Dy poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

ARRATISJE

Arratisje çetnikësh

Daulle ikje lugetërish

Ata prenë terrin me neon

Vrasësit neonazistë

Plaçkë boshatisje, krisma pushkësh

Me flamurin e turpit në gjysëm shtizë

Po ikin bishat nga toka e huaj

Edhe varret i morën me vehte

Varrmihësit i ngarkuan në vagonat

E ikjes

Në trenat e turpit

Ata që kanë prononcuar vdekjen

Si huligana

Mos të kthehen më në keto anë.

Se toka e Arbërit as kafkat

Mbrenda nuk ua pranon.

E ne të pavdekurve

Martirve dëshmorëve

U bëjmë nderë

U ngrejmë përmendore

I lartësojmë në Universitete

Rrugëve të Kombit, Aeroporteve

Shesheve dhe kopshteve shkollore.

Ata jetojnë e rriten me ne

Nëpër sfida dhe nepër fitore

Liri emrin e mbajnë të gjithë

Është krenari per ne.

YLLI I TREMBUR

Kur ndrydhë pikëllimi

I yllit të trembur

Mbi qiellin e pa matur

Urrejtja merr zjarr.

Hijet nëpër shtigje

I njomë shiu i vakët

Lulet n´mes të therrave

I ngrohë mëngjesi në Ag.

Shtrirë një dorë e lypsit

Me zemrën blozë

Varfanjaku i lodhur

Një kothere buke kërkonë

Kush e hodhi në arkivol

Kosovën tonë!

Troket derë më derë

Duket si kusarë

Vajmedet si në Mesjetë

Kush ka zemër të dlirë

Diçka për t’i falë.

Shpirtvuajturi tretet

Rrugëve të pa fund

Me gjuhën e shkopit

Këmbanat e mjerimit

Kurrë s’i morën fund.

Të pasurit kalojnë pranë

Shiqojnë me nençmim

Dhe me fodullëk antipoetik

Në luftë i la të shtrenjtit e vet

Kambana e mjerimit

Për kujtim në votër i mbet.