krenarinë time. I ktheva kurrizin. -Zëri iu shua.
- Miç, pak vjet më parë, shoku im vdiq nga kanceri. U dëshpërova shumë. Më erdhi
shumë keq, se nuk arrita ta shihja qoftë edhe një herë, para se të vdiste, e t’i
thosha që e kisha falur. Më dhemb kaq shumë.
Ai po
qante. Ishte një e qarë e ngadaltë, në heshtje. Lotët i rrodhën poshtë faqeve
dhe i zbritën deri te buzët.
- Më vjen
keq, - thashë.
- Lotët
janë okej, - pëshpëriti ai. Vazhdoja t’u bëja masazh gishtërinjve të pajetë. Ai
qau edhe për pak i zhytur në kujtime. - Nuk duhet të falim vetëm të tjerët, por
kemi nevojë të falim edhe veten tonë.
- Veten
tonë?
- Po, për
të gjitha gjërat që nuk kemi mundur t’i bëjmë. Nuk mund të mbetesh rob i
keqardhjes: pse s’e bëra këtë ose atë. Kur arrin në këtë ditë që jam unë, s’ka
më kuptim. Unë gjithnjë uroja që të kisha bërë më shumë, të kisha shkruar më shumë
libra… Isha mësuar ta qortoja veten keq. Tani e shoh që asgjë e mirë nuk vjen
nga kjo. Bëj paqe. Ke nevojë të bësh paqe me veten tënde dhe me këdo rreth teje.
U përkula
dhe ia fshiva lotët me një shami letre. Mori hapi dhe mbylli sytë, frymëmarrja
i ndihej si një gërhitje e lehtë.
- Fal
veten tënde, fal të tjerët. Mos prit, Miç. Jo kushdo e ka këtë kohë që kam unë.
Jo kushdo është kaq me fat.
E hodha
shaminë e letrës në koshin e plehrave dhe u ktheva përsëri te masazhi.
- Me fat?!
Shtypa
gishtin e madh mbi mishin e tij, por ai as që ndjeu gjë.
- Trysnia
e të kundërtave, Miç. Të kujtohet? Gjërat tërheqin në drejtime të kundërta.
- Më kujtohet.
- Unë vajtoj
ditët e mia të fundit, por i gëzohem shansit që m’u dha për t’i bërë gjërat si
duhet. -
Qëndruam
për njëfarë kohe në heshtje, ndërsa shiu trokiste në dritare. Lulja hibiskas në
parvaz, pas kokës së tij, ende mbahej, e vogël, por e fortë.
- Miç, - pëshpëriti
Mori
- Hë… hë?
- Unë fërkoja gishtërinjtë e tij të mpirë.
- Vështromë.
- Ngrita sytë dhe hasa në një vështrim të thellë, të përqendruar. - Unë nuk e
di pse u ktheve tek unë, por dua të të them këtë. - Ai heshti dhe zëri gati iu
shua. - Nëse do të kisha një djalë tjetër, do të doja që ai të ishe ti.
Unë ula
sytë duke shtypur me gishtërinjtë e mi mishin pa jetë. Për një çast pata frikë se,
duke pranuar fjalët e tij, do të tradhtoja familjen time. Por, kur ngrita sytë,
pashë Morin duke buzëqeshur përmes lotëve dhe e kuptova që në çaste të tilla s’bëhej
fjalë për tradhti. E gjitha ç’i trembesha, ishte të thënët “Lamtumirë.”
Perktheu
nga origjinali Albana Mëlyshi Lifschin
(fragmenti eshte shkeputur nga libri bestseller 'Tuesdays with Morrie"(Te martat me Morin) i autorit te njohur amerikan Mitch Albom. libri i perkthyer eshte botuar nga OMSCA 2010)