Fan Noli: Thomsoni dhe Kuçedra

FAN S. NOLI

THOMSONI DHE KUÇEDRA

Te Ura, te Ura

Vraponi, o burra.

Me armë, me topa, me kordhë e me shpata.

Se dolli kuçedra e errët nga nata,

Se ngriti bajarakun e lyer me gjak

Dhe sulet prej Shjakut në Durës me vrap.

Kuçedr’ e Turqisë,

Hyen’e urisë,

E rrahur nga Greku, nga Serbi e Bullgari

Do gjak të thëthinjë dhe vjen te Shqiptari,

Si gjarpër zavarniset, i sillet përqark,

Me dinin[1] në gojë, me helm në bark.

Kuçedrën e vranë

E ahasi më parë

Thomsoni nëVlorë, kur vinte prej detit

Me akatërqnd krahë, lubi’ e Dovletit;[2]

Ee zuri për gryke, e shtriu përdhe

Nga thonjt’ i rrëmbeu të mjerin Atdhe.

Pastaj për së dyti

Në Durrës e mbyti

Dhe kokën ia shtypi me top nga Kalaja,

Kur hodhi Esadin[3] nga Froni nga maja,

Nga foraca në pluhër, nga burgu në det,

Me grush prej rrufeje, që ngrin e që tret.

Kuçedra e thyer,

Në turp e përlyer

Përmblidhet e kthehet nga toka në Durrës

Dhe ngrihet me forcë, në Gjol, afër Urës.

Shqiptari i verbuar vërsulet në det,

Shkel Flamur dhe Nënë dhe vëllezër po vret.

“Dy herë të ktheva,

Të shtriva, tëndeva,

Po parapë u-ngjalle dhe prapë u-ngrite,

Prit-më, the, prit-më!” Dhe prapë-iu vërvite,

Dhe hovin kuçedrës ia preve, po re,

Kalorës i huaj që vdiqe për ne!

Nga Ura, nga Ura

Po ikni, o burra?

Ju ikni, po hije e kalorsit[4] s’ikën!

Kuçedrës tërbuar ajo i fut frikën,

Se  urën e ruan, se Urën e mbron

Stihia – Shqiponjë, me qip e me thonj.

Te Ura, te Uara,

Vajtoni o burra,

Thomsonin e ngratë që ju vetë e vratë,

Që pas nuk i ratë, po vetëm e latë,

Kur shkonte kaluar të vdesë për ne,

Për ju, të mallkuar, që s’doni Atdhe.

(FAN S. NOLI: “ ALBUMI – 2”, Prizren, f. 33-34)