Blerim Sinani: Dielli, Hëna dhe Bora (I)

BLERIM SINANI

 

Dielli, Hëna dhe Bora

  

/roman /

 

Editor

Azam Dauti

 

Shkupi

Shkup, 2OO9

 

Kushtuar me mall,

fëmijëve të mi:

Unikut

dhe Arbesës

 

DIELLI

 

Një ditë e rëndomtë si çdoherë kur bën vapë. Njerëz të molisur, të djersitur, që kundërmojnë gjatë kur kalojnë përreth nesh. Dielli në horizont lart, duket i paprekur, por edhe i padukshëm; e shohim se shohim. Unë dhe Niku, vendosim shuplakat e vogla në fytyrë, e mes gishtave mundohemi që ta shohim topin e kuq në të  bardhë dhe plotë zjarr.

Këtu në Arak, nuk ke edhe ç’të bësh diç më shumë, ose të vraposh me qëllim ose të afrohesh drejt plepave të gjatë që shihen diku në largësi nga rruga jonë. Unë dhe Niku 5-vjeçar, gati të një moshe edhe pse pranoj se unë mundem të jem pak më i madh kemi një gjuhë të përbashkët dhe mirë ia kalojmë. Mamaja ime të cilën e quajnë zonja Ruka, dhe mamaja e Nikut zonja Haam, çdoherë janë në parkun e shtëpisë sime dhe çdoherë diçka llomotisin. Ne nuk i kuptojmë fare dhe ashtu në bisedat e tyre, ne fshehurazi ikim e dalim në rrugë. Në vapë në Diell, ashtu na pëlqen. Mua më ka ëndja ta shikoj edhe kodrinën pa lisa mbi Arak, e cila i përngjanë një krahu të madh të një ariu.

Ku shkuan, këta kalamaj lazdrak, a mos u humbën? Shih, Haam mos janë tek bunari i vjetër? – Ah, këta fëmijë sa të lazdruar që janë. Nuk dëgjojnë fjalët e prindërve – s’kanë respekt. Nikuuu! Blertiii! – hej, Bleri; këto zëra na u janë bërë si gjilpërat e tetës Nexh. E din, Blerti, kur isha para ca jave në ambulancë për të më vaksinuar? E kam sharë dhe ia kam marrë një laps tetës Nexhë. Më pickoi me gjilpërë në krah – fillova të qaj. Por më kujtohet atë lapsin se teta Nexhë ma dhuroi e unë fillova të buzëqeshi dhe ti kërkoj falje për sjelljen time.

Nikuu, Blertiii! – Po, ja ku qenkeni mor djallusha dallëndyshe, sokola... (tani do të thonë – trima, bukurosha). Çdo ditë të njëjtat fjali. Po ne (unë) mami ishim te porta e oborrit me Blertin, e jo portë ja ku është. Ajo nuk është në Hënë! Është pak larg, por është edhe shumë afër. Hëna! Hmmm.

Ç’më lindi kjo fjali në kokën time të vogël, (ashtu mendoj se kur shihemi në hije në këtë ditë me Diell, më duket koka si një top vërtetë i vogël), përmendi Hënën.

Hej Niku; fol be Blerti! A mu dok, apo të dëgjova kur bisedoje me mamanë tënde diçka për Hënën? Eh, lere më atë.

Mjaft e kemi këtë Diell mbi kokat tona të vogla. Hi-hi-hi, por qe besa Blerti, edhe ti e ke kokën e vogël. Mos ke gajle, kur të rritemi do t’i kemi sa topi i xha Emras, që luan te shtëpia e xha Mitit (Hi-hi-hi).

Hëm, Hëna! E din se ç’ka është Hëna? – jo, por t’i Blerti je pak më i madh se unë dhe ti e din se ç’është. Unë si Nik i vogël e di vetëm që atje ka xhuxha. Ata janë njerëz të mëdhenj, por të vegjël sa ne. Ata kanë mjekra të bardha, dhe secili ka nga një violinë të vogël. Po, a? E tjetër, tjetër. Niko ç’ka në Hënë. Kështu, e di edhe se atje është babi im, larg i cili çdoherë kur bie borë, ai me aeroplanë fluturon dhe më shikon prej lartë dhe prapë kthehet diku që as unë nuk e di se ku. Aha? – po qenka mirë more Niko atje lartë! Po! mirë është në Hënë, e bukur është ajo, por Dielli është më i mirë. Po, Blerti, Dielli është më i mirë se Hëna, se ai e shkrinë borën. Jo, Niko, Hëna qenka më e mirë se Dielli. Të them ty Blerti, se ai është më i nxehtë dhe më i mirë.

Dëgjo, Nik! Hëna bën dritë si Dielli, dhe është e mirë. Blerti, Dielli është... Nik të them se Hëna, jo Dielli, jo Hëna, Dielli, Hëna...!

Off, kujdes! Blerti t’i më shtyre! Pse jam më i vogël, a? Po ti Niko nuk më dëgjon mua. Unë të kuptova se në Hënë, atje diku larg është babai yt, dhe nganjëherë tha se prej lartë të shikon, dhe ti mezi pret që të vijë tek ti. A, ishte ashtu Niko, fol!

Po, sa i marrë që je more Blerti. Unë a të thash se Dielli është më i mirë, sepse ai e shkrinë borën. Asnjëherë kur ka Diell nuk ka borë. Babai im kurrë më s’ka për tu larguar nga unë, sepse çdoherë kur bie borë, ai më lë të vetëm. Hëm. – Aha, po shih, unë tani të kuptova. E kam tërë të qartë. Më fal të lutem; ma jep dorën. Ti Niko je shoku më i mirë që kam. Edhe te Blerti je shoku më i mirë i imi. Kalojnë njerëz për rreth nesh, dhe për çudi as që na vërejnë. Ne i shohim dhe qeshim me ta kur ua vështrojmë ato koka të rrumbullakëta si kungujt e xha Nelit – fqiut. (Hi-hi-hi).

