Vangjush Ziko: Vargu më doli prej shpirtit

Vangjush Ziko

LIBRI THOTË

Libri thotë,

errësira u bë dritë.

Vdekja bëhet jetë.

Kam parë yllin të ndritë

dhe shuarjen e kometës.

Më thanë,

kur linda,qava.

Kur të vdes,

Kam shpresë të qesh.

Jeta,e përvëluara saharë,

mes lindjes e vdekjes, në mes.

VARGU MË DOLI PREJ SHPIRTIT

Vargu më doli prej shpirtit

nga errësira ime brenda

ku bashkë ishin

gëzimi dhe brenga.

Në ësht' i shëmtuar,

është bir i gëzimit.

Në është syshkruar,

brenga e lindi.

NE

Ka spitale për njerëz

ka dhe për kafshë.

Ne jemi të ndjeshëm,

saç jemi të vrazhdët,

s' përfillim vetveten,

përgjërohemi për kafshët.

NË MUZE

Në muze,sipas lashtësisë,

shoh një kafaz prej degësh lisi.

Më tej,në një pavion tjetër,

shkëlqen avioni dhe një raketë.

Dhe ciceroni mburr epokën,

por veç një gjë harron të thotë.

Përpara se të shpiknim krahët,

të mjerët ne,shpikëm kafazët.

FABUL

Një bletërritës më tha një ditë,

Mjalti më ngjan me poezitë.

Ti kullot vargjet në lule dhimbjeje.

Ku çel duhani,bletët un' shpie.

Poet e bletë,sa të afërt,

Dhimbjen e helmin e bëjnë mjaltë.

Korrik-Gusht    2010