Roland Beqiraj: Cikël poetik nga libri ''Heshtja e Tokës''

Roland BEQIRAJ

 

Album Poetik

 

Marre nga vëllimi në proces botimi  “ Heshtja e Tokës”. Libri i parë  i autorit “Trille dhe Imazhe “ është botuar nga shtëpia botuese “Bota Shqiptare”

 

Në një ditë si kjo...

 

Në një ditë si kjo,- me erë,

në rrugën me gështenja të egra,

lindi vetëm shpresa.

Në sheshe kërkohej liria

që edhe etërit nuk e kishin parë kund.

 

Në një ditë si kjo,

Mund të thuhet se

Çastet nuk janë të njëjta;

Ashtu si ujët e lumit që rrjedh

dhe dëshirat, vendin ia lenë

njëra – tjetrës. Dhe britmat

zëvendësohen me të tjera.

 

Në një ditë si kjo,

Me retorika të  mërzitshme,

Mendime të hallakatura,

Gjuhë të ndotur, nuk mungon asgjë

veç urtësisë. Në një ditë si kjo ...

 

Vite më parë rruga u çlirua nga hidhërimi.

Drejt shesheve rendnin këmbë,

që në lindje të lidhura, për të ndihmuar

të zotin e tyre ti këpusnin zinxhirët e mendimeve.

 

Në një ditë si kjo ...

Britmat nuk kishin retorika urrejtjeje,

Liria me fytyrë perëndie, endej vezulluese

Tribunave të stisura në sheshe ,lulishte ...

 

Në një ditë si kjo, ëndrra ishte e njëjtë

me dashurinë e parë, që vetëm e kujton.

 

Në një ditë si kjo ...

 

Jo një ditë si kjo nuk ka pasur.

Një ditë tjetër presim. Të jetë

një ditë si ajo, me ëndrra

dhe erë në sheshe, në rrugën

me gështenja të egra...

 

20 shkurt 2011

 

Pas proteste

 

Episodi I I

 

Pështyma të hedhura gjithandej,

Mbi asfaltin e mbuluar me pankarta.

Kudo villej vrer mbi Tjetrin,

Që nuk ishte si Ata.

 

Urrejtjen e mbjellë kudo

Nuk e përpiu dot as stuhia,

Që çfarëdo që të ishte,

Do zgjaste vetëm një çast.

 

Ata që nuk ishin si Tjetri,

Vrerin e gjithë viteve

E vollën mbi rrugët,

E lagura nga shiu.

 

Tjetri që nuk ishte si Ata,

Shihte në TV mjerimin

e idealit, katandisur

në kauzë të pakuptimtë.

 

Ai qetësisht pinte ujë natyral

për të lagur buzët e thara.

Mendonte vetëm lavdinë e tij

dhe rënien e kundërshtarit.

 

Armiqësia ngrinte një mur të ndotur

Nga pështymat e hedhura pas shiut.

 

***

Në natën pus, qetësi

nuk mund të gjenin as të vdekurit.

Mallkonin të gjallët që kockat u thërrmonin,

për të ngritur piedestale të heronjve të paqenë,

apo për ata që janë vrarë për një tjetër atdhe.

 

Në emër të kauzës thërrasin, këlthasin,

Tjetrin kërcënojnë me rebelime

të gjithfarshme, natyrisht, fillimisht

për të trembur të gjallët.

 

***

Disa engjëj të zbehtë,strukur

qëndronin,për të pritur SHPËTIMTARIN,

i cili po vononte të vinte.

 

Engjëjt ,

bashkë me njerëzit e pambrojtur,

lënë në mëshirë të fatit,

s’kishte nga t’ia mbante,

luteshin të përulur,

për mëshirën e bastardëve.

 

Në vend të një prralle

 

Ra kështjella e të urtëve, zemërbutëve ,

Kryengritja vizuale zëvendësoi luftëtarët,

që jemi mësuar rëndom ti shohim në TV.

Pushtuesit e dehur me lavdi thirrën :

Në djall historia! Historia tani jemi ne.

Të urtët, zemërbutët, nuk kishin nga t’ia mbanin,

Nga dyert sekrete të kështjellës ia mbathën.

 

Kështjella u pushtua nga të marrët,

që e kthyen gërmadhë.

Përtej historisë, të urtët, zemërbutët,

ikën karvanë, karvanë ...

 

E qetë qe shtëpia

 

1.

 

E qetë qe shtëpia dhe familja në paqe,

po kështu dhe bota rreth saj. Dashuria,

rrinte këmbëkryq në çdo qosh

dhe skutë, derisa ai që duhej të kthehej,

humbi s’di se ku. Çfarë u tha

e nuk u tha, të bërat e të pa bërat

u  quajtën të vërteta të padiskutueshme.

 

E qetë qe shtëpia – familja në heshtje mbeti.

Bota indiferente vazhdonte si më parë,

në kontradiksion me njerëzit në nevojë.

Edhe pse diku hapeshin plagë, - pritej

gjithçka të  mbytej në gjak. I humburi

s’kishte frymë të fliste për të mbrojtur

të gjallët e tij në shtëpinë e qetë

që familja të ruante paqen.

 

2.

 

Vret plaga pa gjak.

 

 

E qetë qe shtëpia- familja mbytet në heshtje.

Gruaja e vrarë mbeti nga plaga që rrjedh

vrer në vend të  gjakut. Nuk ka shërim.

Pret që heshtja e  shtëpisë të thyet

e paqja të kthehet si dikur. Dielli, të vetmit

mik, i kërkon një lajm, por ai në një ditë

është vetëm një kalimtar, ashtu si të tjerët

vjedhurazi i kalojnë në krah. Shtohen plagët.

E qetë qe shtëpia- tani veç një varr.

 

Pusia

 

Njeriu misterioz  u shfaq

një nate për kusarë

bashkë

me heshtjen

e brengën e tij.

 

Askush nuk e dinte

nga vinte e ku shkonte.

U dukej më i zi

se djalli.

I zunë pusi

duke kujtuar

se u kërcënonte paqen.

 

Nuk i shihnin brengën

pasi ia mbulonte heshtja.

Për ata ishte

një misterioz

me plot sekrete.

 

*

Brenga e fshehur

u pagua me një

plumb në zemër.

 

Heshtja me heshtje

të përjetshme.

 

*

Pusizënësit

nuk po përmbaheshin,

filluan luftën me veten.

 

Vite më pas u tha: -

Paqja u prish nga heshtja.

 

Në vend të lamtumirës

 

Ik nga ky qytet që të vret me sqimën e vet,

Të mbyt me pështymat e thashethemeve.

 

Largohu dhe marrinë lëre këtu,

Në shtretërit ku ke bërë dashuri.

 

Largohu kur të perëndojë dielli

Dhe kokën mos e kthe pas.

 

Nata të dëshiron –

Mëngjesi s’të mirëpret,

Kurse gratë të urrejnë .

 

Ik nga ky qytet....

 

Datëlindja

 

Për çdo vit që kalon,

Për çdo ditë,minutë

Që arratiset nga unë,

Më sjell zvetënimin

E ditëve, minutave

Dhe viteve që vinë,

Nëse ata vërtet do të vinë.

 

Dhe kjo ditë,

Që babai dikur përmallshëm

E quante si ditën time,

Sot është e zbrazët

Ashtu si Ti,

Që zbrazësinë ma fal me tepri.

Këtë ditë unë do e humb

Siç kam humbur çelësat sekretë

Të suksesit të shpejtë

Dhe gjithë sendet

Që kam dashur më shumë .

Kjo dita ime

Disa hapa larg njerëzve të mi,

E mbushur është me zemërimin

E turmave që kërkojnë idealin :-

Ëndrrat që asnjëherë nuk i kanë parë.

 

Mes kësaj turme

Veç hiret e tua ekzistojnë,

Unë veten humb,

Për të harruar brengën time

Ecja rrugëve qe nuk të çonin kund .

 

Arratisje nga Viti i Ri

 

Doja të ikja ditën e fundit të vitit

dhe viti pasardhës të më gjente

në një qytet të kaltër. Le të ishte

i trishtë, veç të kishte ngjyrën

e dritën e qiellit dhe detit.

 

Le të mos kishte diell.

 

Dielli nuk i ngroh mëngjeset e janarit.

E rëndësishme ishte të arratisesha

nga viti i ri dhe nga qyteti,për në një

tjetër  qytet,me dritë,qiell dhe det.

 

Më kot kërkova përshkrime në guida.

Ngjyrat e një qyteti të tillë, gjeta

në sytë e Seida Beganoviqit, të mbetura

në një libër. U arratisa! Kur mbërrita,

banorët u larguan. Nuk di ishin zhgënjyer

apo nginjur me dashuri. Në muret e xhamtë

të qytetit shkruhej: dashuria është ajo

nga e cila heqim dorë *. Unë qëndrova.

 

Kërkova sheshe, vende të shenjta...

Gjeta emrin e ish të dashurës

të shkruar me të kuq buzësh

në xhamat e një parfumerie.

Çuditërisht nuk u tërbova nga tradhtia,

nuk u bëra xheloz për ata që ishin

nginjur nga dashuria. Ne të pangopurit

jemi ende në pritje. Arratisja nga një

realitet në tjetrin, të çliron nga tronditja.

* * *

Minutat e fundit të vitit më gjetën

në një qytet me imazhe të reja

të qiellit, detit, diellit. U lumturova

me arratisjen time. Dashuria e veshur

me rrobat e Santa Klausit, priste frymë

të dashuruarish deri sa të nginjej.