Zonja Haam, si duket është bezdisur nga llafosja disa orëve dhe e njëjtë, përshëndetet me zonjën Ruk dhe e thërret Nikun.

Eja, duhet të të pastroj; shih se ç’farë ndyrësire je bërë! I tërë je pis nga pluhuri i rrugës dhe asnjë fjalë timen nuk e dëgjon, - murmuritën zonja Haam. Ashtu qenka, Haam; shihe këtë Blertin tim të djersitur nga kjo vapë. Vërtet qenka bërë kloun.

Nikooo, të përshëndes, shihemi të nesërmen. Po, të nesërmen Blerti!

Po, si mor Nik nuk dëgjon? A, të kam thënë, se e sa herë që në rrugë, në pluhur, në Diell mos të luash? Sa e sa herë të kam thënë që të mos largohesh nga shikimi im, blla, blla, blla... (A thua Blertin do të qortojë zonja Ruk që është djersitur nga vapa – Dielli?) – Më fal mami të lutem më fal; (më mbushën sytë me lot, më dridhet zëri...). Mirë, de mirë, unë të kam zog, pëllumb, dallëndysh, mos qaj tani, je ende i vogël, po gabon nga pak, por nuk është bërë deti kos.

Mirë mami, nuk do të gaboj më kurrë, por të të pyes diçka?

Fol Niko! – Mami, mami, ti e donë Diellin? Po si jo be djali im. Po ti mami e donë Hënën? Hëm, po si jo be djali im. Po, ti mami kë e do më shumë: Diellin apo Hënën? Po të dyja i dua o dalldish i mamit. Eh, ç’farë pyetje tani këto? Po ti kë e do më shumë, o mami kënd, kënd; Diellin apo Hënën, më trego të lutem mami, sepse unë e dua më shumë Diellin. Ai e shkrinë borën dhe nuk e lë që ajo të bie në tokë, e nëse nuk ka borë, as babi nuk shikon atje larg, ndoshta te hëna, a?

- Oh djali i mamit, ty të kam një dhe të dua më së shumti në botë, por lëri këto mendime tani e shih se ç’bën motra jote – Besa. Pyeta, a i ka bërë detyrat? a ka fituar shpejtësi në të lexuarit? Shko, tani në dhomën e juaj por Besës mos i pengo. Radhiti katrorët e vegjël si mbrëmë dhe ndërto rrugë, ura, luaj por mos i pengo, a? E, unë do të bëj një puding që dyve ua ka endja shumë. OK?

Mirë mami.

- Lisi plak i hutuar nga vetmia është harruar nga të gjithë...

Besa, Besa... fol Niko! Fol por më shpejtë se duhet të mbaroj dhe të fitoj shpejtësi në të lexuarit e tekstit, e që e kam detyrë shtëpie. Fol de tani ç’pret?

Eh, gjeti, gjeti një mi vogël. Tani e humba rreshtin se ku isha. Si do të dal unë në klasë të dytë, me ty në dhomë, e me këto sjellje a?

Pëshsh, mëshsh, rëshsh... (pëshpëritë Niku me zë të ulët diç), do ta marrë një katror edhe një katror dhe një katror tjetër një të madh, a do të ndërtoj një rrugë edhe një shtëpi, por një shtëpi të madhe të madhe sa ai krahu i madh i ariut që shtrihet mbi Arakun tonë. Atje do t’i dërgoj shkallët e drurit që janë pos shtëpisë. Do ti them edhe Blertit që të më ndihmon pak, e di, ai do të më dëgjon. E kam shok të mirë, bile do të ti them që shkallët ti dërgojmë lartë mbi atë kraharor të madh kodrine.

Mbarova! Qjë, duke lozur Niko? Oj Besa! të të pyes diçka? Ti më shumë e do Diellin apo Hënën? Aha! Unë vëllaçko im i vogël më shumë e dua Diellin.

Urraa, edhe unë më shumë e dua Diellin. Të kam motër, motrën më të mirë në botë.

Niko, unë mbarova me detyrat e shtëpisë, tani të shohim se ç’bën mami. Mami, ku je? Ja në kuzhinë jam. Ç’keni? Mos jeni kacafytur prapë si mbrëmë për ato shkallët e Nikut të ndërtuara me katrorë? Jo, jo, deshëm vetëm që ta ndjejmë atë zë tëndin të ëmbël mami i jonë e dashur. Aha, - po ja de ku jam, dhe jam duke u përgatitur ëmbëlsirë – puding luleshtrydhe! Puding luleshtrydhe? Besa e do pudingun prej luleshtrydheve, por unë më shumë e dua prej çokollate.

Mirë de Niko! Dje patëm prej çokollate, sonte do të kemi prej luleshtrydhe – për Besën.

Mirë, mirë, ashtu pra qenka puna, mua askush nuk më donë. Vetëm Blertin e kam shok.

Ha-ha-ha, por edhe ty be Niko do të bëjmë pak puding prej çokollate. A bën? Urraaa (u gëzua guri pa masë).

- Mami, nesër në shkollë dua që të vish atë fustanin me arinj të vegjël dhe luleshtrydhe mali. Shoqet më janë mahnitur, dhe më kanë pyetur se ku e kam blerë.

