Vullnet Mato: Velloja e nuses

Vullnet Mato

VELLOJA E NUSES

Ndoshta nuseve u veshin vello të bardhë

tu zbardhet durimi qysh nga dita e fillimit,

që pas mundimeve, me dëshirë në darkë

të ngrejnë flamurin e bardhë të dorëzimit.

Më pas velloja i kthehet butikut nusëror,

dhe nuses i mbetet fotografia e dasmës,

ta kujtojë sa herë merr fshesën në dorë,

dhe nis të lajë pjatat e vaktit të mëpasëm.

Veç te ikja në punë pret rastin e çlirimit

nga skllavëria me disa skllavopronarë,

kur pas burrit, i shtohen fëmijët e gjirit,

që ua duron robërimin me qejf të madh. 

Pastaj kur pronarët bëhen një kor i plot

dhe zënë të këndojnë himnin e trishtimit,

ajo zë kokën me duar dhe lan me lot,

vellon e bardhë të robërimit të shpirtit.

Ndodh pronari kryesor vellon e harron

dhe argëtohet diku te një nuse pa vello.

Ajo në shtëpinë e streseve veten kafshon,

duke përbuzur burrin donzhuan e otello.

Dhe velloja e bardhë e dasmës së shenjtë

shndërrohet befas një napë e zezë pis,

hedhur supeve gjatë funeralit të shpejtë

për varrimin përfundimtar të dashurisë.