E enjte, 14.11.2024, 05:27 PM (GMT)

Mendime

Kastriot Myftaraj: “Helmetkaltërit” e këqinj holandezë të stadiumit të Zenicës

E enjte, 09.06.2011, 06:58 PM


“Helmetkaltërit” e këqinj holandezë të stadiumit të Zenicës

 

Nga Kastriot MYFTARAJ

 

Nëse në kujtesën e boshnjakëve muslimanë kanë mbetur helmetkaltërit e këqinj holandezë të Srebrenicës, që prej mbrëmjes së 7 qershorit 2011, boshnjakët duhet që të kujtojnë edhe helmetkaltërit e mirë holandezë të Zenicës. Se treshja e gjyqtarëve holandezë të ndeshjes Bosnjë dhe Herzegovinë-Shqipëri kishte zbritur në stadiumin e Zenicës, për t’ u shfaqur si helmetkaltërit e mirë holandezë, që favorizojnë boshnjakët. Kjo u duk qartë në minutën e 67 të ndeshjes kur, vetëm një gjyqtar anësor holandez me kompleksin e Srebrenicës, nuk mund të mos e shikonte se lojtari vendas ishte në pozicion jashtë loje. Në fakt, autori i golit, më tepër se lojtari vendas, ishte gjyqtari anësor holandez. Kjo ishte dhe pika e kthesës e një ndeshjeje që po shkonte kah barazimi që do të ishte rezultati meritor për të dy palët.

Natyrisht se një gol i dhuruar në gjysmën e pjesës së dytë të ndeshjes, çorganizon edhe skuadra më të mëdha se Shqipëria, dhe bën që ato në përpjekjet për të barazuar, të pësojnë edhe një gol tjetër, madje edhe më tepër. Gjyqtari kryesor holandez, në fund të ndeshjes, se për shijen e tij rezultati më i drejtë do të ishte 3-0 në favor të vendasve, çka u duk kur gjyqtari e konsideroi të rregullt shtyrjen spektakolare me krahun e shtrirë që një sulmues boshnjak i bëri mbrojtësit tonë për të marrë topin, me ç’ rast për pak sa nuk bëri edhe golin e tretë për vendasit. Pas të gjitha gjasave gjyqtari holandez donte që boshnjakët të ngushëlloheshin krejtësisht për humbjen me rezultatin 3-0 që patën disa ditë më parë në Rumani. Kështu, gjyqtarët holandezë me kompleksin e Srebrenicës, masakruan Shqipërinë në stadiumin e Zenicës.

Holandezët e dinin mirë se në fushë nuk ishte Bosnjë dhe Herzegovina, siç thuhej në letër, por thjesht Bosnja muslimane. Nga njëmbëdhjetë futbollistë që zbritën në fushë në fillim të ndeshjes, njëmbëdhjetë qenë muslimanë (Kenan Hasagiç, Mensur Mujdxha, Senad Luliç, Emir Spahiç, Elvir Rahimiç, Haris Medunjanin, Miralem Fahrudin Pjaniç, Vedad Ibisheviç, Edin Mithat Dzeko) dhe vetëm njëri ishte serb (Misimoviç). Edhe ky i fundit, në 2009 u akuzua se sabotoi skuadrën e Bosnjë dhe Herzegovinës në ndeshjen  e play off me Portugalinë, ku luhej për kalimin në Kupën e Botës në Afrikën e Jugut, në 2010. Nga të tre zëvendësimet që bëri gjatë ndeshjes traineri boshnjak musliman, Safet Susiç, dy qenë boshnjakë muslimanë (Muhamed Beshiç, Zlatan Muslimoviç) dhe një ishte serb (Darko Maletiç). Skuadra e Bosnjë dhe Herzegovinës që zbriti në fushë nuk ishte shumetnike, siç supozohet që të jetë shteti që ajo përfaqëson, por një skuadër monoetnike dhe religjioze, boshnjake muslimane, dhe kjo më tepër për faktin se lojtarët e mirë serbë dhe kroatë me origjinë nga Bosnjë dhe Herzegovina, e bojkotojnë me përçmim skuadrën nacionale të shtetit krijesë të Dayton-it. Edhe tifozët në stadiumin e Zenicës brohorisnin “Bosnja” dhe jo Bosnja dhe Herzegovina, duke treguar më këtë se as muslimanët boshnjakë nuk e njohin në të vërtetë shtetin e përbashkët.

Gjyqtarët holandezë donin që të bëheshin të pëlqyeshëm për boshnjakët muslimanë dhe ia arritën kësaj. Gjyqtarët holandezë zbritën në stadiumin e Zenicës, jo për të gjykuar, por për të luajtur në favor të Bosnjës. Derisa ylli i Bosnjës Edin Xheko, ishte në fushë njëjtë sikur të ishte ulur këmbëkryq me një palë tehspije në dorë (për meritë të Canës), si Izetbegovici në Dayton, rolin e yllit të skuadrës së Bosnjës e mori përsipër gjyqtari holandez dhe ia doli shumë mirë. Gjyqtarit holandez, i cili vinte nga një vend tashmë me famë për homoseksualizmin, nuk i mbeti gjë tjetër për të bërë në stadiumin e Zenicës, një qytet ky i njohur për ndjenjat e homoseksualizmit oriental, vecse të ofronte pas ndeshjes që të bënte dylberin për ashikët e Zenicës.