- Dhe ti si u the? Po unë mami u thashë se këtë fustan e kam dhuratë nga halleja Lid për ditëlindjen time. Po, ashtu është, edhe nëse ju pyet dikush diç duhet çdoherë ta thoni të vërtetën. E vërteta, fëmijë të mi të dashur ndoshta ndonjëherë mundet të ju lëndon, por e vërteta në fund çdoherë fiton. A, më kuptuat? (Besa) – Po mami!

(Niku) – Po po, mami! (Edhe pse s’kuptova asgjë, se ç’deshi të thotë mami për të vërtetën).

(Ding-dong-ding-dong... ora 21.00). Nik, eja cili më shpejt arrin te dhoma për t’i marrë pixhamat dhe cili më i pari do bëhet gati për gjumë. (Tras, bum, plass eee) Ti je më e madhe, e unë jam më i vogël, ti çdoherë e para arrin te dhoma.

- Gati? – Gati, mami! Natën e mirë, gjumin e ëmbël si përsheshi me tambël.

(në mëngjes) Një rreze Dielli në mëngjes më xigilonte njërën qepallë dhe sikur më thoshte që ta hapi njërin sy.

Vetëm njërin sy a! E kur të sheh ai syri i vogël se ç’ditë e këndshme është sot, edhe syri tjetër vetë do të hapet, dhe me të vërtetë ashtu ishte. Besa flinte ende mami ishte në kuzhinë e unë ika në banjo. Aty e kam një ulëse të vogël e keqe dhe e ftohtë, ku për çdo mëngjes mami më ka thënë se duhet të ulem aty. Por s’ka gajle. Kur të rritemi i madh mundem të ulem te ajo ulësja e madhe.

Mirëmëngjesi, mami.

Mirëmëngjesi dallëndyshe im! Po si ke fjetur, ke parë ndonjë ëndërr? Ke fluturuar si pëllumb?

Jo, mami asnjërën prej këtyre që i përmende nuk i kam parë përveç Diellin.

Diellin? Ëndërr e ka pa Diellin? Jo, mor Niko im i vogël. Diellin e ka parë në mëngjes, me ato rrezet e tij të arta, që ngadalë t’i kanë hapur qepallat e gjata, dhe ata sy të njomë, por ku ta di ndoshta vërtet e ke parë, a?

Ti mua nuk më gënjen. Si jemi marrë vesh.

Çdoherë duhet thënë të vërtetën, a?

Unë po të them se e kam ëndërruar Diellin. Diellin e kam parë ëndërr, vetëm Diellin. Mirë de mirë e ke parë e ke parë, asgjë të keqe nuk ka këtu. Ja edhe sot tërë ditën do ta shohim të gjithë.

- Mami, ti e do Diellin?

-Po si jo mor shpirti im. Shumë e dua Diellin. Urraaa.

Do të dal, e ta thërras Blertin, e ti them se edhe mami im, edhe Besa, edhe unë të gjithë e duam Diellin.

Mirë, mirë, ngadalë. – Blerti ndoshta ende flenë e ti nuk ke ngrënë asgjë. Të pishë një gotë qumësht dhe të hashë në gurabije e mandej luajmë. OK? Mirë, mirë mami! Ok! (Gjam, gjam, sircc, njamm njamm).

-Niko, o Niki!

-Mami, mami, më thërret Blerti. Mundemi para portës së oborrit të luajmë? Brenda në oborr të luani, në gjelbërim, nën hije, ashtu po u them unë, e jo në rrugë, në Diell. Po mu për këtë mami, para portës është Dielli e jo nën hije...

Si je Blerti? Opaa, paske një fanellë të re. Kush ta bleu? Mami apo babi yt? Babi im ma ka blerë në qytet. Së bashku një ditë me atë veturën tonë të vjetër shkuam në qytet dhe shëtisnim nëpër dyqane, e pashë këtë fanellë dhe bërtita: E dua këtë, e dua këtë.

Mami, besa pak më shikoi me sy të trembur, por falënderoj babin që menjëherë u pajtua dhe ja ku e kam sot. Por, edhe ti Niko paske patika të bukura, pak të vjetra më dokën, por të mira qenkan. Po, a mos janë ato patika që i kishe kur shkuam të shohim futboll se si luajnë xha Emra dhe të tjerët? Por ajo ishte moti kohë a? Më doket se kemi qenë edhe më të vegjël. Si milingona (hi-hi-hi), ashtu të imtë. Po de, Blerti këto janë ato patika që mi pate shkelur, e që më the se për çdo send të ri ashtu është adeti. Kam edhe disa palë tjera, super të reja, por këto i dua më shumë.

-Këto mi ka blerë babai im, por ç’bëjmë sot ne?

Ke ndonjë ide? Luajmë, luajmë; ç’doni ti Niki të luajmë sot? Hej, Blerti! Ti je më i madh. Të të pyes diç. – Urdhëro!

-E kam dëgjuar por s’mundem ta qëlloj fjalën për ata njerëz që kanë rrobe të bardha dhe kapela në formë të topit e që shkojnë – ngjiten lartë në Hënë? Kozmonautët po mendon. Niki? Po, de ata ozonatët (hi-hi-hi), ti je aq i vogël sa që në të vërtetë nuk mundesh ta thuash emrin e kozmonautëve (ha-ha-ha).

Mirë pra. Po si mendon të luajmë kozmonautë, dhe pse duhet të shkojmë në Hënë?

Hej Blerti dëgjomë. Të tregoj diç. Kam ndërtuar rrugë, e ura nga katrorët e mi mbrëmë në dhomën time të vogël, por edhe shkallët e drurit që janë të rënda e të gjata i kemi pas shtëpisë sime. Po, dhe?

Ngadalë do ti marrim e do të ngjitemi lart mbi kodrinën e Arakut dhe pasi të afrohemi afër Hënës, i marrim shkallët dhe ngjitemi lart.

