Kulturë
Sabit Rrustemi: Zjarrmi e kthjelltë - Po shumë më paske braktisur
E enjte, 23.02.2012, 08:55 PM
Sabit RRUSTEMI
ZJARRMI E KTHJELLTË
Zbrazja e të pathënave
P o s h u m ë m ë p a s k e b r a k t i s u r
AI FRON I BOSHATISUR
Është gëlltitur heshtas
Prushi i mbetur
Pamja e përhitur
Prej erëra kujtimesh
Sillet rrotull
Zjarri nuk ndezet më
Me një të shkrepur
Buzëve të etura
Mungesa e puthjeve
Avullohet
Ai fron i boshatisur zemrash
Ai oxhak shtëpie
Vetullave të mia
Nxihet prej zjarrmie
Rruga e kthimit
Pambarim
Zgjatet stinëve
Froni
I vetëm pret
Heshtjen kush i a vret
(31 dhjetor 2010)
(V)ETJA IME
Shterre atë heshtje
Atë vapë që vyshkë
Atë akull që mërdhinë
Pije me fund
E mos u kënaq nga d(j)ergj(i)a ime
Në pritje
Hape atë gojë
Të eturat buzë
Që po shkrumohen rrëzë teje
Larg ajo hije
Ajo vetull jotja
Ajo palë e flokut tënd
Që flladit
Më larg se shikimi im
Më e thellë se heshtja jote
Që vret
Më e zjarrtë
Se vapa që nuk pëlcet
Vetja ime
Po shumë më paske braktisur
(Gjilan, 17 Qershor 2010)
GOZHDA
Një jetë me shpresën pas krahësh
Mbi shpinë
Barrë e madhe
Për udhët tona prej balte
E këmbët prej lëkure
Nuk u ndala
Eca e eca
Ende po eci
Relieveve të asfaltuara
Shtyllave prej betoni
M’u zu fryma
Shpresa në dorë më mbeti
E kund një tra
Një shtyllë
Një dyrek sh’pie
Është lodhur shpresa
Prej jetës
Bartur nëpër duar
Kërkon të varet diku
Të çlodhet një çikëz
Prej kotësie
Po kund
Një gozhdë të lirë
S’e sheh syri
Janë zënë
Siç zihen rëndom
Nga bërrylaxhinj
E të tjerë që s’presin në radhë
Shpresa ime edhe kësaj here
Në veten time varet
Të ngulë një gozhdë të re
Diku
Të hap një plagë
Kjo zemër s’e thot
Gozhdë e shpresës sime
Mbeta sërish
(4 Dhjetor 2010)
PORTRETI I NJERIUT ME XHEPA BOSH
Si mund ta njihni
Kur ai xhepat mbrapshtë s’i kthen
As rrëfehet
As ajo rrudhë n’atë fytyrë majemali
Nuk i vizatohet
Trotuareve ecë fikall i vetëm
Në për(shend)etje rasti
Nuk ndalet
Café- baret i injoron
As nga jashtë i shikon
Sytë i kursen nga të njohur e të panjohur
Atë dëgjuese telefoni
Nuk e ngrehë vetë
Nga droja se mund ta ftojnë
E si të shkojë
Xhepat i ka bosh
Një cent s’i gjendet për be
Shmanget prej skuqjes
Të dashurës i lajmërohet rrallë
Një vullkan i pashpërthyer
Zihet e përzihet
Në të tijën brendësi
Se si nuk e shfrynë jashtë
Vetëm ai e di dhe ata dhëmbë
Që grimcohen pa pra
Për një gotë verë
A vikend jashtë shtëpie
Nuk ka pikë mërzie
Veç ata zogj dashurie
T’mos e braktisin prej lakmie
Përditë me hapa matë rrugët
Nuk ndalet
Me ag e terr parqeve
Për një fjalë goje përmallet
Del tutje thundrave të hallit
Të flladitet malit
Fytyrës së tij lëshon rrënjë
Ajo Lule e Ballit
(22 janar 2010)
PRITJA MË TEPRON
E shtunë është
Ditë tregu në Gjilan
Midis qendrës
Nga dritarja vështroj
Atë rrugë të djeshme
Plot mall
Nënën time që ish në hall
Ç'kmishë t'i jepte babës
Kur të vetmen që kish
