Poezi nga Muharrem Muslika

MUHARREM MUSLIKA

HAS-SHQIPERI

 

 

BRENDA NË KRAHAROR

 

Ule kokën-një zë më pat këshilluar

Ule edhe një grimë-më pat këshilluar prapë

Kokën e përkula-medet sytë c’më panë

 

Iriq a s’di ç’kishte hyrë

Plot gjemba, i pështirë

Brenda në kraharorin tim

 

Brinjëve të mia ua ngula thonjtë

Ç’krupë që ndjeva,ç’dhimbje

E shkula që andej me copa mushkërie

 

Tani jam shëruar…Dhe e kam vetinë

Iriqin ta dalloj edhe tek të tjerë

Vërsulem ta shkul nga i sëmuri I mjerë

 

Ai tjetri ngre duart-në mbrojtje i shkreti

Sa keq më vjen për çdo njeri

Që s’sheh ç’ka brenda kraharori i tij

 

 

JETA

 

Në portën e banesës së saj të pamatë

Gjithnjë sikur thotë

Merrni pjesë

Të gjithë me radhë tek unë merrni pjesë

 

Të shtrembërat midis jush

Drejtojini vetë

Kam vend për të gjithë

Merrni pjesë…merrni pjesë…!

 

 

KU-KU

 

Disa fije floku nisën të më zbardhen

Shikim vajzëror në mua më nuk ngulet

Ku-Ku

 

Tek ai lis i motshëm në një degë të thatë

Jo zogjtë që cicërojnë po qyqja shkon e ulet

Ku-Ku

 

 

TRIPTIK

 

I

Mbrëmjeve përgjoj

Pipëtimat e panumërta të natës

Frymimin e enigmave

Nën dritën ë hënës

 

S’ka gjë

se hëna atje lart

është e vdekur

 

II

Rri duke kundruar

ngjyrat dhe freskinë

shkrepjen e gjallërisë së tokës

tek një lule

 

s’ka gjë se ajo

bashkëvepron me diellin

jep e merr me të tjera gonxhe

e s’di asgjë

për mua

 

III

Rrugës përballë, pastaj fare pranë

Fytyra gati e tejdukshme

Flokët e krehura,trupi i përkryer

E ecura magjepëse

E një vajze

 

Pamja e saj më rrethon

Si uji shelgun më lëkund

 

Por ah…

Ajo

E ka vështrimin

 

Tjetërkund!

 

 

SHQISA E GJASHTË

 

E kam atë shqisë që më bën të ndjej

Nëse niset dicka e përbindshme

Në kraharorin tim

 

E kam aftësinë ta vdes

sapo nis të lindë

 

Ndryshe dikur vonë

Me vetveten do t’më duhej

Të bëj dyluftim

 

 

DORËN NË QIELL

 

Ku mbretëron heshtja e thellë

Majë bjeshke,pa njeri

Dorën në qiell,lyp me shpresë

Një të vërtetë,një mrekulli

 

Kam bërtitur:Zot…O Zot

Dil një çast të lutem shumë

Shfaqe fytyrën ashtu kot

Të të besoj një herë dhe unë

 

 

PËRCARTJE APO NGJESHJE KOHE

 

Unë jam një

Dhe me sy hapur

 

E kujt është ajo shqisë

Që më bën të shoh

Thinja në kokën e foshnjës?!

 

Të shoh varg dasmorët

Që po e çojnë

Nusen… te varri

 

Të shoh shkronjën V

Në krye të cdo fjale

mashë në duar prej mermeri

 

Në atë mashë

rri i varur globi

në të dyja polet

 

Ju po qeshni!

Ju që qeshni

Vërtet sa varre jeni

…Më falni-sa veta?!

 

 

SOT NË MËNGJEZ

 

Sot në mëngjez

po shihja në ëndërr

tek po ndahesha me të dashurën

 

s’donim të ndaheshim

mezi po shkëputeshim

duart kishin mbetur lidhur

tek majat e gishtërinjëve

 

vështrimet tona rreze admirimi

të kthjellta,plot freski rinore

nga flokët te buzët,nga buzët te sytë

sikur donim të fiksonim

për të mos harruar

asnjë tipar të fytyrës së njëri-tjetrit

për ca ditë që s’do të ishim bashkë

 

Sytë,të pastër,të ciltër

Mbushur lot e dashuri

 

…U zgjova duke mos ditur në c’kohë jetoja

pashë në dhomën tjetër tej korridorit

të dashurën time…plakën

që në shtrat akoma po flinte

 

 

EJA TI MUZË

 

Eja lirshëm ti muzë e ti frymëzim

Unë nuk përtoj ti shkruaj fjalët

Është shkrimi që i jep mundësi njeriut

Edhe i vdekur të flasë me të gjallët

 

 

PA MUA

 

Desha të këndoj për lulen

Mu kujtua kosa në dorën e kostarit

Nuk e nisa këngën

 

Nisa të këndoj për zogun

Më shkuan ndërmend kthetrat e skifterit

E ndërpreva këngën

 

Desha të këndoj për qingjin

Mu kujtua thika në dorën e kasapit

E urrejta veten

 

Vështrova rreth e rrotull

Ngado pashë zogj,qingja e lule

Jeta mbi dhe këndonte,edhe pa mua

 

 

KOSOVË

 

Thonë se tokën me kosa e shtrove

Për tu prerë këmbët kuajve pushtues

Ndaj ky emër të mbeti

Kosovë

 

Ndoshta që atëherë kosat i ke ruajtur

Në strehët e kullave

Të cakatura,te rëna në grihë

Të lashta e të mprehta si grenza

 

Erërat fryjnë

Ato tringëllijnë

Duke brejtur kunjat që i mbajnë varur

Duke bërë që ty të të hanë duart

 

Në kreun e livadheve të rrëmihura

Fort të ka marrë malli

Për fishkëllimën e tehut të tyre

Kosovë

 

 

TORTURA QË S’DUROHEJ

 

Çdo ditë në këtë kohë e kishin torturuar

ndërsa sot ata nuk po vinin

Ç’kishin ndërmend të bënin vallë ?

 

Kur ndër tortura i erreshin sytë

Diku brenda vetes i ndizej një dritë

Kishte mbetur gjallë !

 

Ndërsa sot ata nuk po vinin

Iu duk se dhimbjet po i pushonin

Iu duk se plagët po i shëroheshin

 

Ndoshta nuk po dinin tjetër c’të përdornin

Ndoshta nganjëherë edhe katilët lodhen

Ndoshta do ta vrisnin, ndoshta kushedi do ta lironin

 

Te dritarja shushuritja e gjetheve

Pak më larg te sheshi të folurat e njerzve

Jeta,sa e donte jetën!

 

Te dera një zhurmë,një urdhër

Më parë se të lirohet,të nxirret në shesh lakuriq

…më parë të provonte këtë torturë të fundit

 

Iu errën sytë

Drita më s’po ndizej

…Vdiq