(Hi-hi-hi). Po, Niko kjo nuk është e mundur, si do të ngjitemi lart te Hëna? Dëgjo tani, të them unë ty diç tjetër...

-Zonja Haam, oj Haam, a je aty? Niki, kush është? Mami, mami unë me Blertin jemi tek porta e oborrit e ty të thërret zonja Ruke. Po, a?

Ja tani, erdha. Urdhëro Ruk. Si je? I bëre punët?

Eja të pimë nga një kafe. Jo, jo Haam. Kam bërë çaj me kullaqe dhe nëse je gati eta. Të pres.

Askënd nuk e kam në shtëpi, veç Blertin i cili ja ku lozka me Nikun tënd, e mua më kaploi një monotoni. Eja e bisedojmë e qajmë halle.

-Mirë Ruuk do të bijë. (Tak, tuk-tak-tuk).

-Niki: unë jam këtu menjëherë, tek teta Ruke, a?

 

 

Hëna

 

- Pra Blerti, ti kishe një ide. Ç’farë doje të thuash. Shih Niki. Ne do t’i mbyllim sytë dhe do të mendojmë se jemi në një avion të vogël që do të na shpie në Hënë.

- Eh, e si mundemi ne të vozisim, aq të vegjël, dhe ku do ta gjejmë një të tillë?

- Niko, unë i mbylla sytë. E, ti? Ja, ja de dhe unë i mbylla sytë dhe çka tani! Hej Bleri po e ndjej një dridhje tek këmbët e mia dhe diçka po bubullon. Aha, edhe unë po e ndjej një gjë të tillë – një dridhje të tokës.

Ti hapim sytë, e të shohim ç’po ndodh!

Po si? Ç’ndodh? Ku jemi?

Kush janë këta? Ç’janë këta? Ç’është kjo more Niko?

Blerti, unë kam frikë.

Ndal Niko, se më duket se nuk na hetuan. Por, aq e madhe e ndritur qenka kjo?!

Më duket se ky gjësend fluturon. Të ecim ngadalë e të shkojmë nën atë shkollë të bardhë, paska një dritare nën to. Oboboo! Po ne si arritëm në maje të kodrinës së Arakut bile ai kraharori i madh i ariut zvogëloheshka ngadalë. Shihe, Niko, edhe shtëpitë tona nuk po shohim më, u zhdukën. Ç’farë errësire jashtë. Yje pa kufi. Të bardhë të kuq, të verdhë. Oboboo!

Mirë, të qetësohemi pak Niki. Po, Blerti, ne qenkemi në atë avion që ti e përmende, por ky qenka shumë më i madh dhe paska njerëz edhe atë të vegjël qenkan. Këta janë xhuxhet, që njëherë i pate përfolur more Niko.

- Dhe të them Ruko, se diçka me Nikun është duke ndodhur. Tërë kohën më pyet se kë e donë më shumë, Diellin apo Hënën. Ç’t’i them; Më erdhi t’i them se e dua Diellin. U gëzua pa masë bile sa nuk filloi të qajë prej gëzimit.

- Mendova, se gjatë ditës do të dëfrehet më shumë duke e shikuar Hënën, por ç’t’u bësh – fëmija si fëmi, imagjinata të pafund. Po, ti Haam, si je? Të lajmërohet Rini? Ç’thotë, kur do të vjen? Me shëndet si është? Eh, moj Ruuk, e vërtetë është se ti je shoqja ime më e afërt – mike me vend. Mërzia ime është e pashtershme, por shkaku i fëmijëve qëndroj krenare dhe e paluhatur, sepse ti e din, se fëmijët gjithçka përcjellin e mbajnë mend.

Rini më ka thënë se diku në pranverë do të jetë këtu, gjë që nuk ka mbetur më shumë se gjysmë viti.

Ai, pati që të vjen këtë pranverë, por ja kapi vera dhe e zuri gati vjeshta, e besa një kohë bukur e gjatë kaloi por ç’të bëj ne shqiptarët jemi mësuar që me shekuj të vuajmë. Të jemi të mërzitur çdoherë, o për këtë, o për atë, asnjëherë të gëzuar dhe të lumtur. Falë zotit. Besa, vajza ime më ka ngjarë mua nga karakteri, ashtu e vendosur. Ja pak më parë e përcolla për në shkollë, mirë është, e Nikun e lashë me Blertin tënd duke lozur afër portës së oborrit.

Po, ty Ruuk, si të shkojnë punët? E ke Merin këtu, dhe si dukët ende është agjil. (hi-hi-hi).

Po si të gjithë meshkujt de, po e din ti më. Një puthje e tyre dhe gruaja shndërrohet në laborator kimik.

Fakt se dashuria është ende e zjarrtë me Merin dhe nganjëherë mjafton vetëm shikimi i tij aq sa i vrazhdët aq edhe i butë.

- Shihe, shihe, këta nga erdhën? E kush jeni ju o kalamaj të vegjël?

Unnee jaam Blertii, e ky është Nikku. Jemi nga ajo shtëpia poshtë që u zvogëlua dhe tani kemi humbur, nuk e dimë se ku jemi. Hëm. Zed!

Urdhëro i larti Lunar. Merri këto fëmijë, dërgoi në dhomën time dhe mbylli brenda. Si urdhëroni i larti Lunar.

- Fëmijë, ejani shpejt me mua!

- Uauu, sa drita të bukura. Më dukën si në Lluna park. Hesht tani Niki, e sheh se nuk janë mikpritës? E pe atë shikimin e atij mjekërgjatit të bardhë si dëbora se si ishte?

Blerti, po ku po na shpien? Hesht tani!

- Futuni brenda! Mos lëvizni! Pas pak qaste do të kthehet i larti Lunar. Trasss.