 

01 janar 2011

 

* Varg nga një poezi e Seida Beganoviqit

 

 

Sebës

 

Vjeshta qan bregut të Miljaçkës,

Qan siç qaje ti moti .

E derdhej ,e derdhej

shiu dhe loti.

 

Tokë e pështjelluar...

 

Ti Sebë e braktisur prej njerëzve

( dhe nga familja jote)

Nuk u braktise nga Miljaçka

Që nginjej jo veç me ujë

Por dhe me lotët

E vjeshtës dhe e Zotit.

 

Kohë për të qeshur,

Kohë për të vdekur.

 

Në këtë botë jemi të vetëm.

 

Kësaj botë kaq të madhe,

Por dhe sa të vogël,

Mbushur me njerëz të vegjël,

I mungon shumë ti Seba ime

E humbur rrjedhës së Miljaçkës.

 

Dhe unë së bashku me Zotin tënd

Dhe këtë vjeshtë qava e qava ...

 

Perëndimet

 

Mëngjese të marrë,

Pasdite të tritshme

Një ditë që iku pa dashuri.

 

Gruaja e mrekulluar

nga perëndimi i diellit, qan,

vajton perëndimin e saj.

 

Perëndim në Strugë

 

Perëndim i përhumbur

nga dielli lëmekur.

E kuqërremta e horizontit

nuk i rezistoi shikimeve shigjeta

të vajzave. U fsheh pas resh .

 

Nata mbytet në liqen.

 

Fundi i diçkaje që duhej të ishte

 

I

 

Ato që kemi sot, nesër nuk do të jenë,

Ato që shohim sot , nesër do rrënohen

Dhe ne asgjë nuk do zotërojmë

Veç gërmadhave dhe pazotësinë

Për të ndalur atë dorë,

Që si darë na shtrëngoi shpirtin.

 

Ashtu si shpirti që na përket ne

Dhe ato që shkatërrohen

Dikush i kishte për zemër

Që tashmë vetëm qan

Që nuk ndalon dot atë dorë,

Që është vetëm një dorë,

Por një dorë që shkatërron.

Këputeni atë dorë,

Thërret gruaja  e burgosur

Në shtëpinë e saj -

Prijini dhe gjuhën atij

Që flet dhe dërdëllit në TV

Dhe  na quan ne vjetërsira.

 

Kurse burri hesht dhe veten djeg

Duke pirë vodkë të lirë.

 

I I

 

Dy fëmijë ecën në të njëjtën rrugë,

Por fati ishte i ndryshëm.

Dhe ëndrrat i kishin të njëjta,

Por jo mundësitë. Rrugët, fati, ëndrrat

Ishin tallur me njërin prej tyre,

Që çdo moment lufton me vdekjen.

 

Ndaleni dorën që shkatërron,

Shkreton shpirtin e të vegjëlve,

Ndërpret rrugën për të mëdhenjtë,

Që dhe dashurinë e duan si mëkatin.

 

Ndaleni dorën që mbyt të ardhmen

për fëmijët, duke i dënuar me vdekje

kaq herët. Janë fëmijë- nuk duhet të vdesin.

Fëmijët rriten dhe vetëm kur plaken

Si burri me burrin toket me vdekjen.

 

I I I

 

Megjithëse ndërtojmë - është dikush që shkatërron,

Është një dorë që gllabëron dhe legjendën

E urës, që përveç nuses së re, tani gëlltiti

Dhe tre vëllezërit dhe një nga një,apo grupe

pesë ,dhjetë,pesëqind vetë, rrëmben çdo ditë

Derisa të na përpijë dhe ne. Ajo dorë...

 

Atë dorë e lindëm ne dhe po ne na mbyti.

 

Në skaj të botës.

 

Zogjtë ikin,korbat mbesin

 

Aty ku varfëria dhe urrejtja

ulen këmbëkryq

mbi çdo vatër dhe sokak,

është skaji i botës, fundi saj.

 

Nuk është nevoja të shohësh

As dritën, as ngjyrat,

që të shohësh fytyrën maskë

të burrit të mbetur keq,

apo trupin kallp të gruas

pa hire gruaje. Ky qytet

mbetur mes dëborës

është skaji i botës

që ha vetveten.

 

Në këtë botë të vogël,

Shumë larg botës së vërtetë,

Rëmijmë kujtimet për të hapur

plagë të reja. Botë mizerje.

 

Ekzistojnë shtazët

që ditën na hanë trupin,

natën na brejnë shpirtin.

 

Nevojën e fundit

nuk e kërkon askush

që nuk ka bukën e përditshme.

Në skajin e botës,

Zoti ashtu si njerëzit

qenkërka varfanjak.

 

Çfarë mbetet pas kësaj

e hanë me uri korbat.

 

Zogjtë ikën nga ky skaj

të gjejnë një tjetër qytet.