Suzana Kuqi: Atë ditë që shihej Korsika...

Suzana Kuqi

Atë ditë që shihej Korsika...

Atë ditë në të aguar, kur deti dhe qielli shpalosnin mrekullisht lindjen e dritës nga placenta e natës e cila copëtohej e humbiste misteriozisht në ngjyrat mahnitëse, ajri ishte aq i tejdukshëm sa nga ballkoni mund të shihje ishullin e Korsikës. Si në përrallë... dukej çuditërisht si një përbindësh që ishte shfaqur befas në horizont. Një përbindësh, i cili dje nuk ishte ndërsa sot ngrihej hijerëndë atje tej e dukej sikur thosh: “ah, më patët harruar, jam këtu edhe kur nuk më shihni”.

Atë ditë që shihej Korsika, ajri të plagoste shqisat me pastërtinë e tij e të ftonte të dëshifroje në horizont gjëra që më parë jo vetëm nuk i kishe shikuar, por as nuk të kish shkuar ndërmend se mund të ekzistonin. Si të vërtetat, të cilave po t'u shkosh deri në fund... vetëm atëhere bindesh se sa të bukura apo të shëmtuara janë... e nganjëherë aq të shëmtuara... sa më pas e zen në befasi veten, në një ngurrim e frikë të paspjegueshme për t'u shkuar pas e për t'i zbuluar.

Atë ditë që shihej Korsika... ndjeshmëria e shqisave arrinte deri në lëndim fizik. E ndjeje në palcë bukurinë dhe dhimbjen e lindjes së dritës dhe mbeturinat e errësirës, forca të majta që mbeteshin pas si fantazma trasparente e nguteshin të fshiheshin aty ku mund të gjenin strehë, në sy aspak dashamirës, në ngjyrimet servile të zërave e të qeshurave hipokrite. Perceptimi i shikimeve, i tonacionit të tingujve, leximi i mendimeve edhe në lëvizjen e duarve e hapave të të tjerëve, të bënin të ditur se kush mund të ishte mik e kush jo. Mbusha mushkëritë me ajrin të freskët, vetëm kur e nxorra ngadalë, në fund ndjeva atë... aromë malli e dëshpërimi përzier me erë misterioze myshku e kohe antike, aspak të këndshëm, karakteristikë e asaj që quhet aromë e ditëve të fundit. Thonë që edhe ndërtimi i molekulave të qelizave ndryshon, por atë ditë që shihej Korsika isha vetëm në ballkonin tim e mundohesha të dëshifroja horizontin.

- Në lundrim është jot bijë?- m'u përplas si shuplakë zëri i Margaritës, fqinjës sime që banon sipër meje.

- Po.

- Im bir kthehet sot.

Ngrita kokën e shikova një hop fqinjën time të moshuar. Sytë m'u rrëmbushën. Jo për atë, jo se m'u dhimbs ajo, m'u dhimbs vetja, Margarita është pasqyra e pleqërisë sime, e cila do të më bëjë ta mas kohën me kthimet e sime bije nga udhëtimet e gjata. Treta shikimin atje ku ishulli, si përbindësh misterioz diçka donte të më thonte, diçka që më shtërngoi një çast zemrën deri në rënkim... ndërgjegjësimi i pavullnetshëm se ime bijë nuk do të më gjente kur të kthehej. Vetëm një çast, një perceptim aq i qartë i dhimbjes në sytë e saj dhe ajo aromë e përzier jetë e vdekje që endej në ajër. Zemra m'u përpëlit si zog duke përcjellë një dobësi në të gjithë trupin sa mezi u mbajta më këmbë. Kaloi shpejt, rrahjet morën ritmin e duhur e forcat m'u kthyen. U futa brënda pa e përshëndetur fqinjën time e pas disa minutave u nisa për punë. Dita kaloi me surpriza nga më të ndryshme, korridoret e azilit ishin mbushur me figura njerëzish të gjallë e figura kujtimesh të jo të gjallëve që më përshëndesnin nga cepa të ndryshëm e më buzëqeshnin. Nuk kish se si të ishte ndryshe, emrat e tyre atë ditë na vinin në gojë, ishim ne që i therrisnim. “Kujtimi, ka thënë dikush , është një mënyrë për t'i takuar njerëzit”. C'rëndësi ka nëse i bëjnë hije tokës apo jo. Ajo ditë ishte e mbushur me mistere që zbuloheshin pak e nga pak me kalimin e orëve...

Xhana më tha ta prisja e ta bënim bashkë rrugën e kthimit më këmbë. Më pëlqen të ec pas punës, e shfytëzoj pikërisht rrugën që kalon mbi plazhet. Nga mesi i rrugës ndodhet një urë, nuk është lum ai që kalon poshtë, as edhe përrua. Shtrati është i gjërë, por ujë me përjashtim të ditëve të shiut, ka shumë pak. Trotuari i urës është shumë i ngushtë, dy veta me zor i zen. Hapi i parë mbi urë atë ditë ishte i rëndë plumb. Ajo çoroditje e mpirje gjymtyrësh. Thonë që kur kalon ujë, poshtë kryqëzohen forca energjie, kështu thonë sepse unë as që ja kam haberin e nuk i kam besuar. As atë çast nuk e mendova këtë, sepse perceptimi i dhimbjes dhe i ndërgjegjësimit të mëngjesit më sulmoi e zemra m'u shtërngua sërish në krahëror. Asnjë këmbësor, përveç ne të dyjave, makinat kalonin mbi urë pa pushim. Një çast marramëndjeje më bëri të mbyllja sytë. Kur i hapa, rruga ishte e mbushur nga të dyja anët me njerëz që nuk m'i shqisnin sytë tek zvarrisja hapat prej plumbi. Mundimi ishte aq i madh sa e dëboi habinë duke i lënë vendin një indiferentizmi të thellë. Aq më bënte se më shikonin ashtu, aq më bënte se thërrisnin emrin tim. Madje aq më bënte edhe të ecja, të hiqja të zitë e ullirit për të ngritur gjysmë centimetri këmbën nga toka për ta vënë sërish disa centimetra më larg... Nuk kuptoja se përse isha dhe ç'bëja aty, dhe as që më rrihte... Duhej të ikja diku larg, larg, larg... Pashë hijen time të zvogëlohej e shkurtohej deri sa mbërriti majat e këmbëve e u zhduk poshtë tyre. Ndjesia se diçka më shtyu me forcë nga e djathta sa më flakëriu në rrugë, dhe diçka që sado e butë që ishte, në orvajtjen për të më ndaluar rënien bëri të më kërcisnin brinjët. Përpara syve, imazhi i vetëm, sytë e mbushur dhëmbje të sime bije. Ndjeva shpejtësine e një makine në llamarinën e lyer me një bardhësi verbuese tek më ciku flokët sa hap e mbyll sytë, e sa hap e mbyll sytë e gjeta veten shtangur në një pozicion... Ligji i gravitetit, është universal dhe i padiskutueshëm... sipas tij duhej të kisha rënë e të kisha thyer kokën nëse më parë nuk do të m'a kish flakëritur tutje ndonjë makinë që lëvizte me nxitimin e njerëzve që kthehen nga puna. Drejtova trupin me vështirësi dhe pashë përreth. Asnjë këmbësor tjetër, veç unë dhe kolegja ime që kish mbetur me gojë hapur nga tmerri dhe habia...

Me mundim, me gjymtyrë të çmendura nga lodhja vazhdova rrugën, duke mallëkuar veten që nuk kisha pranuar pasazhin e ndonjë kolegeje me makinë. Kur arrita poshtë pallatit, një autoambulancë ndezi sirenat e u nis. U munduam të zhbironim me sy llamarinat e saj tek merrte kthesën pas katedrales. Pas saj, një moment u ndeh në ajër ajo erë karakteristike që...

- Eshtë Margarita, fqinja ime, - i thashë Xhanës me gjysmëzëri.

- Nga e di ti?

- E di dhe aq, - psherëtiva pakëz e lehtësuar. Imazhi që më doli para syve ishte po ajo dhimbje në të cilat përzihen malli, zemërimi dhe një lloj pendimi, por tani në një palë sy të tjerë, në ata të të birit të Margaritës. Identikë i pashë po mbrëmjen e asaj dite kur ai u kthye nga lundrimi.

Trupi dhe gjymtyrët vazhduan të më dhimbnin për muaj të tërë pas asaj dite. Vizitat pa mbarim në mjekë shtetërorë e privatë, e më pas tek specalistët më të mirë, nuk e gjetën dot shkakun. Më mbushën me qetësues dhe kortizonë. Iku vetë, një ditë tjetër të bukur kur në horizont drita hidhte poshtë plaçentën e errësirës, kur Korsika, si një përbindësh i fjetur u zgjua sërish e tha “jam këtu, ç'rëndësi ka në më shihni apo jo... siç janë shumë gjëra të tjera...” Që nuk i shohim por që janë gjithnjë këtu... si ajo energji negative që të shtyn poshtë rrotave të makinës, apo si krahë ëngjëjsh që copëtohen e thyhen poshtë teje për të të mbrojtur... si ajo dhimbje që shfaqet në horizont, si ai gëzim rinor vajze që e ndjen përpara se të kapësh receptorin e telefonit e të mbush zemrën duke i dhënë kuptim jetës. Ani, se... imazhi i pleqërisë sime është shumë i ngjashëm me atë të Margaritës...