- Shiko, Blerti! Po kjo nuk qenka edhe aq dhomë e keqe. Paska katrorë ashtu sikur i kam edhe unë. Shih, shih një biçikletë, jo edhe një kukull.

Niki! E shikon atë violinën e drurit me ngjyrë ari? Po e shoh dhe? Po këta njerëz të vegjël me mjekra të bardha si dëbora qenkan xhuxhët e Hënës. Ne si duket po shkojmë në Hënë. Në Hënë? Urraa! Pssst! Mos bërtit! Po të na dëgjojnë, dhe mundem që ta na hedhin jashtë.

-E duaa mamin këtuu! Dua që të shkoj te mami. Niki, të lutem hesht tani dhe të shohim ai mjekërgjati se ç’do të na thotë.

- A këtu qenkeni a? Po si erdhët bre ju këtu? Ende nuk e kam të qartë se si ia arritët që të jeni këtu! Ndoshta me një dëshirë të zjarrtë për diçka që secilit fëmijë një herë në jetë i realizohet e kërkon dhe bëhet. Por, jo jo, ju nuk mundeni të keni këso dëshirash që të ndodhë kjo. A po jo? – Ashtu është zotësi mjekërgjatë, mjekërbardhë.

Lunar e kam emrin. Ju mundeni të më thirrni xhaxhi Lunar. Unë nuk kam asnjë dëshirë veç se të kthehem tek mami im. Por kjo nuk na e mundësoi që ne të jemi këtu për shkak të një dëshire.

Edhe Niku nuk ka këso dëshirash që do ta kishin prurë këtu. Ngadalë Blerti mos u ngut! Xhaxhi Lunar, ç’do të thotë emri juaj? Hmmm.

-Unë jam prijës i njerëzve të vegjël gjë që ju i quani xhuxhë të Hënës. Po në atë yll, të madh të kaltër e të bardhë nga pak, që natën e ka formën e topit, e fëmijëve që kanë humbur rrugën u bënë dritë. Aha, domethënë ju paskeni qenë në Hënë. (Ha-ha-ha) – O vogëlushi im: Unë shtëpinë e kam në hënë. Ne në Hënë banojmë. Këtu jetojmë. Më fal xhaxhi i Hënës – xhaxhi Lunar, por unë dua të shkoj të mami im. Niki, qetësohu, se do të shkojmë tek shtëpitë tona...

- Dhe si të thashë Haamë, ashtu e ka jeta. Mirë bre Ruko, të tregoj diçka. Ky Niku im i vogël disi më duket se ka ndryshuar. Po mendoj në sjellje disi më është pak, si i çuditshëm, aq sa që mbrëmë më pyet se kënd e donë më shumë. Diellin apo Hënën. Dhe ç’ka moj Haam ka këtu për tu habitur? Jo, jo asgjë veç se unë thjesht iu përgjigja se e dua Diellin, e sa më dëgjoi. Niku im ngriti duart lart, u gëzua pa masë, dhe më tha se edhe ai, e deshka më shumë Diellin. Ç’ka ndodhi mandej? Asgjë, prapë deri kur vetvetiu më thotë se Diellin e dashka më shumë, sepse Dielli po e shkrika borën. Eh, moj Haam, e tani asgjë s'po kuptoj. Ç’ka lidhje Dielli me borën? Ndal pak prit.

-Rini, burri im, babai i Nikut çdoherë paska shkuar në kurbet atëherë kur paska rënë borë. Po, mos të kishte rënë borë. Rini s’paska pas për tu larguar Dielli nuk e lejon borën që të bije, e shkrirë menjëherë.

-Mu mbushën sytë me lot, më shtrëngoi gjoksi, mu dridhën buzët dhe e përqafova Nikun, i cili nuk e kuptoi se ç’ngjau në ato momente me mua, por një nuk e kam prapë të qartë se kush i tregoi dhe si ju kujtua një gjë e tillë... Ehhh...

-Zotëri, njeri i Hënës! A, të gjithë njerëzit në Hënë, janë sikur ju, ashtu të mëdhenj, por të vegjël me mjekra të bardha, apo ka edhe njerëz të mëdhenj, pa mjekra të bardha ashtu të bukur, sikur babi im, me flokë të zeza, dhe buzëqeshje të ëmbël.

Ndal, Niki, se këtu veç këtu veç këtyre xhuxhëve, njeri tjetër nuk paska. Jo, ndal pak, prit, si e pate emrin ti çuni? Blerti! Ky çuni i vogël emrin emrin?! Niki, xhaxha Lunar. Ky Niki i vogël disi e ka të drejtë.

Herë pas herë në Hënë me vetura që fluturojnë vijnë njerëz të mëdhenj si ne, më të lartë se ne, pa mjekra, të bukur, me flokë të zeza, për ti shikuar fëmijtë e tyre në shtëpitë e vogla, por menjëherë kthehen, dhe ashtu vazhdojnë.

Po, a? Të lutem xhaxha i Hënës kur do të arrijmë tek shtëpia e juaj? Ndal Niko? Mos shpejto? Në duhet të kthehemi në shtëpitë tona në Arak. Tek mamatë tona e jo të rrimë në Hënë.

-Jo, Blerti, jo! Dua të shkojmë sa më shpejtë në pjesën tënde të Hënës – në Hënë. Ndoshta e takoj babin tim të dashur. Pak ia kam harruar fytyrën por atë buzëqeshje të ëmbël dhe ato duar aq të forta, dhe aq të buta nuk i ka askush, dhe shih xhaxhi i Hënës, i larti Lunar, domethënë, flokë të zeza, vetulla të holla... mirë de mirë të kuptova.

Ja tani më duket se jemi duke u afruar afër shtëpive hënore dhe do të pimë nga një limonadë të larme. Limonadë të larme? Uauu... Shshsh.... Trass. Erdhëm.

Ngadalë çuna. Këtu fëmijët fluturojnë, ne mundemi të kërcejmë lart.

- Ç’farë mrekullie qenka Blerti këtu, a?

Po, po Niki, por të shohim, a? Dhe ç’është ajo Hënë e kaltër tani atje lartë, o xhaxhi Lunar?

(Ha-ha-ha). Ajo nuk është Hënë. Ajo që po e shihni si një top vërtetë i kaltër është shtëpia e madhe e vëllezërve e motrave tuaja. Atje janë shtëpitë e juaja.

Po, çuna të dashur, ajo atje që po shndritë është shtëpia e juaj e vërtetë.

Blerti më kap për dore e të fluturojmë pak, a? Urraaa! (hi-hi-hi) po sa bukur qenka. Mrekulli.

Kërcen lartë dhe kur bir nuk lëndohesh. Por të shohim ne se ç’gjësende tjera paska këtu, a Blerti?

Mirë, Niki të ecim – kërcejmë ngadalë.

Shih një lule – sheqerkë që i ndërroheshkan ngjyrat.

Shih shih një shpend me bisht të gjatë dhe me këpucë xixa xixa. Më duket se e shoh Ylberin me ngjyra shumë.

Prit pak. Ndal, ndal, uleni kokën shpejt Blerti. Niki, këta janë bletat e arta të Hënës, që janë duke u kthyer prej ujëvarës, ku uji është i kaltër dhe i rrethuar me gurë të kristaltë të ëmbël. Uau. Jemi të mahnitur xhaxhi i Hënës, por të shkojmë në shtëpinë tuaj e të hamë diç.

Jam i uritur tej mase, nuk e di për Nikun por unë jam i uritur.

U bë çuna të mirë, shkojmë në shtëpinë time.

(Xiv-xav-Xiv-xav, ksa, kse, ksi)... erdhe babi? Kërcyen dy fëmijë shumë të vegjël, edhe më të vegjël se ne, dhe e përqafuan xhaxhin e Hënës, gjegjësisht kuptuam se ai ishte në të vërtetë prindi i tyre e këta kalamaj ishin fëmijët e tij.

Një çun dhe një çupës. Disi ishin më ndryshe se ne, por në sjellje mu ashtu sikur të gjithë fëmijët njësoj?

-Lunar! Bërtiti një grua e cila nuk kishte mjekër, por buzë të kuqe dhe sy të kaltër. Ishte mamaja e kalamajve hënor. Të gjithë u gëzuam ashtu thjeshtë shtëpinë e kaploi një nxehtësi familjare.

Unë, pak u tërhoqa, dhe dy pika loti më pikuan.

U habita se sa shpejtë më rrodhën nëpër faqet e mia të njoma.

Niki! – Urdhëro xhaxhi i Hënës. Ty do të japim një limonadë të larme, dhe mjaltë të mbledhur.

E, ty Blerti do të japim sheqerka që në dhëmbë kërcëllojnë dhe nuk mund t’i zësh. (ha-ha-ha).

- Zonja e Hënës, me kalamajtë e saj na shikonte ashtu po ndërprerë dhe diçka pëshpëriti me xhaxhin e Hënës. Menjëherë nga sytë e saj të kaltër, rrodhi një pikë loti, e cila u shndërrua në kristal të kuq, mu ashtu sikur mami që e ka në një unazë të gishtit.

- Pasi u ngopëm me Blertin filluam që të shëtisim nëpër dhomën e kalamajve të Hënës, që na tregonin gjithçka nga lojërat e tyre. Lojërat si lojëra, nuk dalloheshin gati aspak nga lojërat e Hënës tonë.

- Biçikleta me dy, tri apo katër rrota, kukulla me sy të larme apo të gjelbër, lule me shumë ngjyra apo lule të vetëm bardha të ndritura... njësoj, njësoj si tek ne.

- Shoh nga dritarja jashtë e cila kishte formën e gurabisë që mami në mëngjes herë pas here na i servon me Besën, e vërej se të gjithë njerëzit e Hënës ishin me mjekra të bardha të buta, por si babi im, asnjëri nuk ishte...

- Blertii! Ç’ke Niki! Do dalim pak të fluturojmë – kërcejmë: (hi-hi-hi), jo edhe unë s’do vij me ju, dhe me kalamajtë e mi – u përgjigj zonja e Hënës.

- Urraa! Do të ecim mbi akullin e ngrohtë të malit të qelqit i cili i tërë i përbërë nga sheqeri.

- Do i shohim edhe qengjat me pupla të verdha që kullosin në barin e shtruar me çokollata të kuqe. Shumë bukur, ia priti Niku, e Blerti i kapi për dore kalamajtë e zonjës të Hënës dhe filluan shëtitjen në stilin fluturim – kërcim.

- Niku, zgurdulloi sytë e tij, në turmën e njerëzve të vegjël – xhuxha mjekërbardhë që ndoshta mos e heton babin e vet, që ka ardhur në Hënë, por si duket kot e ka.

Njeri të tillë nuk kishte.

Kështu shkuar, fluturuan – kërcyen, panë shijuan gjithçka, u gëzuan, kënaqen, dëfryen dhe në kthim për në shtëpi diku në një lumë të vogël ku uji lëvizte në formë të mjegullës së bardhë e të pastër në një ulëse për rreth asaj përroske, pa një njeri shtathedhur me shpinë të gjerë dhe të gjatë. Flokët i kishte të zeza dhe kokën jo shumë të madhe. Niku pa një pa dy aq shumë kërceu sa që me një hap u gjend pas atij njeriu dhe me tërë zërin që kishte thërriti. Babiii! Njeriu në ulëse ngadalë e ktheu kokën, e Niku mbeti i shtangur me fytyrë fëmijërore të zbehur me dy pika loti në sy që shpejt i rrodhën faqeve të ngrira, buza iu dridh.

E kuptoi se njeriu nuk ishte babai i tij me atë buzëqeshje të ngrohtë dhe vetulla të holla.

Ishte një baba tjetër që ishte ulur e shikonte çunin e tij diku larg. Larg atje, ku xhaxhi i Hënës thoshte se atje i kemi shtëpitë tona të vërteta.

Blerti mu afrua, zonja Hënë më ledhatoi e kalamajtë e saj më afruan ca lypëse të barit por me shije të shijshme.

- Së bashku u kthyem në shtëpinë e xhaxhit të Hënës, i dëshpëruar dhe i mërzitur.

Blertit ia kapa dorën, ia shtrëngova fortë, dhe ia bëra me dije se nga pak frikohesha.

Si çdo shok i mirë edhe ai më shtrëngoi duke mi ledhatuar flokët e mia të drejta, ngjyrë kafeje. I lodhur i rraskapitur u hodha në krevatin e butë që gjendej mu para këmbëve të mia i mbylla sytë ngadalë dhe ashtu qetë më duket se tani më isha në gjumë...

Niki, Niki, o Niki...

Një dritë e fortë mi verboi sytë e mi të lodhur, dhe si zakonisht njëherë njërin, e mandej tjetrin sy i hapa ngadalë dhe ç’të shoh! Blerti ishte afër meje i tëri i katandisur dhe i frikuar, vrapoi Besa që me atë çantën e saj të madhe sapo kishte arritur nga shkolla.

Dëgjova ca britma. Ç’po ndodh kështu?

- Mami, Mamii!

- Ndal Ruuk pak, a më duket a po më bëjnë veshët, sikur e dëgjova Besën.

Ç’ka? Përse thërret? Ajo qenka. Të dalim Haam!

- Ju djallusha të vegjël qenkeni.

- Nikun tim e pashë të shtrirë në një gurë të vogël afër portës së oborrit, i tëri i molisur.

Më lëshuan këmbët. U bë një rrëmujë e madhe.

Të gjithë i kapi frika: tetën Ruuk, mamin, Besën, Blertin, Blertin? E Blerti, pse është i frikësuar kështu më shumë se unë?

Shëndosh e mirë arritëm, dhe prapë jemi së bashku në këtë mëhallë të vjetër, afër kësaj porte të këtij oborrit. Si erdhëm, dhe kur erdhëm ende nuk më është e qartë.

Ku mbeti Hëna? S’ka gajle, me rëndësi është se prapë jam tek mami im, tek Besa, motra ime, ja ku qenka edhe Blerti, a?

Buzët më ishin tharë sa që nuk më ishin ngjitur.

Më kapi teta Ruuk dhe më vendosi nën hije më freskoi me ujë në sy, mi flladiti faqet e përvëluara dhe pa një pa dy kërceva në këmbë, si një edh i egër.

Mendova të fluturoj pak por disi për tu habitur – s’mundesha.

E kapa Blertin për dore, dhe i them të fluturojmë – kërcejmë pak sikur në Hënë. Më shikoi i hutuar, e mami prapë filloi të qajë. Diçka nuk ishte në rregull. Asgjë s’kuptova.

- Hyra tek dhoma ime dhe e Besës, e rashë të pushoj pak. Më kishte zënë gjumi. Më dukej si ëndërr, por mendja gjithë më rrinte tek babi.

- Si nuk pata fat që ta shoh. Ku ishte ai kur unë më së shumti kisha nevoja për të.

- Në mbrëmje, dëgjova, zëra, a është mirë? Ka fjetur? A mos ka temperaturë? Aty ishte xha Meri me tetën Ruuk, mami dhe Besa e Blerti si i shtangur në fund të dhomës vetëm vështronte.

- Më shikonin të hutuar, ngadalë e ngrita dhe iu afrova Blertit.

- Po, si je more Blerti? A nuk u trembe fare nga gjithë ajo rrëmujë në Hënë?

- Në Hënë? Po ç’ka flet ti Niki?!

- Unë ç’ka flas! Si çka flas! Po, a ishim së bashku në Hënë. Unë dhe ti.

- Mos u bëj foshnje. Ti ashtu mezi flet rrjedhshëm, e mua më thua, a ishim në Hënë.

- Hëm. Po, Blerti, ne a biseduam tek porta e oborrit për gjetjen e mënyrës së udhëtimit për në Hënë?

- Po, - Niki, e vërtetë, është kjo tash që thua.

Ne biseduam, se me ç’ka njerëzit udhëtojnë në Hënë. Ne u tallëm mes vete por, sidomos kur më the se me ato katrorët e tu dhe shkallët e drurit që i paske pas shtëpisë, do t'i vëmë, në maje të kodrinës mbi Arak dhe ashtu do të ngjitemi lartë, ndoshta deri në Hënë.

- Po de, Blerti ashtu ishte por a, s’të kujtohet kur në të dy i mbyllëm sytë dhe papritmas befasi, diçka filloi të bubullon, të dridhet?

- Jo, be Niki, s’më kujtohet një gjë e tillë?

- Po, si s’të kujtohet more gomarë!

Mos u tall me mua, çun i vogël.

Por edhe ti Blerti më the se dëgjon një të dridhur të tokës.

- Të ka bërë mendja. Unë nuk di asgjë.