Nata e kish bërë qull
Dhe ajo erë
Në derë
Me poterë
Papandehur
Shi kish sjellë
Im at doli pa k'mishë
Mbështjellur me gunë e një shall
Doli se fjalë kish lënë
Borxh kish për të larë
A unë
Ç'të lajë sot
Ç'të nxjerr në treg
Përpos pritjes
E jap gratis
E nuk e blenë askush
Secili ka pritjen e vet
Po mua më tepron
(Gjilan, 30 kallnor 2010)
RRËNJË E THELLË
Çepuri pa zë flet
Përmes shenjave
E nuk lëvizë
As vend tjetër kërkon
Qoftë kur e zhveshë vjeshta
Kur dimri e ngrinë
A kur pranvera
Në jetë e rikthen
Dhe vera e djeg në palcë
Ka një pikë Çepuri
Një prehje ka
Një vend që askush
Nuk e prekë pos teje
Rrënjë të thella ka Çepuri
Rron gjallon e ripërtërihet
Për ty imja dashuri
Edhe në heshtjen më të thellë
Çepuri brafullon
Një botë trandë
Universit të kaltër
Deri n’atë kupë qielli shpërthen
Për Ty moj Peh’rri
(17 mars 2010)
E FSHEHUR N’THELLËSI
Rrëzë Çepurit
Ëndrrat struken
Nën kaçuba
Vetullave të mia
Thellë diku në gji
Hirin e kujtesës shprushin
Për zjarr të ri
Janë tharë çufurraket
Pritjeve nën diell
Nën erë
Nën shi e stuhi
Dora ime s'është aty
As buzët tua
E mëngjesit puhi
Se si ndizen të shkretat
Si ëndrrat marrin flakë
E më kthejnë aty
Ku tash jam dhe unë
Je dhe ti
Një ëndërr Çepuri
E fshehur n'thellësi
(10 dhjetor 2010)
ÇEPURI NË VJESHTË
Këtu jam
Në të njëjtat rrënjë
I shtrirë e i ngritur
Si përherë
Sall ngjyra po më ndërrohet
Syve t'u plot mall
Po shkrihet e blerta
Në pritje të argjentë
E ngapak po shkundem
Prej erës
Po qullem prej shiut
E po thahem prej ikjeve
Në thellësi
Dhimbjet e ëmbla s'gjejnë qetësi
S'flladitë ky shi
Kur tek unë
Mungon Ti
(1 tetor 2010)
PËR DRITË HËNE
E vetme pret nëpër zjarr
Atë zemër që s'humb
As kur fshihet pas bjeshkësh
A kur zhytet në të detit thellësi
Skajeve të paprekshme
Në sfondin tjetër i shfaqet
Me një ditë të re
Ajo i sillet rrotull
Me një aurorë buzëqeshjesh
Nga mëngjesi në mëngjes
Pika e ditës i pikëpjekë
Në majen e kupës së zjarrtë
Për djegie mëkatesh
E uratë
Në emër të dashurisë
Nata i kthen
Për dritë të hënës
Sipërfaqja e zemrës
Shndërrohet në korzo
SHETISIN SIPËRFAQES SË ZEMRËS
Përditë avullohen detërat
Nga zjarri i syve të tij
Malet ndizen e përtërihen
Me erë e shi
Ajo sa herë zgjohet trembë ëndrrat
Dhe niset pas tij
Me dahin e flakës Ai zjarr
Gëlltitë retë
Shtullungat që i varen sysh
Sipër faqes së kaltër
E dashura shkundë flokët
Ato drithma lëkure
E shtrihet në prush kujtimesh
Me fytyrë kah ai
Si një grishë e lagur shiu
Kupa e zjarrtë
Afshin e zemrës shkrinë
E ia kthen ngrohtësinë
Ëndrrat e paepura
Hapin portat
Nën dritë hëne shetisin
Sipërfaqes së zemrës
(2 Korrik 2010)
DIELL VJESHTE
Varet anash lindjes
Kah jugu
Për ta shkurtuar rrugën
Kah anët e paprekura të Zemrës
Tokës
Çepurin e zë në profil
Dhe vetullën time të zgjatur
Në pritje
Hija e ditës
Zbehet në hapësirë
Ai gjeth bishtkëputur
Rend pa adresë