Edhe në këtë ndeshje si në Tiranë, boshnjakët u treguan barbarë. Vitin e kaluar, kur Bosnja luajti në Tiranë, tifozët boshnjakë u shfaqën si tifozët e huaj më të dhunshëm që kanë ardhur ndonjëherë në Tiranë. E pra, kurrkush nuk i provokoi tifozët boshnjakë në Tiranë, vitin e kaluar. Më të këqinjtë ndër tifozët boshnjakë që erdhën në Tiranë qenë ata nga kantoni Unsko-Sanski, që gjendet në skajin veriperëndimor të Bosnjë dhe Herzegovinës, me kryeqendër qytetin Bihaç. Ky është kantoni që po mban peng krejt Ballkanin Perëndimor, për shkak se ai e pamundëson ndarjen e Bosnjë dhe Herzegovinës, për shkak se mbetet si një enklavë muslimane mes territorit kroat dhe atij serb. Unsko-Sanski me mbi 300 mijë banorë, e ka mbi 95 të popullsisë muslimane dhe ata janë muslimanët më fundamentalistë të Ballkanit. Ata e treguan në Tiranë vitin e kaluar se çka janë. Njëjtë u sollën tifozët boshnjakë edhe në Zenicë, ku i provokuan tifozët shqiptarë.

Gjëja më e rëndë ishte kur tifozët muslimanë boshnjakë në Tiranë dhe Zenicë i fyen shqiptarët në gjuhën që përdornin serbët dhe të cilën ata e kishin mësuar nga koret me slogane genocidale, të stadiumeve të Serbisë. Kur i dëgjoje tifozët boshnjakë që të shpreheshin kështu nuk mund të mos dëshiroje, dhe unë do ta kisha dëshiruar me të gjithë zemër, që ata dhe prindërit që i lindën ata të qenë asgjësuar nga serbët dhe kroatët në luftën e fundit në Bosnjë dhe Herzegovinë. Këta njerëz që krenohen dhe e duartrokasin ministrin e Punëve të Jashtme të Turqisë, Davutoglu, ku i quan “mbetje otomane”, të fyejnë të fyejnë shqiptarët! Ky është shpërblimi i tyre për mbështetjen që shqiptarët u dhanë gjatë luftës.

Më të këqinj se tifozët boshnjakë qenë futbollistët boshnjakë. Gjatë ndeshjes, disa prej futbollistëve tanë, posaçërisht ata nga Kosova, u treguan tepër të sjellshëm me kolegët boshnjakë, në momentet kur këta të fundit rrëzoheshin në fushë gjatë lojës. E pra, kjo sjellje nuk ishte reciproke edhe nga ana boshnjake. E megjithatë, çuditërisht, disa nga lojtarët tanë vazhduan që të silleshin njëjtë, çka ishte një shenjë inferioriteti. Është e turpshme, që lojtarët shqiptarë të cilët mbrojnë ngjyrat e një flamuri të lashtë dhe elegant, të sillen inferiorë ndaj lojtarëve të cilët kanë një flamur qesharak të inventuar nga burokracia ndërkombëtare, si ai i Bosnjë dhe Herzegovinës. Nuk kishte kuptim gjithë kjo mirësjellje, kur Bosnjë dhe Herzegovina nuk e njeh pavarësinë e Kosovës dhe nuk pranon që prodhimet e Kosovës të shiten në tregun e Bosnjë dhe Herzegovinës, ndonëse prodhimet e kësaj të fundit shiten në tregun kosovar. Mirë se qeveria e Kosovës sillet në mënyrë inferiore në këtë rast, por futbollistët shqiptarë pse duhet të sillen njëjtë ndaj atyre boshnjakë? Nëse Hashim Thaci nuk guxon që t’ i ndalë mallrat nga Bosnjë dhe Herzegovina që të hynë në tregun e Kosovës, kur mallrat e Kosovës nuk lejohen që të hynë në tregun e Bosnjë dhe Herzegovinës përse duhet që Lorik Cana të tregohet shumë i interesuar dhe i shqetësuar se në c’ gjendje është bytha e Edin Xhekos kur ky binte në barin e stadiumit të Zenicës, më tepër për të thyer monotoninë, se sa nga ndonjë dëmtim prej kundërshtarit?

Ndeshja Bosnjë dhe Herzegovinë-Shqipëri tregoi edhe një herë se nuk ekziston në realitet një shtet me emrin Bosnjë dhe Herzegovinë, se ky shtet është vetëm një fiksion i sajuar për komoditetin e muslimanëve boshnjakë. Deri më tash për këtë gjë kishin paguar një kosto të madhe serbët dhe kroatët tash paguam edhe ne shqiptarët koston tonë. Ndeshja tregoi se boshnjakët muslimanë duke qenë të vetëdijshëm për statusin e favorizuar që u kanë dhënë ndërkombëtarët, për motive gjeopolitike, janë bërë shumë arrogantë, ose më saktë iu është zhvilluar më tepër arroganca që kultivuan në kohën otomane dhe në kohën e Titos, i cili gjithashtu i përkëdheli shumë. Kur pashë se si u sollën tifozët boshnjakë në Tiranë, të paprovokuar nga kurrkush, i mirëkuptova serbët për atë që bënë në Srebrenicë. Boshnjakët janë mallkimi i Ballkanit Perëndimor.

Prandaj mund të thuhet se ndonëse treshja e gjyqtarëve holandezë në stadiumin e Zenicës deshën që të bëjnë “helmetkaltërit” e mirë holandezë të Bosnjës, në fakt këta tre “helmetkaltërit” e Zenicës qenë “helmetkaltërit” e këqinj holandezë të Bosnjës dhe ata të Srebrenicës, të vërtetët qenë helmetkaltërit e mirë, se ndihmuan që Ballkani të çlirohet sadopak nga ky mallkim që janë boshnjakët islamikë, këta njerëz që krenohen që të jenë “mbetje otomane”.

 



(Vota: 7 . Mesatare: 4/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora