Arqile Gjata: Meditime vjeshte

Arqile Gjata

MEDITIME VJESHTE

NË VENDIN TIM

Në vendin tim

kam parë shkëmbinj prej ajri,

ata ecin fuqishëm në mbretërinë e tyre.

Vetëm zogjtë e erës,

me flatra të hapura e shpërbëjnë

atë kaos ngurtësuar prej reshjeve.

Ja, ai

ajri të rrëqeth...në këto vite

  as të vdekur-as të gjallë

në kërkim të lumenjve të dijes

ku mungon dashuria për këngët

më shumë lot brenda vetes

dhe paturpësi në djegien e lartësive.

Jemi ende këtu...

rreshtuar si pemë të zhuritura

gati për të mbjell trëndafila

në pallatet moderne,

ku kërcasin rënkimet e xhamave xajs.

Apo...?

Të ngremë shtëpi pushimi anës brigjeve,

të ndalim ethet e babëzisë,

e së bashku të përcjellim  vështrimin

zbavitës të Atdheut.   

DUKE PRITUR DITËN E ANKANDIT

Hapin tim nuk po e ndjej,

botës

prangat e rënda ia dëgjoj.

Kësaj bote ia njoh zërin,

emrat dhe disa iniciale

që përcaktojnë zonat e vdeksisë.

Jeta ime, bardhë e zi

si dorëshkrim i zbehur

dhuratë nga zogjtë shtegtarë.

Tani  buzëqesh me ironi

fisnikërinë time,

të shkruar kam në pëllëmbë

Datën e Lindjes.

Çastin hyjnor të ankandit pres...

NË KËRKIM...

Çdo natë,

nëpër gjumë më mungon një gjymtyrë.

Sa çelet dita

me duar mbaj eshtrat

 e lodhura të trupit nga nata,

dhe pa frikë

e derdh trupin gjatë rrugëve rebele...

Me peshën e fjalës

nxitoj drejt dritës së thinjur

me një buqetë mallëngjimesh

të gjej perëndit dhe njeriun

e kohës time.

KUSH MË BUKUR E NJEH VJESHTËN?

Kush më bukur e njeh vjeshtën,

kush loz e harbohet qiellit

edhe reve

dhe pastaj përmbi bash të anijes

u bëjnë miqësi timonierit?

Pastaj...fët ngrihen lart,

pastrojnë qiellin nga retë.

Dhe unë shihja përmbi det

si u çel stuhia

kur përmbi rrjetë ra, e u mbytë

e shkreta pulëbardhë.   

RI E SODIS KUJTIMET

Rri e sodis kujtimet,

frymëmarrjen e tyre ndjej.

Ato rinë përball meje

nga përkëdheljet,

më recitojnë poezi.

Me pika loti

më tregojnë thashë e thënat e fajeve të mia.

Tashmë, në Skelë

nga kujtesa e gabuar

mbijnë përsëri fjalët e paprekura,

e kalendari buzëqesh me ironi.  

ASKUSH NUK E DI,

KUR DO QETËSOHET KOHA

Kushedi...!

Kujtesa do kujtoj

shterpësinë e këtij vendi

me plotë ajër dhe fidanishte.

Çdo ditë lule e pemë të vrara,

vështrime fëmijësh mbytur brenda një sfere

gjakmarrëse.

Në çdo orë, të brengosurit kalimtarë

mes vijave të heshtjes, me pak ajër

bisedojnë me fatin memec,

shpesh e më shpesh tremben në gjumë

sa herë vritet e vërteta.

Këtij vendi,

po i shteron drita,

më e ëmbël arratisja,

se ujë qelibar i bjeshkëve.

E zemra ime dridhet

kur sheh duart e trishta të moshës time,

e shumë të tjerë të sëmurë nga dëshpërimi.

Askush nuk e di,

kur do qetësohet koha...!