Cepave të ndonjë shtegu
A pas ndonjë muri
Pret hapin e saj
Stina e dashurisë
Zbrazet shportave të vjeshtës
Për kohë tjetër
Mali mbi timen shtëpi
Rrallohet
Në pritje të stinës së bardhë
I qetë rri
Përballë erës
Kush rikthehet
Për ta jetuar pjesën e mbetur
Kush prek zenitin
E kush sapo merr udhë
Përditshmërisë
Nëpër stinë
Kjo tokë
Si ëndrra vetë
Në rendje pas diellit ëndërr
Mbet
Ajo Zemër e zjarrtë
Sa ngrohë njërin
Tjetrin ngrinë
Diku përhinë
Diell vjeshte
Dhe anëve të mia prekë
Si ëndërr e përnatshme
E
Pritje e përditshme
(18 Shtator 2010)
S'PO I A PRISHË SHIUT
Pluhur harrese reshë ngado
Aty ku shihet
Ma shumë ku fshihet
Memorieve tona
Neve na ranë duart
Na u mpinë këmbët
Duke pastruar dyshemetë
Vitrinat dritaret
Tryezat ku parreshtur përditshmërinë hamë
Dhe atë pak dashuri të mbetur
Rrallë kush
Pastron të brendshmet
Organet që s'shihen
Aty ku vlojnë ndjenjat
Dhe një botë e padukshme përzihet
Të mos flas tash për natyrën
Të cilën m'sa veten kursejmë
Me pështyma
E jashtëqitje e mbulojmë
As për faqen e blertë të pyllit
Apo të barit
Të asaj luleje ku pushon syri e ndalet zemra
Që e tymojmë a grimcojmë
S'po i a prishë shiut
Simfoninë e tij le ta ekzekutojë
Ku të dojë
Dhe palca ime falë i qoftë
Skenë të hapur le ta bëjë
E dua atë ritëm rigash
Që vie si puhizë
Dhe me erë të fortë
Kur vie
Rrebesheve me bubullimë
Nuk e urrej
Ai vjen kur duhet
Edhe pa e thirrë
Herë qetas
Herë vërshimë
Oh sa e presim
Sa e dëshirojmë kur vonohet
Kur na digjen mushkëritë
Ai paralajmëron
Kah vjen
Si vjen
E di kur duhet me ba shkundullimë
Kur duhet me trandë vetminë
Që pahetueshëm
Jetët po i nxinë
S'po i a prishë shiut
Jo
Sall këtë pluhur harrese
Le ta përlajë
Këtë qetësi të frigshme
Le ta shkundë
Dhe t'lumen tokë
Si do vetë
Le ta lajë
Le ta gëzojë
(25 maj 2011)
MONOLOG SHIU
Male resh krijova
Male resh shpraza
Nëpër fërkime të ngjeshura
Të papritura
Zjarrminë tënde s'e shova
Që s'e shova
As mallin tim
Etja jote
Më shtrydhë parreshtur
Dhe mua më le të etur
E
Nuk ka tretur
...
Rimbledh avujt
Mllefet e zjarrta
Nëpër detërat e pambarim
Të trupit tënd
Stinëve të zemrës përmallim
E vi tek ty
Kështu si jam
I freskët e plot shend
Shkrumin e trashur buzëve
Pluhurin e strukur
Nëpër të çarat e shpirtit
Dëboj
(Qershor 2011)
TË FALEM PËRJETËSISHT
Ty
Letër e bardhë
Hapësirë e paqtë
Natyrë e pazhurshme
E shpirtit tim
Të falem çdo çast
Të falem përjetësisht
Që më pranon hapur
Qetësisht
Të tërin
Ashtu si jam
Me krejt këtë dashuri
Këtë zjarr që vlon në gji
E derdhet shkronjash
Vargjesh
Në Ty
Ti nuk rudhesh
As nga unë ikën
Para meje shtrihesh
Me krejt atë bardhësi
Për timen dashuri
Që është vetën një
Dhe ajo e di
Si Zoti vetë
Të falem
Letër e bardhë
Për këtë hapësirë
Ku shprehem lirisht
Për Lulen e Shpirtit tim
Sot e përjetësisht
Letër e bardhë
Hapësirë e paqtë
E shpirtit tim
(11 Dhjetor 2009)