Poezi nga Venka Capa

Pasionet e mia

Mos mendo se te harroj,

me henen vij te te bej shoqeri,

me erresiren e brishte te saj,

me yjet qe ndrijne si qirinj.

Me mendjen time kaloj ne imagjinat,

e sa here te shtrengoj ne gji me mall,

ti puth syte e driten e tyre ndjej,

nga pasioni kam frik se bej mekat.

Ne gjoksin tend koken e mbeshtes,

tiktakun e zemres te te degjoj,

e nga puthjet e etura per deshir,

dhimbjen e saj ne sherim kaloj.

Eh kjo hena qe me rrin deshmitare,

sa shpesh me te bisedoj per keto halle,

po se si me shikon ajo me habi,

nga largesia se si tretemi ne te dy.

sa konfuze jam e ne kujtime mbeta,

digjem ne keto pasione te nxehta,

po a do vij njehere ajo dite?

te zgjohemi nga keto perhumbje te thella...!

Ere moj ere

Erë ! Moj erë ! E veres erë !

merrëm nder krahet e tua !

Më bej zog te fluturoj nje here

të shkoj atje ku unë dua!

Ne ate pyllë qe ka shume peme

te shtrihem ne gjethe si ne qilim

te mbyll syte e aty te harrohem

te me gjejë paqe shpirti im.

Zogjte e pyllit te nisnin kengen

yjet ne qiell te lozin vallen e mbremjes

te sfidojne deshperimet e zemres

te bucasin ne tufanin e dhimbjes

Ne terrin e nates vetetimen ta ndjeja

ta zaptoja qiellin ne hapsire

vetem henen doja te kundroja

paqe e drit te me bente ne shpirtin tim.

KAM MALL PER TY

Nga linku fjalet sonte s po me arrijne

c te beje , me ty si te flas?

shiu mallin me sjell me mbushen syte

e ndjesi oqeani lejne nga pas

po shkrepetimen degjoje mire

me ofshamen e shpirtit tim ngjet

mos krijo kete zbrazeti kete etje qe djeg

si akordi i vrare kitareje kur keputet nje tel!

ah sa mir qe nje raste te vetem kam

ne poezi frymezimin tim kompozoj

me eren vargjet te ty i dergoj

e sedren tende sadopak ta ledhatoje !

sa mire qe jam nje poete

keshtu shpirti me ka pak drite

dhe ne te mbajtsha gjithmone me vete

vargjet jehojne e kete ta dish se te kam edhe shpirt