E di vetëm, se ti Niki, mua më trishtove më shtyre frikën deri në këto kockat e mia, kur papritur rave si lule e këputur nga milingonat dhe përshpërisje diçka në vete.

- Eh, si more Blerti ashtu?

Unë e paskam ëndërruar gjithë këtë kohë?

- Haam, si qenka?

- Është me Blertin në ballkon.

I kam thënë me mijëra herë, që në Diell mos të eksponohet. I, ka rënë Dielli në kokë.

- Jo, moj Haamë, veç se Diellit ka edhe diçka tjetër. Po, e vërtetë Ruuk, ka edhe diçka tjetër. Është mërzitur për babin e vet. Po, unë? Besa? A nuk jemi të mërzitura për Rinin?

- Ju ndoshta edhe më shumë, por meshkujt mërzinë e manifestojnë në forma tjera nga ne femrat.

- Asgjë! I kalon. I duhet një freskim dhe pushim i vogël dhe asgjë nuk qenka serioze. Jo ku qenka me Blertin tim, le të vazhdojnë të luajnë në park, nën hije – por jo në Diell, a?

- Eh, Blerti i dashur. Ti nuk e din se ç’më ndodhi mua. Çudi e mrekullueshme. Në të vërtetë si në ëndërr, por shumë reale. Po, a? Po të them.

Eh, e ç’farë limonada të larme kishte atje Niki? Po, bile edhe sheqerka të barit... paa, a mos kishte edhe bicikleta me pesë rrota, a? (hi-hi-hi). Po, Blerti, edhe me pesë rrota kishte Hmm (Blerti).

- Ti na frikove të gjithëve, sidomos kur më le vetëm e ty të zuri gjumi. Përshpërisje diçka në vete e në një moment dridheshe nga pak duke thirrur: babi, babi. Të pikuan dy pika loti në ato faqe të njoma të stërkuqura nga Dielli që pa zënë te buzët e tua të holla, u thanë e u zhdukën.

Ç’u bë? U trondita shumë.

- Po, si të them de Blerti, e din kur u qortuan dje, ti më shtyre a unë rashë, kur u fjalosëm për Diellin e Hënën? Po, po e?

- Të thashë se Diellin e dua sepse a nuk e lë babin tim që të largohet nga unë! Ti më the se Hëna qenka e mirë. Po de! e mandej?

- Blerti, mua kur më the se Hëna është më e mirë se Dielli, sikur që më the se babi yt është i keq, dhe kurrë nuk ka për t’u kthyer tek unë. U zemërova aq shumë, sa që tërë natën nuk kam bërë gjumë.

- Mbyllja – hapja sytë, mbyllja – hapja sytë është gati tërë nata më kaloi. Bile shkoja shikoja tek dhoma e mamit dhe babit ashtu fshehurazi, prekja shtratin e tij, por kur shihja se është i ftohtë më mbusheshin sytë me lot dhe kthehesha i mërzitur në dhomën më të vockël.

- Në mëngjes kur rrezet e Diellit mi kishin kapluar qepallat mendova, se më mirë është që njëherë të shkoj, të ngjitem atje lartë në Hënë, dhe mos ndoshta rastësisht e takoj, duke më shikuar prej lart dhe duke ma bërë me dorë.

- Por, paska qenë një ëndërr aq e mirë e këndshme, por aq vrazhdët dhe mallëngjyese.

- Ah, more Niku i dashur, e tani të kuptova plotësisht.

- E di që je i mërzitur për babin tënd, për xha Rinin. Po më bie ndërmend, sepse nuk i mbathë patikat e reja që ti kishte blerë mami yt, por atë të vjetrat, që atë ditë ju shkuat në qytet, xha Rini, ti, Besa dhe zonja Haam.

Po, po mu ato patika mi tregove, që ti kishte blerë xha Rini. Të paskam lënduar dhe zemëruar shumë. Më fal të lutem. Edhe unë Niki, atë maicën që ma bleu dje babi kurrë nuk do ta shkyej. Çdoherë do ta ruaj dhe do të mburrem me te.

- Ti patikat e unë fanellën. A bën?

- Bën Blerti! Të kam thënë se ti je shoku më i miri i imi...

- Ndoshta duhet ta dërgojmë në mjek, a zonja Haam? Ç’thua ti? Të faleminderit zotëri Meri, por do e shohim. Ja këtu me zonjën Ruuk do pushojmë pak e mandej shohim se si do të jetë Niku.

- Mos u brengos Haam, se asgjë nuk ka.

Pak më tepër ka qëndruar në Diell, bile ti edhe më pate thënë se Niku, po e deshka shumë Diellin, e mu ato rreze e kanë molisur pak. Ç’i duhet një vogëlushi 5 vjeçar më shumë.

- Po shkoj se kam ca obligime e Ruka të rrinë pak më tepër tek ti, nëse duhet diçka vetëm më thërritni.

Mirë, Meri, shihemi pak më vonë në shtëpi. Në rregull Ruuk. Faleminderit zotëri Meri. Do të rrimë edhe ca me Ruukën tek unë.

Ditën e mirë. Mirëmbetshi.

- Ashtu e ka jeta Haam, mërziat dhe brengat janë për njerëzit, dikush më të mëdha dikush më të vogla. Niku yt qenka mërzitur.

Të thërrasësh Rinin, dhe të vjen. Edhe për ty do të jetë më mirë, e sidomos për Nikun dhe Besën.

- S’ka se ç’ka pret deri në pranverë. Më sa më kujtohet ai çdoherë ka ardhur në fund të pranverës – fillim të verës, e me Dimër shkon apo jo?

Ashtu është Ruuk, 8-9 muaj kurbet e 2-3 muaj sa dy-tre ditë në shtëpi. Por ç’të bëj...