Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

AGIMI I STRALLIT

Me uror çeliku

në formë zemre,

shkrepte mbi një copë strall

shqiptari.

Pak eshkë të butë

përsipër i vinte

dhe nxirrte

shkëndija të kuqe zjarri.

Stralli në shekuj

shkrepi xixat e tij

dhe mbajti gjallë

zjarrin e netëve.

Zemra e çeliktë

dhe stralli të dy,

i ndriçuan shqiptarit

shkëndijat e jetëve.

Secili me zemrën e vet

zjarrmëtare,

gjithë jetën i kërkoi strallit

pakëz dritë...

Por stuhitë që vërsuleshin

egërsisht mbi male,

i shuanin eshkën

për t’i verbuar sytë.

Vetëm kur zemrat e çelikta

bashkuan të gjithë

dhe i shkrepën

te stralli i mprehtë i maleve,

shpërtheu agimi i madh

me vezullimin plot dritë

mbi brigjet e ashpër

të tokës stralle.

VAJTIMI I CIGANKËS

Përrenjtë

luhateshin në terr,

thëllimi fryn

çadrat si gajde.

Fryma e ftohtë

e mesnatës

ia thotë këngës,

ik e hajde.

Dhe prapë dielli

zë e dridhet.

Udhë, moj

e pasosur udhë...

Prapë nga lart

hëna si dajre,

në valle retë

djersit e qull.

Ulet bora –

pulëbardhë

buzë përroit

të mufatur.

Dridhet

zëri i cigankës

porsi psherëtimë

e zgjatur...

Vajton me lemeri,

sa ngre mornica,

birin e vetëm

që s'u bë motak,

kallkanosur

nga ngrica

te përroi

në monopat:

O gushëkuq,

ore flori !

O bir ku shkove,

kush të jep gji !?

Si s’vjen përroi

më merr me vete,

të jap cic’ nëna

atje ku fjete!...

Ta tund djepin,

nëna, o shpirt,

tek ylli yt

që të bën dritë.

Mbase atje ka,

për ne të dy

një copë mur,

nën një çati! ...